ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΒΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥΣ

Αν εμείς οι εργαζόμενοι που χρησιμοποιούμε τις αστικές
συγκοινωνίες δεν τις υπερασπιστούμε, κανείς δεν θα το
κάνει. Και ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι
να φτιαχτεί ένας σύλλογος επιβατών των μέσων 
μαζικής μεταφοράς.

Μια «επανάσταση» εξελίσσεται στα αστικά μέσα μεταφοράς της πόλης των Αθηνών, λέει αυτάρεσκα η κυβέρνηση. Αλλά αυτή κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος στα γεμάτα ΜΜΜ του τέλους του φθινοπώρου. Αρχικά δόθηκαν 60 γραμμές στα ΚΤΕΛ. Διαδρομές όπως Αγία Μαρίνα, Ελευσίνα, Ολυμπιακό Χωριό, ή προς την ανατολική Αττική, είναι πλέον στα ΚΤΕΛ καθ’ ολοκληρίαν. Αυτό σημαίνει ότι σύντομα μπορεί να μην υπολογίζονται στον αστικό ιστό, δηλαδή, το κόμιστρο να αυξηθεί. Το δεύτερο μέτρο ήταν το leasing οχημάτων, που τα πήραν από Παπαδάκη, Σαρακάκη και Εθνική Leasing, έναντι 2.500-2.800 ευρώ μηνιαίως. Το φτηνό αυτό αντίτιμο καθώς και η πρόβλεψη αγοράς δημιουργεί σκέψεις... Προκηρύχθηκε επίσης διαγωνισμός για αγορά νέων οχημάτων το 2022. Ποιοι θα είναι οι τυχεροί...;

Αυτή η «ανανέωση» θα μας βοηθήσει να δούμε θετικά τα ΜΜΜ; Ή μήπως είναι το τέλος των κρατικών συγκοινωνιών και η επόμενη κίνηση είναι η ιδιωτικοποίηση;

Ο στόλος βέβαια ήταν γερασμένος, κακοσυντηρημένος και κυρίως το προσωπικό βαθιά κουρασμένο και ακυρωμένο εργασιακά. Επί χρόνια ένα μαύρο μέτωπο επετίθετο εναντίον του προσωπικού. Αλλά και ο κόσμος δεν υπερασπιζόταν τις κρατικές συγκοινωνίες. Απλήρωτες διαδρομές, αλήτικες συμπεριφορές και γκράφιτι μέσα έξω. Ο περισσότερος κόσμος τελικά προτιμά να «σφιχτεί» για να πάρει ένα ΙΧ, έστω σαραβαλάκι, αρκεί να μην μπαίνει στα ΜΜΜ. Υπήρχαν γραμμές, π.χ. Ασπρόπυργος, Ελευσίνα, που η επιβίβαση ήταν δύσκολη ψυχικά... Στην ουσία δύσκολα έμπαινε στο όχημα κάποιος. Εκτός των ωρών που πηγαίναμε ή σχολούσαμε από τη δουλειά, τις άλλες ώρες ήταν άδεια.

Το κύριο όμως είναι ότι οι επιβάτες δεν έχουν κανέναν λόγο πάνω στη λειτουργία των συγκοινωνιών. Π.χ., πληρώνουν μηνιαία κάρτα για δύο στάσεις και επιστροφή από την εργασία τους, όμοια με έναν άλλο που εξαντλεί όλη τη διαδρομή. Και αν αυτό πριν 15 χρόνια ήταν αδύνατον να διευθετηθεί, σήμερα είναι δυνατόν. Επίσης, δεν έχουν μπει όροι που αφορούν τη θέρμανση, ψύξη και τα ντεσιμπέλ θορύβου. Έτσι, όλοι τσακώνονται. Τραγικές στιγμές είναι οι αλήτικες συμπεριφορές που διώχνουν τον κόσμο. Επίσης, πώς είναι δυνατόν να κάνουν διαδρομές σε μικρές οδούς μεγάλα οχήματα; Το πλέον εξωφρενικό είναι ότι όσοι έχουμε χρόνια μηνιαίες κάρτες είμαστε το ίδιο με κάποιον που βγάζει ένα εισιτήριο κάθε δύο μήνες. Πρέπει να δοθούν κίνητρα στους σταθερούς επιβάτες. Μια έκπτωση ή ένα δώρο κάθε 5 χρόνια κάρτας. Ή αν συνεταιριστούμε οι επιβάτες σε έναν σύλλογο επιβατών ΜΜΜ, που είναι κάτι απαραίτητο και υπάρχει σε άλλες χώρες, να μας δοθεί μια ετήσια κάρτα επιβίβασης, ίδια με αυτή που λαμβάνουν άλλες ομάδες επιβατών. 

Ακόμα, πρέπει να απαιτηθεί λειτουργία νυχτερινών γραμμών, ωριαία, σε μεγάλους άξονες. Ξέρουμε ότι εκεί είναι ένα θέμα μεγάλο, με παραβατικές συμπεριφορές που είναι συχνές τέτοιες ώρες. Θα πρέπει όμως να εξασφαλιστεί η επιστροφή των παιδιών και των νέων στο σπίτι τους, καθώς και των εργαζομένων που δουλεύουν αργά. Ένα σωματείο επιβατών θα διαμορφώσει ένα νέο ήθος επιβατών. Μπορεί, π.χ., να κυκλοφορήσει προκηρύξεις σε πολλές γλώσσες για τη συμπεριφορά εντός των οχημάτων. Επίσης, είναι φανερό ότι ο παλαιός ηλεκτρικός σιδηρόδρομος Κηφισιάς-Πειραιά είναι συνειδητά σε εγκατάλειψη. Βρώμα, στριμωξίδι, κλεψιές, επαιτεία, αλητεία και λίγα δρομολόγια. Υπάρχει κρυφός στόχος;

Η γκάμα των διεκδικήσεων ενός σωματείου επιβατών είναι μεγάλη και σίγουρα εμείς απλώς τη θίξαμε. Δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε τη λειτουργία των ΜΜΜ στα χέρια κυβερνήσεων που όλοι ξέρουμε μέσα από ποια συμφέροντα κινούνται.

Η οργάνωση των επιβατών θα θέσει τις βάσεις και για καλυτέρευση των συνθηκών αλλά και για την αξιοπρεπή εργασία των οδηγών και των τεχνικών. Επιβάτες και εργαζόμενοι πρέπει να είναι ενωμένοι. Αγκαλιασμένοι για ένα καλύτερο μεταφορικό έργο. Να θέσουμε μαζί νέους έξυπνους στόχους. Αυτή θα είναι μια δική μας «επανάσταση».

Οπότε το αρχικό ερώτημα για την «επανάσταση» για την οποία μιλάει η κυβέρνηση είναι απαντημένο. Είναι μια αντεπανάσταση εργασιακή κατ’ αρχάς και κατά δεύτερον δεν δημιουργεί καμιά κουλτούρα για να αγαπήσουμε τα ΜΜΜ. Μονάχα να τα «καταναλώνουμε». Και μάλιστα, βρίζοντάς τα... Δεν πρέπει όμως να αφήνεται η υπεράσπισή τους στα χέρια τέτοιων κυβερνήσεων. Είναι δική μας ευθύνη, των επιβατών.

 

Αριστείδης Λάμπρου