 |
| Η νεολαία λέει «αλλάξτε
το σύστημα, όχι το κλίμα». Σε αυτή την εν δυνάμει αντικαπιταλιστική τοποθέτηση και συνείδηση οφείλει το εργατικό κίνημα να δώσει ολοκληρωμένη και στρατηγική έκφραση. |
Το
αν υφίσταται «κλιματική αλλαγή» ή όχι είναι κάτι που χρήζει επιστημονικής
προσέγγισης. Το αν όμως υφίσταται
οικολογική κρίση, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο και το βιώνουμε καθημερινά. Οι
κύριοι υπεύθυνοι για την περιβαλλοντική κρίση, οι πολυεθνικές εταιρείες και οι
πολιτικοί τους εκπρόσωποι, με το υποκριτικό τους ταλέντο, ρίχνουν κροκοδείλια
δάκρυα για τις περιβαλλοντικές καταστροφές. Οδύρονται για την αποψίλωση των
τροπικών δασών και την ερημοποίηση, ενώ οι ίδιοι, πριν κάποια χρόνια, θέλοντας
να χαρακτηριστούν τα προϊόντα τους «πράσινα», με κίνητρο μόνο το κέρδος, «ανακάλυψαν» το βιοκαύσιμο, ένα έγκλημα
κατά της ανθρωπότητας. Τεράστιες εκτάσεις που παρήγαγαν τρόφιμα παράγουν
τώρα βιοκαύσιμα, με αποτέλεσμα να αυξηθούν κατακόρυφα οι τιμές των τροφίμων και
εκατομμύρια άνθρωποι να εκτοπιστούν από τη γη τους!
Οι
υποκριτές υπερασπιστές του νεοφιλελευθερισμού μιλούν για την αναγκαιότητα
μείωσης των ρύπων, ενώ εδώ και κάτι χρόνια
τζογάρουν στις πλάτες μας με το «χρηματιστήριο ρύπων» – αγοροπωλησία ρύπων μεταξύ των βιομηχανιών με μοναδικό κίνητρο το
κέρδος. Προωθούν το ηλεκτροκίνητο
αυτοκίνητο, ενώ έρευνες δείχνουν ότι τελικά είναι πιο ρυπογόνο! Οι
«ανοιχτές αγορές», παρόλο που το οικολογικό τους «αποτύπωμα» έχει αυξηθεί
δραματικά, παραμένουν κυρίαρχες στην πολιτική ατζέντα του ευρωπαϊκού
νεοφιλελευθερισμού. Η ιδιωτικοποίηση της
διαχείρισης των απορριμμάτων και η καύση τους, οι διευκολύνσεις για επιχειρηματική
δράση σε δασικές εκτάσεις, οι νόμου
που παραχωρούν τον αιγιαλό και τις
παραλίες για «αξιοποίηση», η γενικευμένη ιδιωτικοποίηση της ενέργειας, η προώθηση ψευδεπίγραφων «Ανανεώσιμων» Πηγών
Ενέργειας, οι οποίες εκτοπίζουν και παραδοσιακές αγροτικές δραστηριότητες,
όλα αυτά συνθέτουν το παζλ της οικολογικής κρίσης.
Ένα
από τα μέτρα που προωθεί ο «πράσινος» καπιταλισμός και υποστηρίζεται από τη
γερμανική κυβέρνηση, τους Πράσινους της Γερμανίας, αλλά και από πολλές
κυβερνήσεις και περιβαλλοντικές ομάδες, είναι η επιβολή φόρων στις εκπομπές CO2. Μόνο που αυτός ο φόρος θα οδηγήσει στην
αύξηση των τιμών στα καταναλωτικά αγαθά, μετακυλίοντας το βάρος της κρίσης στην
κοινωνία. Υπάρχει κυρίαρχη λογική, ότι το κλειδί για την επίλυση της
οικολογικής κρίσης είναι η αλλαγή στην «ανεύθυνη» ατομική υπερκατανάλωση. Μια
αντιδραστική αντίληψη, που θολώνει τον
ξεκάθαρο ένοχο της κρίσης και ενοχοποιεί την πλειοψηφία της κοινωνίας! Έκθεση
της Oxfam (2015) έδειξε ότι το πλουσιότερο 10% του πλανήτη
προκαλεί το ήμισυ των εκπομπών CO2, ενώ το
φτωχότερο 50% (3,5 δις άτομα) είναι υπεύθυνο μόλις για το 10%.
Τελευταία,
ένα διεθνές κίνημα για την «κλιματική αλλαγή» έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, με
τη νέα γενιά να πρωτοστατεί, με απεργίες και διαδηλώσεις. Το γεγονός ότι οι νέοι κινητοποιούνται για το περιβάλλον είναι
εξαιρετικά ελπιδοφόρο. Επόμενο βήμα
είναι να συνειδητοποιήσουν ότι πίσω από τα «πράσινα» κόμματα, που καπηλεύονται
αυτό το κίνημα, είναι το λόμπι των
πολυεθνικών «πράσινων» βιομηχανιών. Ότι ο καπιταλισμός, είτε «πράσινος» είτε
όχι, και οι πολιτικοί του, τη μόνη ανησυχία που έχουν είναι να μεγιστοποιήσουν
τα κέρδη τους, με όποιο κόστος. Ο
καπιταλισμός είναι που καταστρέφει τον πλανήτη! Είναι οι εταιρείες που
διψούν για κέρδη και αποφασίζουν τι θα παράγεται, πόσο και πώς! Ο στόχος πρέπει
να είναι η ριζοσπαστικοποίηση και η
σύνδεση του νέου αυτού κινήματος με το εργατικό κίνημα, στον αγώνα για
τολμηρές, σοσιαλιστικές περιβαλλοντικές πολιτικές, όπως:
- Εθνικοποίηση των βιομηχανιών ενέργειας, υπό τον έλεγχο
των εργαζομένων.
- Δημόσιες ΑΠΕ, με κεντρικό σχεδιασμό.
- Εθνικοποίηση όλων των εταιρειών μεταφορών, υπό εργατικό
έλεγχο και με προοπτική τεχνολογικής ανασυγκρότησης.
- Ασφαλείς συνθήκες εργασίας σε όλα τα εργοστάσια, χωρίς τοξικά και
ρύπους, με παράλληλη μείωση του εργασιακού χρόνου χωρίς μείωση αμοιβών.
- Απαγόρευση των πιο ρυπογόνων μεταλλείων, εθνικοποίηση των υπολοίπων
με εργατικό έλεγχο. Ανάπτυξη της βιομηχανίας για ανάκτηση ορυκτών από τα ηλεκτρονικά σκουπίδια.
- Επιβολή φόρων στους καπιταλιστές που οι επιχειρήσεις
τους ρυπαίνουν.
- Δημόσια διαχείριση των απορριμμάτων και ανακύκλωση.
- Προοδευτική εξάλειψη των φυτοφαρμάκων, έρευνα και
επενδύσεις για εναλλακτικές οργανικές μεθόδους.
Ο δρόμος είναι
ένας: μόνο ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας θα επιτρέψει πραγματική
άνοδο του βιοτικού επιπέδου για όλους, χωρίς αυτή να έρχεται σε αντίθεση με την
προστασία του περιβάλλοντος.
Όλγα Στεφανίδου
