 |
| Η λειτουργία του «νέου» ΕΔΟΕΑΠ δεν έχει ουσιαστικά ξεκινήσει, έξι μήνες μετά τη νομοθέτησή του |
Στον χώρο του Τύπου και
των μέσων μαζικής ενημέρωσης, οι εργοδότες συνεχίζουν ακάθεκτοι… στον δρόμο που
χάραξαν ήδη πριν το ξεκίνημα της κρίσης και των μνημονίων: απολύσεις,
ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, μη καταβολή δεδουλευμένων, εκβιασμοί για
υπογραφή ατομικών συμβάσεων με μείωση μισθού κ.ο.κ. Οι απανωτές περικοπές δεν
μπορούν πια να δικαιολογηθούν με τη μείωση της κυκλοφορίας των εντύπων ή της
διαφημιστικής δαπάνης, καθώς τα ίδια
κάνουν και οι επίδοξοι νέοι «βαρώνοι» της μιντιακής διαπλοκής, που δεν
μπορούν να
επικαλεστούν ότι αντιμετωπίζουν ζημίες, όπως οι παλιοί εκδότες.
Για την κατάσταση αυτή καίρια ευθύνη φέρουν οι συντεχνιακές,
φιλο-εργοδοτικές ηγεσίες των σωματείων του κλάδου, που παραμένει συνδικαλιστικά
πολυδιασπασμένος, ανήμπορος να ξαναμπεί στον δρόμο των διεκδικήσεων. Εδώ
και περισσότερο από έναν χρόνο, οι γραφειοκρατικές αυτές ηγεσίες ασχολήθηκαν
μόνο με «εκκλήσεις» να μην κλείσει η τάδε εφημερίδα ή το δείνα κανάλι, κάτι που
στην πράξη κατέληξε να δίνει κάλυψη στο αίσχος της απλήρωτης επί μήνες
εργασίας.
Ασχολήθηκαν επίσης με τη
«σωτηρία» του ΕΔΟΕΑΠ, του ιδιωτικού επικουρικού ταμείου των δημοσιογράφων του
ημερήσιου Τύπου. Ο ΕΔΟΕΑΠ «σώθηκε» τελικά δια της αναγκαστικής ένταξης σε αυτόν
και εργαζομένων συναφών σωματείων, αλλά όχι και των αντίστοιχων συνταξιούχων,
αφού αυτοί θεωρήθηκαν «βάρος». Επί της
ουσίας, η «σωτηρία» είναι στον αέρα. Η κυβέρνηση νομοθέτησε, αλλά ο «νέος»
ΕΔΟΕΑΠ έξι μήνες τώρα δεν έχει τεθεί σε λειτουργία, ενώ οι εργοδότες στην πράξη
δεν καταβάλλουν τον προβλεπόμενο πόρο του 2% επί των εσόδων τους – κάτι που
σημαίνει ότι η βιωσιμότητα του ταμείου είναι εντελώς αμφίβολη.
Εσχάτως προωθείται μια
«ενοποίηση» των δημοσιογραφικών Ενώσεων, που στην πράξη σημαίνει διάλυση και απορρόφηση των μικρότερων
Ενώσεων από την άκρως γραφειοκρατική και συντεχνιακή ΕΣΗΕΑ.
Η μόνη λύση για τους
εργαζόμενους του χώρου, που είναι αρκετές χιλιάδες και διαφόρων ειδικοτήτων
(συντάκτες, τεχνικοί, διοικητικοί κ.λπ.), είναι η δημιουργία ενός μεγάλου, ενιαίου Συνδικάτου Τύπου, στο οποίο να έχουν
θέση άπαντες και το οποίο θα πρέπει να χτιστεί από την αρχή μακριά από
συντεχνιακές αντιλήψεις και πρακτικές. Αυτός είναι και ο δρόμος για να δοθεί
στον κλάδο η κρίσιμη μάχη για επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και για να
μπει ένα τέλος στην πρωτοφανή εργοδοτική ασυδοσία.
