Η κατάργηση του σταθερού 8ωρου και η παραγωγή

Η κατάργηση του 8ωρου απογειώνει τον παρασιτισμό
και την εποχικότητα της ελληνικής καπιταλιστικής
οικονομίας

Το οκτάωρο κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες από την εργατική τάξη στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ού αιώνα. Όπως όμως λένε οι κλασικοί του εργατικού κινήματος, δεν βοήθησε μόνο τους εργάτες να σταθούνε στα πόδια τους πνευματικά και σωματικά, να οργανωθούν και να αναπτύξουν την πάλη για τα δίκαιά τους. Βοήθησε και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα να εξορθολογίσει και να συστηματοποιήσει την παραγωγή του, στα πλαίσια των αντιφάσεων και του άναρχου χαρακτήρα του πάντα. Το οκτάωρο λειτούργησε σαν μια σταθερά της βιομηχανίας, που εξασφάλιζε μια σχετική ισορροπία με τους άλλους τομείς της οικονομίας.

Στη σημερινή φάση της αμετάκλητης ιστορικής παρακμής της, η αστική τάξη δεν θέλει κανέναν εξορθολογισμό και καμία οργάνωση της παραγωγής. Το μόνο που επιδιώκει είναι γρήγορα και εύκολα κέρδη, με μανιώδη αναζήτηση της φτηνής και χαμηλού επιπέδου εργασίας, που και αυτή με τη σειρά της είναι ανασταλτικός παράγοντας για την όποια πραγματική παραγωγική ανάπτυξη. Το κεφάλαιο, έχοντας ζήσει πια την κανονική του ζωή, επιζητεί το παρασιτικό κέρδος και τη φτηνή εργασία όπως ο βρυκόλακας το αίμα. 

Η εγχώρια αστική τάξη πρωταγωνιστεί σε αυτό το «μοντέλο», από παράδοση και λόγω του τυχοδιωκτικού χαρακτήρα της. Η ελαστικοποίηση του εργασιακού ωραρίου και το μοντέλο της εποχικής εργασίας που επιδιώκει να εγκαθιδρύσει με το τελευταίο αντεργατικό τερατούργημα του Χατζηδάκη θα ευνοήσει τους πιο παρασιτικούς τομείς της οικονομίας και τους πιο τυχοδιώκτες καπιταλιστές. Αυτούς που θα κοιτάνε να ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους σε εποχές αιχμής και σε εποχές «αναδουλειάς» να μην τους πληρώνουν ή και να τους πετάνε στην ανεργία. Πέρα απ’ την αύξηση της απλήρωτης εργασίας, η κατάργηση του οκτάωρου και των υπερωριών ενέχει και άλλους θανάσιμους κινδύνους για τους εργαζόμενους, όπως την αύξηση της ανεργίας. Και φυσικά, η ελαστική και εποχική εργασία θα έχει αρνητικές συνέπειες στη δυνατότητα οργάνωσης και πάλης των εργατών, όπως και θα προκαλέσει εκφυλιστικά φαινόμενα στην καθημερινή τους ζωή.

Το σταθερό οκτάωρο παραμένει ζωντανό στην ιστορική συνείδηση της ελληνικής εργατικής τάξης. Δεν πρόκειται με κανέναν τρόπο να δεχτεί την κατάργησή του. Οφείλουμε να δώσουμε την κεντρική αυτή μάχη με κάθε κόστος. Και να οργανώσουμε την πάλη για την υπεράσπιση του 8ώρου ακόμα και στον μικρότερο χώρο εργασίας.

 

Σ. Κρόκος