Του Γιάννη Βερούχη (1931-2010)
1) Μια συνωμοσία πολιτική
παραπλάνησης
●
Ο ΣΕΒ (Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών) είναι το όργανο της εκπροσώπησης των
συμφερόντων του βιομηχανικού κεφαλαίου,
που είναι το πιο ταξικά δυναμικό και συνειδητοποιημένο κεφάλαιο της ελληνικής
αστικής τάξης. Ο ΣΕΒ εμφανίζεται σαν μια συνδικαλιστική οργάνωση, ενώ στην
πραγματικότητα είναι ένα (αφανές)
πολιτικό καθοδηγητικό επιτελείο του ελληνικού καπιταλισμού.
●
Όλα τα σημερινά ληστρικά αντεργατικά μέτρα (που τα ονομάζουν «διαρθρωτικές
αλλαγές»), η μείωση των μισθών, η κατάργηση της πληρωμής των υπερωριών, η
κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η μείωση των συντάξεων, η λεηλασία της
κρατικής περιουσίας, οι κρατικές επιδοτήσεις των καπιταλιστών, και οι
επιδοτήσεις των ημερομισθίων τους προς τους εργάτες τους, και οι φοροαπαλλαγές
τους, κ.λπ. κ.λπ.: Όλα αυτά έχουν
προαποφασιστεί από τον ΣΕΒ. Αυτό το διαπιστώνουμε από τα παλαιά τεύχη του
«Δελτίου του ΣΕΒ» και από τις παλαιές ημερομηνίες των αποφάσεών τους.
●
Από εκεί και πέρα, τα αστικά και ρεφορμιστικά πολιτικά κόμματα, η βουλή των
Ελλήνων, τα αστικά μέσα Τύπος-ραδιοφωνία-τηλεόραση, η διεφθαρμένη ΓΣΕΕ, και
όλος ο πολιτικός μηχανισμός του αστικού συστήματος, έχουν αναλάβει την προώθηση
και επιβολή αυτών των αποφάσεων, ο καθένας από τη θέση του και με τον τρόπο
του.
●
Και ταυτόχρονα όλα τα όργανα της αστικής τάξης, από την κυβέρνηση έως τα μέσα
ενημέρωσης, όλοι ισχυρίζονται: Ότι τα
αντιλαϊκά μέτρα δεν είναι δημιουργήματα της κυβέρνησης, αλλά είναι ξενόφερτα
και τα επιβάλλει πιεστικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, η επιτροπή του ευρώ και το Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο. Και ότι η κυβέρνηση εξαναγκάζεται να τα δεχθεί για να μη
χαθεί μια μελλοντική ευκαιρία για το καλό της χώρας μας. αυτή η τακτική που
είναι ένας συνδυασμός πολιτικής εξαπάτησης και εκβιασμού, έχει σαν σκοπό να
κρύψει τον πραγματικό ληστρικό ρόλο της ελληνικής αστικής τάξης, και να
εξαναγκάσει την εργατική τάξη να υποκύψει μοιρολατρικά και να υποταχθεί. Δηλαδή
είναι μια πρωτοφανής συνωμοσία πολιτικής παραπλάνησης.
2) Η συνέπεια
●
Εμείς οι Κομμουνιστές-Τροτσκιστές (που είναι αυτονόητο ότι είμαστε Μαρξιστές
επαναστάτες), πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα είμαστε συνεπείς.
●
Συνεπείς έναντι της οργάνωσής μας,
συνεπείς έναντι της τάξης μας, των ιδεών μας και των σκοπών μας. Απέναντι
στην οργάνωσή μας είμαστε απόλυτα ακριβείς και απόλυτα συνεπείς, μεταξύ λόγων
και πράξεων. Δηλαδή ό,τι λέμε το κάνουμε. Διότι έχουμε πειστεί ότι χωρίς μια
συνεπή προλεταριακή οργάνωση, ισχυρή, δυναμική, πολυάριθμη και αυστηρή στη
λειτουργία της, δεν πρόκειται να πετύχουμε το σκοπό μας.
●
Είμαστε συνεπείς απέναντι στην τάξη μας και συμμετέχουμε και πρωτοστατούμε στους
αγώνες της. Διότι ξέρουμε καλά ότι η τάξη μας -δηλαδή το προλεταριάτο- είναι η
μόνη δύναμη της κοινωνίας, που όταν δια των αγώνων της και της ενότητάς της
αναπτύξει την πολιτική της συνείδηση σαν τάξη: Μπορεί την κατάλληλη ιστορική
στιγμή, να γκρεμίσει με μια κοινωνική επανάσταση το καπιταλιστικό σύστημα, και
να επιβάλει την προλεταριακή εξουσία της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
●
Είμαστε συνεπείς απέναντι της χρονικής θητείας στην υπόθεσή μας. Δεν είμαστε
ούτε περαστικοί ούτε ευκαιριακοί ούτε για μερικά φεγγάρια, αλλά είμαστε στις
θέσεις μας μέχρι τη νίκη. Και όπως οι ναυτικοί δεν είναι μόνο για την
καλοκαιρία αλλά και για τις φουρτούνες, έτσι και οι επαναστάτες δεν είναι μόνο
για τις ήσυχες περιόδους αλλά και για τις κοινωνικές φουρτούνες. Η δουλειά των επαναστατών είναι κάτω από
οποιεσδήποτε συνθήκες να προετοιμάζουν ασταμάτητα τις προϋποθέσεις για την
επανάσταση, όσο μακριά και να φαίνεται ή και να είναι.
