 |
Αυτή την κατάσταση
μπορεί να τη σταματήσει μόνο η οργάνωση,
ενότητα και πάλη της εργατικής τάξης,
με την αλληλεγγύη αλλά
και με την περιφρούρηση των κατακτήσεών της
|
Τα
απανωτά κύματα προσφύγων και οικονομικών μεταναστών από τις χώρες της Ασίας και
της Αφρικής προς την Ευρώπη και τα ανθρώπινα δράματα που βλέπουμε καθημερινά να
εκτυλίσσονται είναι ένα προϊόν της σήψης του παγκόσμιου καπιταλιστικού
συστήματος. Που προκαλεί μαζικές μετακινήσεις ανθρώπων είτε για εξεύρεση
καλύτερης διαβίωσης είτε για την επιβίωση από τους πολέμους.
Όσον
αφορά τους πρόσφυγες από τη μια και τους οικονομικούς μετανάστες από την άλλη,
το αποτέλεσμα φαινομενικά είναι το ίδιο, αλλά υπάρχει μια τεράστια διαφορά. Οι πρόσφυγες δεν έχουν άλλη επιλογή,
αφού κινδυνεύει άμεσα η ζωή τους από πολέμους για τους οποίους ουσιαστικά
υπεύθυνος είναι ο ιμπεριαλισμός. Οι οικονομικοί μετανάστες, όμως, έρχονται να βρουν δουλειά σε μια Ευρώπη που
ήδη πλήττεται από υψηλή ανεργία και όπου οι συνθήκες ζωής της ντόπιας εργατικής
τάξης χειροτερεύουν καθημερινά, συμβάλλοντας με τον ερχομό τους εδώ στη
χειροτέρευση της κατάστασης. Στις περισσότερες περιπτώσεις, μάλιστα, δεν προέρχονται από τα φτωχότερα στρώματα των
χωρών τους, που δεν διαθέτουν σε καμιά περίπτωση τα μέσα για να μεταναστεύσουν.
Εδώ
όμως εμπλέκονται και τα συμφέροντα των ισχυρών αστικών τάξεων που εκμεταλλεύονται
και ενθαρρύνουν όλη αυτή την κατάσταση για να βγάλουν κέρδη και να χτυπήσουν
τις δικές τους εργατικές τάξεις.
Σε
πρόσφατες δηλώσεις του, ο πρόεδρος του γερμανικού συνδέσμου εργοδοτών Ίνγκο
Κράμερ χαρακτηρίζει «ευλογία» τους πρόσφυγες για την οικονομία της Γερμανίας
και απαιτεί την άμεση διοχέτευσή τους στην αγορά εργασίας. Φυσικά, με φτηνότερα
μεροκάματα και χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Δηλαδή,
εκμεταλλεύονται τη δυστυχία των προσφύγων για να γεμίσουν με χρήμα οι τσέπες
των βιομηχάνων! Οι ανακοινώσεις της Μέρκελ και Γερμανών αξιωματούχων για
ανάγκη εισαγόμενων εργατικών χεριών (μίλησαν για 500.000 κάθε χρόνο επί 17
χρόνια!) στην ουσία καλούν σε μαζική
μετανάστευση προς την Ευρώπη.
Βασική πολιτική της αστικής τάξης είναι
η αντικατάσταση της ιστορικής και «απαιτητικής» ευρωπαϊκής εργατικής τάξης από
ασιατικά και αφρικανικά εργατικά χέρια, για την αύξηση των κερδών της μέσα από τη διάλυση των
εργασιακών δικαιωμάτων και τα χαμηλά μεροκάματα.
Οι πρόσφυγες του συριακού πολέμου έχουν
πραγματικά ανάγκη την προστασία και την αλληλεγγύη των άλλων λαών. Μια αλληλεγγύη που δεν θα οδηγεί
στην εργασιακή εκμετάλλευση αλλά θα περιλαμβάνει επιδόματα αξιοπρεπούς
διαβίωσης, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και κοινωνική στήριξη. Οικονομικοί πόροι μπορούν να βρεθούν από τη
φορολόγηση των πλουσίων, ώστε να στηριχθούν τα θύματα αυτών των
ιμπεριαλιστικών πολέμων, και όχι να επωμιστούν το βάρος, για άλλη μια φορά, οι
εργαζόμενοι των χωρών υποδοχής.
Η
ύπαρξη της εργατικής τάξης των ανεπτυγμένων χωρών και των κατακτήσεών της, που
είναι μια κομβική «γραμμή άμυνας» του παγκόσμιου εργατικού κινήματος,
κινδυνεύει άμεσα από το πισωγύρισμα του καπιταλισμού στο μεσαίωνα, την
ασιατοποίηση της κοινωνίας και την αντικατάστασή των Ευρωπαίων εργατών από
φτηνά εργατικά χέρια χωρίς ταξική συνείδηση.
Στήριγμα
στους σκοπούς τους οι αστοί βρίσκουν πολλούς δήθεν αντιρατσιστές, που κόπτονται
για τον πνιγμό τόσων αθώων στη Μεσόγειο αλλά δεν μας λένε τίποτα για το πώς θα
εξαλειφθούν οι αιτίες αυτής της εφιαλτικής κατάστασης.
Όσον
αφορά τους πρόσφυγες,
η λύση είναι η αλληλεγγύη και η πολιτική ενεργοποίηση τους, ώστε ενωμένοι με
την εργατική τάξη των χωρών που τους φιλοξενούν να αγωνιστούν για το σταμάτημα
των πολέμων, την ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων χωρών τους και την επιστροφή
σε αυτές.
Όσον
αφορά τους οικονομικούς μετανάστες
πρέπει να μείνουν στις χώρες τους και να αγωνιστούν για την αλλαγή στις
κοινωνίες τους. Το χτύπημα των
κατακτήσεων της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης μεταφέρει την ασιατική καθυστέρηση
στην Ευρώπη, ρίχνοντας νερό στο μύλο του φασισμού. Τα συμφέροντα του συνόλου
της εργατικής τάξης και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος πρέπει να είναι πάνω
από όσους επιλέγουν να διεκδικήσουν μια «καλύτερη ζωή» σε καθαρά ατομικό
επίπεδο.
Μόνο ενωμένη, οργανωμένη αλλά και
μέσα από τη δική της πειθαρχία, στη βάση της υπεράσπισης των δικαιωμάτων της, η
παγκόσμια εργατική τάξη μπορεί να ανατρέψει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα,
εγκαθιστώντας την παγκόσμια ειρήνη.
Χρίστος Χατζής
