 |
Όταν ο ανταγωνισμός για το κέρδος
γίνεται σκληρός,
το μόνο που δεν σκέφτονται οι καπιταλιστές είναι
η ανθρώπινη
ζωή
|
Τον
τελευταίο καιρό, για να το πούμε απλά, πέφτουν πολλά αεροπλάνα. Αν πιστέψουμε
τις στατιστικές, βέβαια, το αεροπλάνο παραμένει το πιο ασφαλές μέσο και το
ποσοστό των πτήσεων όπου κάτι δεν πάει καλά είναι ασήμαντο. Το καίριο ερώτημα,
όμως, είναι άλλο; Είναι όλα αυτά τα
αεροπορικά δυστυχήματα τυχαία; Οφείλονται, δηλαδή, σε ανθρώπινο λάθος ή σε
κάποια μη προβλέψιμη βλάβη;
Πιστεύουμε
ότι γύρω από αυτή την ιστορία οι αεροπορικές εταιρείες δεν λένε την αλήθεια. Τα
τελευταία χρόνια οι αεροπορικές εταιρείες (και μάλιστα οι χαμηλού κόστους), τα
αεροσκάφη, οι πτήσεις, οι επιβάτες έχουν πληθύνει με ραγδαίους ρυθμούς.
Αναλογικά τα εισιτήρια έχουν, επίσης, φτηνύνει πολύ. Αν έχεις κλείσεις από καιρό
τα εισιτήρια, μπορείς να πας π.χ. στο Λονδίνο πιο φτηνά απ’ ό,τι με το καράβι
σε ένα δικό μας νησί.
Όμως, το χαμηλό
κόστος θα ήμαστε ανόητοι να πιστεύαμε ότι δεν συνεπάγεται «σκόντο» σε μια σειρά
παραμέτρους, και τελικά και στην ίδια την ασφάλεια. Το συνδικάτο των
Γερμανών πιλότων, το Cockpit,
κατήγγειλε λίγο καιρό πριν το τραγικό δυστύχημα της Germanwings στις Άλπεις ότι οι
πιλότοι δέχονται πιέσεις να ελαχιστοποιούν τον χρόνο ανάμεσα σε δύο πτήσεις.
Πολλές φορές είναι μικρότερος από 25 λεπτά! Επίσης, οι εταιρείες, προκειμένου
να μειώσουν το κόστος, επέβαλαν μεγάλες μειώσεις στους μισθούς και τις παροχές
του ιπτάμενου προσωπικού (Το προσωπικό της Lufthansa-Germanwings βρίσκεται σε απανωτές απεργίες
για αυτόν το λόγο). Στην πραγματικότητα, πολλοί
πιλότοι είναι χαμηλόμισθοι συμβασιούχοι, που πετάνε με όποια εταιρεία τούς
καλέσει για δουλειά!
Εμείς οι συνειδητοί εργάτες ξέρουμε πολύ
καλά ότι οι καπιταλιστές πάνω απ’ όλα βάζουν το κέρδος. Και για χάρη του
κέρδους δεν διστάζουν ακόμα και μπροστά στο έγκλημα! Και οι καπιταλιστές των
αεροπορικών συγκοινωνιών είναι και πολύ ισχυροί και σε σκληρό ανταγωνισμό
μεταξύ τους. Το να είναι οι εναέριες μεταφορές μόνο δημόσιες και ελεγχόμενες
από επιτροπές ασφαλείας των ίδιων των εργαζομένων τους είναι απαραίτητο για να
μη φτάσουμε στο σημείο να φοβόμαστε, στον 21ο αιώνα, αυτό το τόσο σπουδαίο μέσο
συγκοινωνίας.
Πάρις Δάγλας
