Όσα ληστρικά μέτρα κι αν
περάσουν από την εξευτελισμένη Βουλή τους οι υποτακτικοί των ξένων και ντόπιων
τοκογλύφων, η ώρα που θ’ ακούσουμε πάλι «ο λογαριασμός δεν βγαίνει» δεν είναι
μακριά. Με προετοιμασία, οργάνωση και νέους, τολμηρούς αγώνες, το πιο συνειδητό
κομμάτι του εργαζόμενου λαού μας να επιβάλει τις δικές του λύσεις!
Όλες οι εξελίξεις στην Ευρώπη αλλά και στην ευρύτερη
«γειτονιά» μας προαναγγέλλουν μια αποφασιστική όξυνση των ταξικών συγκρούσεων –
η εργατική μας τάξη πρέπει να μπει επιθετικά στη μάχη, ενωμένη, οργανωμένη και
με ηγεσίες αντάξιες της κρισιμότητας της εποχής!
1. Όπως
προβλέπαμε στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας, η υπερψήφιση από τη Βουλή
του 3ου Μνημονίου δεν άνοιξε κάποια φάση σταθεροποίησης του καθεστώτος αλλά ίσα
ίσα εγκαινίασε μια νέα περίοδο αστάθειας και βαθέματος της κρίσης – που είμαστε
σίγουροι ότι θα συνοδευτεί σύντομα από νέες κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις.
Ήδη οι πρώτες, σποραδικές εργατικές κινητοποιήσεις έχουν κάνει την εμφάνισή
τους, ενώ η δυσαρέσκεια κατά της κυβέρνησης και του νέου μνημονιακού
προγράμματος μεγαλώνει, διατρέχοντας όλα τα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα.
Οι εκτιμήσεις από επίσημα χείλη ότι το 2016 θα φέρει μεγαλύτερη ύφεση και δεν
θα μειώσει την ανεργία, σε συνδυασμό με τις συνέπειες των νέων μέτρων (φοροεπιδρομή,
μείωση συντάξεων, ακρίβεια σε βασικά είδη λόγω αύξησης του ΦΠΑ κ.λπ.), είναι
σίγουρο ότι θα ενισχύσουν ακόμα περισσότερο αυτή τη διάχυτη κοινωνική δυσαρέσκεια.
Αλλά και τη δυνατότητα για ανασύνταξη
της εργατικής μας τάξης και για μια νέα φάση αναμέτρησης με τη γενοκτονική
πολιτική των μνημονίων.
Ενάμιση μήνα μετά την καθαρή
νίκη του στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μια προσπαθεί να
καθησυχάσει τους «δανειστές» ότι θα εφαρμόσει πιστά τα συμφωνηθέντα και από την
άλλη παρουσιάζει μια γενική εικόνα
παλινωδίας, που δεν διαφέρει από εκείνη της περιόδου Ιανουάριος-Ιούλιος
2015. Η διαφορά είναι ότι τότε τουλάχιστον μπορούσε να εξαπατά τον ελληνικό λαό
ότι δεν θα υποταχθεί στους «δανειστές», ενώ τώρα έχει πλέον προσυπογράψει ένα
φρικαλέο πρόγραμμα ακόμα βαθύτερης λιτότητας, περικοπών και ξεπουλήματος. Ένα πρόγραμμα που, πριν ακόμα αρχίσει καλά
καλά να υλοποιείται, φαίνεται ότι θα οδηγήσει εκεί που οδήγησαν και τα δύο
προηγούμενα: υπερχρέωση της χώρας, παρατεταμένη ύφεση, κοινωνική εξαθλίωση,
ανύπαρκτες προοπτικές ανάπτυξης. Το παρανοϊκό είναι ότι αυτό το ξέρουν οι
πάντες, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, φυσικά οι Ευρωπαίοι, το ΔΝΤ, γενικώς οι
«δανειστές»… Και βέβαια, οι τελευταίοι είναι προφανές ότι δεν ενδιαφέρονται για
τίποτε περισσότερο από το να συνεχίσουν να παίρνουν τα λεφτά τους· αλλά οι
διάφοροι εγχώριοι μνημονιακοί και νεο-μνημονιακοί τι πιστεύουν; Ότι για κάποιο άγνωστο
λόγο θα πετύχει αυτή τη φορά εκείνο που αποτυγχάνει πέντε χρόνια τώρα;
Αν κάτι έχει αναδειχθεί
ξεκάθαρα τις τελευταίες εβδομάδες είναι ότι η κυβερνητική προπαγάνδα περί «παράλληλου προγράμματος» και περί
«ισοδυνάμων» δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Ποιο «παράλληλο
πρόγραμμα» μπορεί να υπάρξει όταν οι «δανειστές» αρνούνται το δικαίωμα της
κυβέρνησης να βάζει ακόμα και επιμέρους «πινελιές» στο μνημόνιο (όπως
διαφορετικούς συντελεστές ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση); Το μόνο «παράλληλο
πρόγραμμα» που έχουμε ακούσει μέχρι στιγμής είναι ότι θα δημιουργηθεί
«παράλληλο τραπεζικό σύστημα» με βάση τις συνεταιριστικές τράπεζες! Ενώ η
αναζήτηση «ισοδυνάμων» καταλήγει σε γελοία σχέδια, όπως ο «φόρος δακτυλίου», η
φορολόγηση των κοσμημάτων που φυλάμε στο σπίτι, ο φόρος στις χρηματιστηριακές
συναλλαγές (που όμως είναι εκμηδενισμένες) ή η υπερφορολόγηση των
μικροζυθοποιείων!
