Για την έξαρση του οργανωμένου εγκλήματος

 

Επί των ημερών της κυβέρνησης του «νόμου και
της τάξης», αυτές οι εικόνες τείνουν να γίνουν συνηθισμένες

Οι δολοφονίες μαφιόζικου τύπου τείνουν να γίνουν κάτι το σύνηθες ιδίως στο Λεκανοπέδιο. Μετά από μια «ανάπαυλα» λόγω λοκντάουν, το οργανωμένο έγκλημα έπιασε και πάλι «δουλειά». 

Το θέμα έχει πάρει αναπόφευκτα και πολιτικές διαστάσεις, πόσω μάλλον όταν έχουμε μια κυβέρνηση που εξελέγη έχοντας ως ένα από τα βασικά της συνθήματα το «νόμος και τάξη». Αποδείχθηκε βέβαια ότι στο στόχαστρό της ήταν οι φοιτητές και η νεολαία, οι διαδηλωτές και οι απεργοί, οι δημοκρατικοί πολίτες που υπερασπίζονται το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι (καταλήψεις) κ.λπ. Απέναντι σε όλους αυτούς, ο Χρυσοχοΐδης και γενικά η κυβέρνηση έχουν κινητοποιήσει όλο τον κατασταλτικό και διωκτικό μηχανισμό του κράτους. Απέναντι όμως στην πραγματική εγκληματικότητα, επί της ουσίας σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Ας στείλουν, τελικά, την πανεπιστημιακή αστυνομία, τις «ομάδες διαχείρισης συναθροίσεων» και τους ΔΕΛΤΑδες να συλλάβουν τους μαφιόζους…  

Η έξαρση του οργανωμένου εγκλήματος δεν είναι ούτε τυχαία ούτε περιστασιακή. Το φαινόμενο έχει βαθύτατα κοινωνικές αιτίες. Η πολιτική που φτωχοποίησε τον ελληνικό λαό, που διέλυσε την κοινωνική συνοχή, που εξάπλωσε την ανασφάλεια, σε συνδυασμό με τη σκόπιμη μαζική εισαγωγή μη αφομοιώσιμων μαζών από τριτοκοσμικές χώρες (για τη διάλυση της ελληνικής εργατικής τάξης και των κατακτήσεών της), έχουν δημιουργήσει εδώ και χρόνια το κατάλληλο υπόβαθρο. Έχουν προσφέρει το κατάλληλο «υλικό» για το οργανωμένο έγκλημα. Σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί η διαχείριση της επιδημίας από την κυβέρνηση, μια διαχείριση που όξυνε ακόμα περισσότερο την ανασφάλεια, την αίσθηση κοινωνικού αδιεξόδου, τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Είναι εξάλλου ιστορικά αποδεδειγμένο ότι σε όλες τις χώρες που ρημάχθηκαν από νεοφιλελεύθερες πολιτικές, το οργανωμένο έγκλημα απέκτησε τεράστιο πεδίο δράσης. Για να μη μιλήσουμε, βέβαια, και για τα χιλιάδες νήματα που συνδέουν τους «βαρώνους» του οργανωμένου εγκλήματος με τους μηχανισμούς του «βαθέος κράτους», που συνδέουν το «μαύρο» με το «άσπρο» χρήμα και την «επιχειρηματικότητα» της νύχτας με εκείνη της ημέρας.

Το σκεπτόμενο, συνειδητό και δημοκρατικό κομμάτι της κοινωνίας μας δεν πρέπει να αδιαφορήσει για τα ζητήματα της ασφάλειας των πολιτών. Και πρέπει να πει ανοιχτά ότι δεν δικαιούται να μιλάει για «ασφάλεια» μια κυβέρνηση που με τις εγκληματικές πολιτικές της προωθεί τη χειρότερη ανασφάλεια και αντικειμενικά ευνοεί τις μαφίες.   

 

Πάρις Δάγλας