Η σταφιδοκαλλιέργεια αποτελούσε μονοκαλλιέργεια στην Πελοπόννησο στα τέλη του 19ου αιώνα. Κάλυπτε το 25% της συνολικής παραγωγής της χώρας. Γι’ αυτό όταν έπεφτε η ζήτηση απ’ τις βιομηχανικές χώρες της Δύσης προκαλούνταν μεγάλες οικονομικές κρίσεις, με διάφορες συνέπειες (εξεγέρσεις, μαζική μετανάστευση κ.λπ.). Στην περιοχή σήμερα επιχειρείται να γίνει «μονοκαλλιέργεια» ο τουρισμός. Η σταφίδα όμως τουλάχιστον είχε άμεση σχέση με την παραγωγή (εργοστάσια σταφίδας, αγροτικοί συνεταιρισμοί, ο γνωστός ΑΣΟ κ.λπ.). Η εξάρτηση απ’ τον τουρισμό, εκτός του ότι μπορεί μια κρίση, όπως τώρα με την επιδημία, να τον τινάξει στον αέρα, ερημώνει συστηματικά όλους τους άλλους τομείς στην ντόπια οικονομία και την απειλεί με χρόνια εγκατάλειψη.
Σαν αγρότες ξέρουμε τους κινδύνους της μονοκαλλιέργειας, γι’ αυτό καλλιεργούμε δύο και τρία και περισσότερα προϊόντα για να επιβιώσουμε. Το κεφάλαιο και οι διάφοροι υπηρέτες του θέλουν τη «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού για άμεσα κέρδη και για να κάνουν την περιοχή αποικία. Εμείς επιδιώκουμε ισόρροπη ανάπτυξη, με ενίσχυση του παραγωγικού τομέα, αγροτικού και βιομηχανικού.
Χ.Ρ.