2. Ο
«λογαριασμός» των επόμενων μηνών είναι
εφιαλτικός για τα φτωχά λαϊκά στρώματα: ΕΝΦΙΑ, μείωση του ποσού για επιδότηση
θέρμανσης αλλά και των δικαιούχων, αύξηση των τελών κυκλοφορίας, μεγάλη αύξηση φόρων
για τους αγρότες, άνοιγμα του δρόμου για κατασχέσεις σπιτιών και πώληση των
«κόκκινων δανείων» σε ξένα funds, περαιτέρω
ιδιωτικοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας, των αεροδρομίων, των λιμανιών, και
φυσικά το ασφαλιστικό, που η πρόβλεψή
μας είναι ότι θα απειλήσει ευθέως την όποια κυβερνητική σταθερότητα. Δεν
μιλάμε εδώ απλώς για νέες περικοπές των ήδη πολλαπλά μειωμένων συντάξεων.
Μιλάμε για γενικευμένη ανατροπή του κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης,
συντάξεις που δεν θα φτάνουν ούτε για ένα κρεβάτι σε κάποιο άθλιο γηροκομείο,
νέο βαρύ χτύπημα για τις άπορες οικογένειες που επιβιώνουν από συντάξεις γονιών
ή παππούδων… Η «αλληλεγγύη των γενεών» μετατρέπεται στο αντίθετό της! Οι πετσοκομμένοι μισθοί έρχονται να
«δικαιολογήσουν» το πετσόκομμα των συντάξεων και το αντίστροφο. Η
προσπάθεια της κυβέρνησης να αποφύγει την κατακραυγή με την εύρεση «ισοδυνάμων»
αποδεικνύεται ματαιότητα. Ο φόβος του σημερινού 40άρη και 50άρη ότι θα ζήσει τα
γηρατειά του με ένα επίδομα πτωχοκομείου θα μετατραπεί με μαθηματική ακρίβεια
σε ένα εκρηκτικό υλικό στα θεμέλια της κυβέρνησης.
Οι «οιωνοί» δεν έχουν τίποτε
το αισιόδοξο για τους όποιους υπολογισμούς του Τσίπρα. Οι «δανειστές», αφού επιβλήθηκαν
πλήρως τον Ιούλιο, δεν έχουν κανένα λόγο να γίνουν τώρα «μαλακοί» όσον αφορά τα
«προαπαιτούμενα» για τις δόσεις του δανείου. Η συζήτηση για την «ελάφρυνση» του
χρέους έχει ουσιαστικά παραπεμφθεί στις καλένδες. Στο προσφυγικό, οι ευρωπαϊκές
ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις έδειξαν τα δόντια τους, απαιτώντας ουσιαστικά τη μετατροπή της Ελλάδας σε ένα απέραντο
στρατόπεδο φύλαξης προσφύγων και λαθρομεταναστών. Παρά τα κόκκινα χαλιά που
στρώθηκαν στον πρόεδρο της Γαλλίας και το ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ, καμιά μεγάλη
επένδυση από το εξωτερικό δεν έρχεται. Όσο
για τη γενικότερη κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι μόνο δεν επικρατεί καμιά
τάση «αλληλεγγύης» των κρατών-μελών και υποχώρησης των επιθετικών πολιτικών
δημοσιονομικής πειθαρχίας, αλλά η αναμενόμενη νέα παγκόσμια ύφεση έχει αυξήσει
τους ανταγωνισμούς και τις κεντρόφυγες τάσεις στο εσωτερικό της.
3. Το βασικό
ατού της κυβέρνησης αυτή τη στιγμή είναι ότι δεν έχει πολιτικό αντίπαλο. Η δύναμη του Τσίπρα είναι η αδυναμία των
υπολοίπων. Όλα τα υπόλοιπα κόμματα της Βουλής, το καθένα για τους δικούς
του λόγους, βρίσκονται σε μια κατάσταση πολύ περιορισμένων προοπτικών και
πλήρους αδυναμίας να παρουσιάσουν ένα οποιοδήποτε εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο.
