Αυτοί που μιλούν για «αριστεία» έχουν καταδικάσει τα
παιδιά της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων σε ανεργία ή ετεροαπασχόληση
Μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι γονείς πρέπει να αναμετρηθούν μέχρι τέλους με την πολιτική
που απογειώνει τις ταξικές διακρίσεις και τον ανταγωνισμό προκειμένου να δικαιολογήσει την
τριτοκοσμική κατάσταση της αγοράς εργασίας
Μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση, για να πετύχει ακριβώς αυτούς τους στόχους, έχει ψηφίσει: την αξιολόγηση των πανεπιστημίων και τη σύνδεσή της με την κρατική χρηματοδότηση, που θα τα οδηγήσει σε οικονομικό μαρασμό, την εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση των σχολικών μονάδων με δημοσιοποίηση των εκπαιδευτικών «αποτελεσμάτων» τους (μελλοντικά θα συνδεθεί και αυτή με την κρατική χρηματοδότηση), την εντατικοποίηση των εξετάσεων, την αύξηση των πρότυπων σχολείων κ.ά., ενώ ετοιμάζουν μέτρα για έδρες στα πανεπιστήμια που θα χρηματοδοτούνται από ιδιώτες-επιχειρήσεις, πέρασμα λειτουργιών των σχολείων στους δήμους, ατομική αξιολόγηση εκπαιδευτικών, επαναφορά επιθεωρητισμού κ.λπ.Η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί βαθιές αντιδραστικές αλλαγές στον χώρο της εκπαίδευσης. Όλα τα νομοθετήματά της (αυτά που ήδη ψήφισε, αλλά και αυτά που προωθεί) διαπνέονται από το αντιδραστικό νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα της «αριστείας», η οποία συνδέεται άμεσα με την πιο σκληρή αξιολόγηση (μαθητών, σχολικών μονάδων, πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, εκπαιδευτικών). «Αριστεία» και αξιολόγηση άλλωστε αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και οδηγούν στην κατηγοριοποίηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, στην έμμεση ή άμεση ιδιωτικοποίηση της δημόσιας εκπαίδευσης, στο χτύπημα των μορφωτικών δικαιωμάτων ιδιαίτερα των παιδιών των λαϊκών οικογενειών, στην όξυνση των ταξικών φραγμών.
Κατ’ αρχάς, η λογική των σχολείων «αριστείας» (πρότυπα) νομιμοποιεί
τον διαχωρισμό των σχολείων σε «καλά» και «κακά» και σπάει τον ενιαίο και
συλλογικό χαρακτήρα της δημόσιας εκπαίδευσης, η οποία θα πρέπει με ίσους όρους
και χωρίς αποκλεισμούς να παρέχεται σε όλα τα παιδιά. Δίνει μάλιστα τη
δυνατότητα στην κυβέρνηση να μετακυλίει τις ευθύνες της για τη μη ενίσχυση της
παιδείας σε μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς, ενοχοποιώντάς τους ότι αυτοί
φταίνε που δεν είναι «άριστοι», αυτοί φταίνε για τα δεινά της εκπαίδευσης, τις ελλείψεις κ.λπ.,
αυτοί φταίνε που αύριο δεν θα μπορέσουν να βρουν αξιοπρεπή εργασία.
Με αυτές τις αντιλήψεις που συνοδεύουν τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα τους,
προωθούν ένα σχολείο φθηνό, όπου οι γονείς θα αναγκάζονται να βάζουν βαθιά το
χέρι στην τσέπη, υποβαθμισμένο, όπου οι εκπαιδευτικοί θα προσπαθούν να
αντιμετωπίσουν μόνοι τους, χωρίς στήριξη από την πολιτεία, τις δυσκολίες των
μαθητών τους, τη σχολική διαρροή, την υποχρηματοδότηση. Με τα νέα πρόγραμματα «δεξιοτήτων»
που θα εφαρμόσει το υπουργείο Παιδείας ενισχύεται η κατάρτιση σε βάρος της
ολόπλευρης γνώσης. Θέλουν ένα σχολείο ταξικό-ανταγωνιστικό, όπου ο εξεταστικός
μαραθώνιος (στο πλαίσιο της «αριστείας») θα πετάει έξω από αυτό πολλούς μαθητές
–ιδιαίτερα τους αδύναμους–, ενώ θα μειώνει τις δυνατότητές τους για έκφραση,
σκέψη, κρίση, μέσα σε ένα σχολικό περιβάλλον εντατικοποίησης και πειθάρχησης.
Την ίδια στιγμή, η προώθηση του εναγκαλισμού των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων
με τις ανάγκες για κέρδη των επιχειρήσεων θα αλλάξει τα προγράμματά τους, θα
οδηγήσει σε υποβάθμιση τις σπουδές με κοινωνικό, ανθρωπιστικό-θεωρητικό και
πολιτιστικό περιεχόμενο (ήδη αυτό φαίνεται με τις αλλαγές στα ωρολόγια
προγράμματα του λυκείου) και σε κλείσιμο τμημάτων. Μιλάμε δηλαδή για τη
δημιουργία ενός διαφορετικού εκπαιδευτικού τοπίου, εις βάρος των μορφωτικών
αναγκών των πολλών.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει μια αδυσώπητη
πραγματικότητα: ότι η ελληνική νεολαία διαθέτει πολύ περισσότερα προσόντα
απ’ όσα ζητά η αγορά εργασίας στη χώρα μας. Απόδειξη γι’ αυτό αποτελούν
οι χιλιάδες πτυχιούχοι που εδώ και χρόνια έχουν καταδικαστεί στην ανεργία ή
στην ημιαπασχόληση, και αναγκάζονται να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, όπου
είναι περιζήτητοι εξαιτίας των υψηλών ικανοτήτων τους! Οι τριτοκοσμικές
συνθήκες εργασίας που έχουν επιβάλει οι Έλληνες καπιταλιστές μαζί με τις
κυβερνήσεις τους απαιτούν το αντίστοιχο εργατικό δυναμικό – φθηνό, ευέλικτο,
μισοκαταρτισμένο. Για ποια «αριστεία» λοιπόν μιλάνε;
Μ. Σάκος
