ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΤΙ ΘΕΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ;

Η βρετανική εργατική τάξη, που βρίσκεται σε φάση αγωνιστικής 

ανόδου, πρέπει να ψηφίσει στο δημοψήφισμα με βάση τα ταξικά

της συμφέροντα,που είναι αξεδιάλυτα δεμένα με εκείνα του 

ευρωπαϊκού προλεταριάτου

Το δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα διεξαχθεί στις 23 Ιουνίου, έχει μια πολιτική σημασία που ξεπερνά τα όρια της χώρας. Βέβαια, η κυβέρνηση δεν είναι υποχρεωμένη να αποδεχθεί το αποτέλεσμα· ο στόχος της είναι να το αξιοποιήσει για να επαναδιαπραγματευτεί τις σχέσεις της Βρετανίας με την Ε.Ε. Η χώρα είναι μια ειδική περίπτωση μέλους της Ε.Ε., αφού δεν τίθεται θέμα να εγκαταλείψει το νόμισμά της, τη λίρα, ενώ εξαιρείται από πολλές αποφάσεις της Ε.Ε. που είναι υποχρεωτικές για τα υπόλοιπα μέλη. Αυτό αντανακλά το γεγονός ότι ο βρετανικός ιμπεριαλισμός ιστορικά δεν είχε ποτέ τόσο πολύ ανάγκη ως «ζωτικό χώρο» την ηπειρωτική Ευρώπη, αφού διαθέτει τη δική του σφαίρα επιρροής, τα 52 μέλη της Κοινοπολιτείας, όλα πρώην αγγλικές αποικίες.

Σε κάθε περίπτωση, η σημασία του δημοψηφίσματος είναι τεράστια, αφού θα δείξει πού βαδίζει μια από τις ισχυρότερες χώρες του πλανήτη, ενώ ένα ξεκάθαρο αποτέλεσμα υπέρ της «εξόδου» (Brexit) θα οξύνει την κρίση της Ε.Ε. Σίγουρα θα παρακινήσει τις άρχουσες τάξεις αλλά και τους λαούς άλλων ευρωπαϊκών χωρών να ξανασκεφτούν κατά πόσον έχουν μέλλον μέσα σε μια Ένωση ταυτισμένη με τη λιτότητα, τη γερμανική ηγεμονία και την υποταγή στο διευθυντήριο των Βρυξελλών.

Υπέρ της παραμονής έχουν ταχθεί ο Συντηρητικός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, οι ισχυρότερες μερίδες της βρετανικής αστικής τάξης, το «Εργατικό» Κόμμα, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες. Όλες αυτές οι δυνάμεις ουσιαστικά εκφράζουν τα συμφέροντα του Σίτι, του πανίσχυρου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου της χώρας, το οποίο ασφαλώς ευνοείται από την άμεση πρόσβαση στις ευρωπαϊκές χρηματαγορές. Το επιχείρημα που χρησιμοποιείται από την «αριστερά» του Εργατικού Κόμματος και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία ότι η συμμετοχή στην Ε.Ε. βελτίωσε την κοινωνική και εργασιακή νομοθεσία στη χώρα δεν μπορεί να σταθεί σοβαρά. Η συμμετοχή στην Ε.Ε. δεν εμπόδισε τους Βρετανούς καπιταλιστές από το να διαλύσουν βασικές κατακτήσεις της βρετανικής εργατικής τάξης και να περάσουν πρόσφατα έναν από τους πιο σκληρούς αντι-απεργιακούς νόμους στον κόσμο. Σήμερα, 800 χιλιάδες άνθρωποι στο Ηνωμένο Βασίλειο δουλεύουν με «συμβόλαια μηδενικών ωρών», ενώ η μερική απασχόληση, το σπάσιμο του 8ωρου, οι δουλειές με μίνιμουμ αμοιβή κάνουν θραύση.

Από την άλλη, υπέρ του Brexit τάσσονται οι εθνικιστές-λαϊκιστές του Κόμματος Ανεξαρτησίας (UKIP), ένα μεγάλο κομμάτι του Συντηρητικού Κόμματος (που εκφράζει κάποια παραδοσιακά στρώματα της αγγλικής αστικής τάξης τα οποία απευθύνονται κυρίως στην εσωτερική αγορά) και η άκρα αριστερά.

Ο βρετανικός λαός δέχεται έναν βομβαρδισμό από τα ΜΜΕ και τους διαφόρους «ειδικούς» για το πόση ζημιά θα κάνει στην οικονομία της χώρας ένα Brexit. Εννοούν φυσικά πόση ζημιά θα κάνει στο Σίτι. Οι ίδιοι χειροκροτούσαν τη Θάτσερ όταν διέλυε τη βαριά βιομηχανία της χώρας για να συντρίψει το ισχυρό και οργανωμένο βιομηχανικό προλεταριάτο. Το αποτέλεσμα ήταν η Βρετανία να μεταβληθεί σε μια χώρα παρασιτικών υπηρεσιών, που πέρασε την τελευταία κρίση πιο βαριά και από το Μεγάλο Κραχ του ’29!

Οι εργάτες και οι φτωχοί δεν έχουν κανένα λόγο να τους πιστέψουν. Σίγουρα ένα Brexit δεν θα φέρει τον σοσιαλισμό στη Βρετανία, ούτε θα κάνει μαλακότερους τους Συντηρητικούς και τους καπιταλιστές απέναντι στην εργατική τάξη. Είναι όμως στοιχειώδης νόμος της ταξικής πάλης ότι για να βελτιώσεις τους συσχετισμούς υπέρ σου θα πρέπει να προκαλείς ρήγματα στο στρατόπεδο του αντιπάλου και να οξύνεις τις αντιφάσεις του. Το Brexit θα βοηθήσει σε αυτό. Ακόμα περισσότερο, θα ενθαρρύνει τους εργάτες στην υπόλοιπη Ευρώπη. Σαν Ευρωπαίοι εργάτες, μας συμφέρει τα αφεντικά μας να μην είναι ενωμένα. Και η όξυνση της κρίσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης σίγουρα είναι υπέρ μας. Με αυτό το σκεπτικό, στη χώρα όπου γεννήθηκε το εργατικό κίνημα, η τάξη μας πρέπει να ψηφίσει υπέρ του Brexit και κυρίως να προετοιμαστεί για να παίξει και πάλι τον ιστορικό ρόλο που της αντιστοιχεί.

Πάρις Δάγλας