Αυτό δεν σημαίνει, όμως, σε καμία περίπτωση ότι έχουμε να κάνουμε με μια ισχυρή
και σταθερή κυβέρνηση. Όλα δείχνουν ότι δεν
είναι μακριά η ώρα που και αυτή η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να παραδεχθεί πως «ο λογαριασμός δεν βγαίνει». Ό,τι
ακροβασίες κι αν κάνουν με τα «ισοδύναμα», όσο και ν’ αποδώσει η φοροεπιδρομή, όσο
κι αν ο Τσίπρας καταφέρει να πείσει εγχώριες αστικές δυνάμεις και «δανειστές»
να βάλουν πλάτη για να μην ξεφύγει η κατάσταση, όσο κι αν το εργατικό κίνημα
έχει δυσκολίες να προτάξει μια ολομέτωπη αντίσταση τούτη τη στιγμή, ένα πράγμα
είναι δεδομένο: η χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού είναι τόσο βαθιά και
γενική που δεν μπορεί να ξεπεραστεί «μεταρρυθμιστικά», σταδιακά, με υπομονή και
ευχολόγια για «φως στο βάθος του τούνελ».
Από το φαύλο κύκλο της εξαθλίωσης και της παρακμής τη
χώρα μπορεί να τη βγάλει μόνο ο εργαζόμενος λαός της, και συγκεκριμένα τα πιο συνειδητά και αγωνιστικά
τμήματα της εργατικής μας τάξης, χτίζοντας τις κατάλληλες συμμαχίες με άλλα
καταπιεζόμενα στρώματα. Παρά τις εξελίξεις της τελευταίας περιόδου, η εργατική
μας τάξη ούτε έχει συναινέσει στα μνημόνια, ούτε έχει αποδεχθεί το τριτοκοσμικό
μέλλον που της ετοιμάζουν, ούτε έχει ξεχάσει να αγωνίζεται – ήδη μέσα σε τόσο
μικρό χρονικό διάστημα από τις εκλογές είχαμε όχι και λίγες κινητοποιήσεις.
Τρία ζητήματα πρέπει να μπουν
σήμερα στην προμετωπίδα της πάλης μας:
- Στα ψευτοδιλήμματα που σίγουρα θα μας ξαναβάλουν οι
εκμεταλλευτές μας, και πολύ σύντομα, απαντάμε ότι από αυτή την «Ευρώπη», που
χαντακώνει το βιοτικό επίπεδο και τις δημοκρατικές κατακτήσεις των λαών,
προτιμούμε την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, όχι σαν πανάκεια, αλλά ως μια
διέξοδο για την παραγωγική ανασυγκρότηση.
- Υπερασπιζόμαστε έμπρακτα τις ιστορικές κατακτήσεις
και τα απαράγραπτα δικαιώματα της εργατικής μας τάξης, κόντρα στον κανιβαλισμό
του σημερινού παρηκμασμένου καπιταλισμού και των μνημονίων.
- Υπερασπιζόμαστε σθεναρά την αλληλεγγύη ανάμεσα στους
εργάτες, τους φτωχούς, τους καταπιεσμένους, προτάσσουμε την προστασία των
ανέργων, των παιδιών, των γυναικών, των απόμαχων της εργασίας, χτίζουμε τις
δικές μας δομές συλλογικότητας και επιβίωσης της τάξης μας.
Οι ευκαιρίες θα δοθούν την
επόμενη περίοδο. Και κινητοποιήσεις θα υπάρξουν και η όποια απογοήτευση από τις
εξελίξεις του Ιουλίου-Σεπτεμβρίου θα ξεπεραστεί. Επιμένουμε ότι το κρίσιμο ζήτημα είναι το ζήτημα της πρωτοπορίας, της
ηγεσίας στα νέα μέτωπα πάλης που θα ανοίξουν. Στοιχεία φρέσκα, άφθαρτα, χωρίς
αυταπάτες, που βγήκαν μέσα από τις μάχες των τελευταίων χρόνων πρέπει να μπουν
μπροστά, με μια πλατιά, ενιαιομετωπική, αισιόδοξη λογική αλλά και ασυμβίβαστα
απέναντι στους δυνάστες και εκμεταλλευτές. Έτσι μπορεί να σχηματιστεί η
κατάλληλη «μαγιά» που θα δώσει νέα δυναμική στην αντίστασή μας. Να δώσουμε όλοι
όσοι πονάμε την υπόθεση της τάξης μας, όσοι πονάμε το βασανισμένο λαό μας, το
παρών στα νέα προσκλητήρια του καιρού μας!
5.11.2015
Η Συντακτική Επιτροπή
