Να τολμήσουμε να διεκδικήσουμε

 

Στους μαζικούς εργατικούς χώρους, οι συνθήκες για 
οργάνωση και αγωνιστική διεκδίκηση είναι τώρα ευνοϊκότερες

Οι νίκες των ντελιβεράδων της efood και των λιμενεργατών της Cosco έχουν φέρει έναν φρέσκο αέρα ελπίδας μέσα στην εργατική μας τάξη. Και αυτό σε μια περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη, που σημαδεύεται από την «υγειονομική» τρομοκρατία και τα αντεργατικά νομοσχέδια. 

Υπάρχει μια κατάσταση που βιώνουμε μέσα στις επιχειρήσεις και κάνει τη διαφορά σε σχέση με το 2010: τα αφεντικά δεν σκέπτονται σε αυτή τη φάση μαζικές απολύσεις και γενικευμένες περικοπές μισθών. Ακόμα και τα μικρομεσαία αφεντικά πασχίζουν να κρατήσουν τη θέση τους στην αγορά, έχουν ελπίδες (ή αυταπάτες) για την «ανάκαμψη». Έτσι, κατά κανόνα επιλέγουν να μη διαταράξουν τις σχέσεις τους με τους εργαζομένους τους. Ασφαλώς υπάρχουν κλάδοι βαριά χτυπημένοι, που δεν θα συνέρθουν, όπως η εστίαση, η ψυχαγωγία, το μικρό λιανεμπόριο. Από την άλλη, με την κυβέρνηση να καλύπτει τις ασφαλιστικές εισφορές, με τις επιστρεπτέες προκαταβολές, με τη δουλειά που έβγαινε παράνομα από το σπίτι (από υπαλλήλους που τυπικά ήταν σε αναστολή), πολλές επιχειρήσεις όχι μόνο δεν ζημιώθηκαν αλλά σχημάτισαν και ένα μικρό απόθεμα. 

Για αυτούς και άλλους λόγους, έχουμε αυτή τη στιγμή ένα κλίμα μέσα στο οποίο οι εργαζόμενοι αισθάνονται ότι μπορούν να διεκδικήσουν κάποια πράγματα, έστω και σε ατομικό επίπεδο. Εξάλλου, η κυβέρνηση δεν θα προχωρούσε σε αυτή την υποτυπώδη έστω αύξηση του κατώτατου μισθού αν το κλίμα γενικά στην αγορά ήταν υπέρ των περικοπών.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος παράγοντας, που στηρίζει τη διεκδικητική δύναμη των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα: είναι οι ελλείψεις εργατικού δυναμικού σε αρκετούς κλάδους της οικονομίας. Η απόσυρση μεγάλου μέρους του εργατικού δυναμικού με τις αναστολές, η φυγή πολλών νέων για το εξωτερικό τα προηγούμενα χρόνια, η ασταμάτητη γήρανση του πληθυσμού, η αδιαφορία των εργοδοτών να εκπαιδεύσουν το προσωπικό τους, η ανικανότητά τους να προσελκύσουν το κατάλληλο προσωπικό, η τρομερή αναντιστοιχία ανάμεσα στα εκπαιδευτικά προσόντα και την αγορά εργασίας: όλα τούτα δημιουργούν ελλείψεις εργατικού δυναμικού, ακόμα και αν η επίσημη ανεργία φαίνεται ακόμα υψηλή. Οι ελλείψεις αφορούν κυρίως προσωπικό χαμηλών και μεσαίων προσόντων, στις απλές υπηρεσίες αλλά και στη βιομηχανία. 

Φυσικά, πρέπει να είναι ξεκάθαρο το εξής: αν δεν οργανωθούμε στα σωματεία μας, αν δεν δυναμώσουν τα σωματεία, αν δεν διεκδικηθούν συλλογικές συμβάσεις, τα όποια κέρδη μας θα είναι μικρά και προσωρινά. Γι’ αυτό, να πετάξουμε από πάνω μας τον φόβο, να οργανωθούμε, να τολμήσουμε και να διεκδικήσουμε συλλογικά!

 

Πάρις Δάγλας