●
Όσο για τις ιδέες μας, είμαστε ολοκάθαροι και απόλυτα συνεπείς στην επιμονή
μας. απορρίπτουμε τη συνεργασία των τάξεων και υποστηρίζουμε την πάλη των
τάξεων. Δεν πιστεύουμε στον κοινοβουλευτισμό και πιστεύουμε στην αυτόνομη
οργάνωση και δράση του προλεταριάτου, που επικεφαλής όλων των εκμεταλλευομένων
στρωμάτων, θα βαδίσει προς την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας.
●
επίσης είμαστε κατά πολύ συνεπέστεροι από τους άλλους, εκεί που κυρίως
δοκιμάζεται η συνέπεια. Και ξέρετε που δοκιμάζεται; Κυρίως στον φόβο, στο
ατομικό οικονομικό συμφέρον, και επίσης στην κόπωση και στην απογοήτευση σε
περιόδους πολιτικής υποχώρησης. Για το φόβο ήδη είπαμε αρκετά σε προηγούμενο
φύλλο μας. Όσο για το ατομικό οικονομικό συμφέρον, θα μιλήσουμε για μια σειρά
τοποθετήσεων παραδειγματικής στάσης που συνέβησαν.
Στην
προσπάθειά του λοιπόν ο ελληνικός καπιταλισμός να εκβιάσει και να διαφθείρει
τους ηγέτες των εργατικών σωματείων (προέδρους και γραμματείς). Τους έδωσε
-βάσει της θητείας ορισμένων ετών- μια αξιόλογη συνδικαλιστική σύνταξη. (Είναι
αυτή των εργατοπατέρων, όπως λέγεται). Τη σύνταξη αυτή τα αστικά κόμματα και
φυσικά και το ΠΑΣΟΚ την ενέκριναν. Οι ηγεσίες των κομμάτων του ΚΚΕ και του ΣΥΝ
την έχουν καταδικάσει, αλλά οι συνδικαλιστές τους την έπαιρναν και την παίρνουν
κανονικότατα. Την σύνταξη αυτή την παίρνουν χιλιάδες άτομα. Αυτοί όμως που την
αρνήθηκαν ενώ βάσει του νόμου τη δικαιούντο, είναι κυριολεκτικά ελαχιστότατοι. Και
από αυτούς, οι τέσσερις (4) που την αρνηθήκαμε για λόγους αρχών, είμαστε
Κομμουνιστές-Τροτσκιστές, φτωχοί προλετάριοι, και με παραδειγματικούς αγώνες.
Τα ονόματα στη διάθεση κάθε ενδιαφερομένου.
● Να διευκρινίσουμε όμως. Δεν γεννιούνται οι άνθρωποι συνεπείς. Αλλά
διαμορφώνονται μέσα στην επίμονη υπηρεσία μεγάλων ανθρώπινων σκοπών, όπου η
αλλαγή της ανθρώπινης κοινωνίας είναι ο μεγαλύτερος και ο ιερότερος που μπορεί
να υπάρξει.
3) Για τον διεθνισμό
●
Γι’ αυτήν την τόσο κακοποιημένη λέξη της εποχής μας, θέλουμε να πούμε δύο
λόγια.
■ Η
διαίρεση του κόσμου, δεν είναι σε έθνη όπως εξωτερικά φαίνεται, αλλά στην
πραγματικότητα ο κόσμος είναι διαιρεμένος σε δύο παγκόσμιες κοινωνικές τάξεις.
Την τάξη των κεφαλαιοκρατών εκμεταλλευτών και την τάξη των εργαζομένων
εκμεταλλευομένων του κεφαλαίου.
■ Έτσι
ο κόσμος δεν είναι χωρισμένος όπως φαίνεται σε κακούς Αμερικανούς και καλούς
Ρώσους, σε κακούς Εβραίους και καλούς Παλαιστίνιους, ή ακόμα σε κακούς Τούρκους
και σε καλούς Έλληνες. Αλλά είναι χωρισμένος απ’ τη μια σε κακούς
κεφαλαιοκράτες εκμεταλλευτές, Αμερικάνους, Ρώσους, Εβραίους, Παλαιστίνιους,
Τούρκους κι Έλληνες, που έχουν συμφέρον να διατηρήσουν το παγκόσμιο κοινωνικό
σύστημα της εκμετάλλευσης: Και από την άλλη σε καλούς εκμεταλλευόμενους του
κεφαλαίου, Αμερικάνους, Ρώσους, Εβραίους, Παλαιστίνιους, Τούρκους κι Έλληνες,
που έχουν συμφέρον να γκρεμίσουν το παγκόσμιο σύστημα της εκμετάλλευσης.
■Γι’ αυτό και ο διεθνισμός δεν
συνταυτίζει σε καμιά περίπτωση, τους εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους
οποιουδήποτε έθνους.
■ Αυτή
η αντίληψη είναι εντελώς αναγκαία για να κατανοήσουμε το περιεχόμενο του
διεθνισμού.
Θα
επανέλθουμε.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με
αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την
πολιτική σημασία), τη σπουδαιότητα και την πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή
στήλη που έγραφε αλησμόνητος σύντροφος δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης. Τα
άρθρα ου δημοσιεύουμε σε αυτό το φύλλο μας έχουν γραφτεί τον Ιούνιο του 1998 το
πρώτο, τον Νοέμβριο του 1999 το δεύτερο και τον Σεπτέμβριο του 2001 το τρίτο.
