Οι κεφαλαιοκράτες προωθούν συντονισμένα την «κινεζοποίηση» των Ευρωπαίων εργατών – αλλά δεν θα τους περάσει!
 |
| Εργάτες
και νεολαία, σε όλη την Ευρώπη, ήρθε η
ώρα να μιλήσουμε… γαλλικά στα αφεντικά! |
Η μεγαλοαστική τάξη σε όλη την Ευρώπη από τη μία βαθαίνει την
εκμετάλλευση των εργαζομένων, ποδοπατώντας εργασιακά δικαιώματα ενός αιώνα
(ωράρια εργασίας, κοινωνική ασφάλιση κ.ά.) και από την άλλη, φοβούμενη πως αργά
ή γρήγορα η κρίση θα γεννήσει ένα μαχητικό αντικαπιταλιστικό εργατικό κίνημα,
βιάζεται να καταστρέψει τα όπλα που διαθέτει η εργατική τάξη, συνδικάτα, νόμους
που περιορίζουν την εργοδοτική ασυδοσία και τις απολύσεις κ.λπ.
Στη Γαλλία η κυβέρνηση Ολάντ-Βαλς κατέθεσε στην εθνοσυνέλευση προς συζήτηση
ένα εργασιακό νομοσχέδιο-λαιμητόμο για τα εργατικά δικαιώματα. Προβλέπει την κατάργηση
του ανώτατου ορίου ωρών εργασίας ημερησίως και εβδομαδιαίως, αφήνοντας
τον καθορισμό των ωραρίων στις «ανάγκες της επιχείρησης», δηλαδή στη βούληση
του εργοδότη. Καταργεί τα αυστηρά κριτήρια που μέχρι τώρα έπρεπε να
πληροί μια απόλυση και στις αιτιολογίες απολύσεων θα περιλαμβάνονται
πλέον η «πτώση του τζίρου ή του κέρδους», η «σημαντική μείωση αποθέματος»,
«αναδιάρθρωση προσωπικού απαραίτητη για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας»
κ.λπ. Βάζει επίσης όριο στο ύψος της αποζημίωσης (15 μισθοί), υπονομεύει
πλήρως τις συλλογικές συμβάσεις, φέρνει μεγαλύτερη ελαστικοποίηση των
εργασιακών σχέσεων, όπως «συμβόλαια μηδενικών ωρών», και χαμηλότερο ποσοστό
πληρωμής υπερωριών.
Η γαλλική εργατική τάξη σύσσωμη, μαζί με τη νεολαία, μαθητές και φοιτητές,
αντέδρασε άμεσα με απεργίες, συγκεντρώσεις στις πλατείες και διαδηλώσεις. Οι
συγκρούσεις σε ολόκληρη τη Γαλλία για πρώτη φορά μετά από αρκετές δεκαετίες
ήταν ιδιαίτερα βίαιες.
Το συντονιστικό των φοιτητών της Γαλλίας, συνεδριάζοντας για 4η φορά ενάντια
στον νέο αντεργατικό νόμο, αποφασίζει να αναλάβουν δράση οι φοιτητές
δίπλα σε κλάδους εργαζομένων που ήδη παλεύουν για τα δικαιώματά τους
(σιδηροδρομικοί, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, καλλιτέχνες που εργάζονται
εποχιακά). Οι καλλιτέχνες προχωρούν σε καταλήψεις θεάτρων, οι εργαζόμενοι στα
φαστφουντάδικα απεργούν στις 17/4. Επτά συνδικάτα και φοιτητικές ενώσεις
συνεδριάζουν από κοινού στις 25/4 και αποφασίζουν να κατέβουν σε γενική απεργία
στις 28/4, την Πρωτομαγιά και στις 3/5, που ξεκινά η συζήτηση του νομοσχεδίου.
Οι σιδηροδρομικοί κατεβαίνουν σε απεργία στις 26/4. Όλες οι απεργίες έχουν
τεράστια επιτυχία.
Το κίνημα στη Γαλλία ανακαλύπτει νέες μορφές αγώνα, τις «ολονυκτίες»
(«Nuit Debout»), ξεκινώντας από την Πλατεία Δημοκρατίας. Επεκτείνονται
σε όλες τις πλατείες των μεγάλων πόλεων, περνούν τα σύνορα προς νότο και
συναντούν τους «Αγανακτισμένους» της Ισπανίας.
Μάταια οι πληρωμένοι-ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ προσπαθούν να
φρενάρουν με διαστρεβλώσεις και λασπολογία αυτό το δίκαιο και γεμάτο αγανάκτηση
κίνημα. Το κίνημα που ξανά μετά από δεκαετίες θέτει υπό αμφισβήτηση το
ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Το κίνημα που γεννά ξανά τις ελπίδες και το
όραμα για μια άλλη κοινωνία. Που θα βάλει σε κίνηση ολόκληρη την εργατιά και τη
νεολαία της Ευρώπης.
Οι διαδηλώσεις γίνονται όλο και πιο μαζικές. Σε συνελεύσεις παίρνεται
απόφαση μαζί με κινήματα της Ισπανίας να καλέσουν το Σαββατοκύριακο 14 και 15
Μάη σε ολονυχτία («15Μ») σε ολόκληρο τον κόσμο, σε μια προσπάθεια διεθνούς
αφύπνισης των καταπιεσμένων.
Η κυβέρνηση, κυριευμένη από φόβο,
σκέπτεται να μην περάσει το νομοσχέδιο για ψήφιση από το κοινοβούλιο αλλά
κατευθείαν από το υπουργικό συμβούλιο με προεδρικό διάταγμα. Δεν έχει πια καμιά
σημασία αν θα περάσει ή όχι αυτό το τερατούργημα. Σημασία έχει πως η
γαλλική εργατική τάξη μαζί με τη νεολαία δεν θα επιτρέψουν με τους αγώνες τους
να εφαρμοστεί στη πράξη. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση των λαϊκών συνελεύσεων
της Nuit Debout που λέει μεταξύ άλλων: «Αυτό το κίνημα δεν
γεννήθηκε και δεν θα πεθάνει στο Παρίσι… Αυτό το κίνημα είναι δικό σου. Δεν
έχει όρια ούτε σύνορα και ανήκει σε όλους εκείνους που θέλουν να είναι μέρος
του. Είμαστε χιλιάδες, αλλά μπορούμε να γίνουμε εκατομμύρια». Η ώρα της
εργατικής τάξης πλησιάζει.
