Αυτό
είναι το μήνυμα που πρέπει να στείλουμε
στους ξένους «δανειστές»-εκβιαστές, τα
ντόπια αφεντικά αλλά και την κυβέρνηση
που αυταπατάται ότι θα
μπορεί για πολύ
ακόμα να πατάει σε δύο βάρκες. Δουλειά
για τους ανέργους, στήριξη στους
εξαθλιωμένους, φορολόγηση της ολιγαρχίας,
άνοιγμα των κλειστών εργοστασίων - να
τα άμεσα αιτήματά μας!
Απαιτούμε
από την κυβέρνηση να μην υποχωρήσει
στους «δανειστές»-εκβιαστές, αλλά αν
δεν θέλουμε να είμαστε τα θύματα του
παζαριού που γίνεται στην Ευρώπη, πρέπει
να προετοιμαστούμε για αγώνες στη χώρα
μας!
1.
Η αγωνιώδης φάση της «διαπραγμάτευσης»
μεταξύ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και
των «δανειστών»-εκβιαστών συνεχίζεται
και κορυφώνεται, με την κυβέρνηση να
δηλώνει ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει
σε μέτρα μείωσης μισθών και συντάξεων
αλλά και ότι υπάρχει άμεσος κίνδυνος
για τη «ρευστότητα». Και τους «δανειστές»,
από την άλλη, να προειδοποιούν ότι ναι
μεν δεν θέλουν να δουν την Ελλάδα εκτός
Ευρωπαϊκής Ένωσης, ωστόσο αυτή οφείλει
να προβεί σε συγκεκριμένες «μεταρρυθμίσεις»
–όπως αποκαλούν ουσιαστικά τη συνέχιση
του μνημονίου–, και ότι αυτές θα πρέπει
να «αξιολογηθούν» πριν υπάρξει εκταμίευση
οποιουδήποτε ποσού. Την ίδια στιγμή, η
κυβέρνηση, επικεντρωμένη 100% στη
διαπραγμάτευση, έχει αφήσει για το άδηλο
μέλλον σημαντικό τμήμα των προεκλογικών
της υποσχέσεων. Ενώ η ελάχιστη νομοθετική
της δραστηριότητα ούτε αλλάζει ουσιαστικά
την κατάσταση του λαού ούτε δημιουργεί
κάποια δυναμική παραγωγικής ανασυγκρότησης
της χώρας – που είναι και το πιο κρίσιμο.
Πολλοί,
απ’ έξω και από μέσα, από αριστερά και
από δεξιά, φωνάζουν ότι αυτή η κατάσταση
δεν μπορεί να συνεχιστεί και ότι
οδηγούμαστε άμεσα είτε στην άτακτη
υποχώρηση της κυβέρνησης και ένα 3ο
μνημόνιο είτε σε μια αναπόφευκτη «ρήξη»,
που στην πράξη σημαίνει μη πληρωμή του
χρέους και έξοδο της χώρας από το ευρώ.
Οι «βιαστικοί» του ενός ή του άλλου
σεναρίου δεν έχουν υπολογίσει, όμως,
ορισμένους παράγοντες: Τυχόν
χρεοκοπία (π.χ. δια της αδυναμίας πληρωμής
συγκεκριμένων δανειακών υποχρεώσεων
τον Απρίλιο) είναι μια απειλή όχι μόνο
για την ελληνική πλευρά αλλά και για
τους «δανειστές». Το χρήμα που δίνουν
οι «δανειστές» καταλήγει ως επί το
πλείστον στους ίδιους και κάθε διατάραξη
του ρυθμού αποπληρωμής των ελληνικών
«υποχρεώσεων» θα ήταν ένα βαρύ πλήγμα
στην ήδη ασθενούσα ευρωπαϊκή οικονομία.
Άρα αυτή τη στιγμή εκβιαζόμενος δεν
είναι μόνο ο Τσίπρας αλλά, σε μεγάλο
βαθμό, και η Μέρκελ - που επιπλέον δέχεται
συγκεκριμένες πιέσεις από τις ΗΠΑ να
μην τραβήξει το σχοινί.
Ακόμα, υποτιμούν όλοι αυτοί ότι η
κυβέρνηση πίσω της, εκτός από την
πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού, έχει
και μεγάλα τμήματα της εγχώριας αστικής
τάξης. Τα οποία δεν έχουν να κερδίσουν
τίποτα από μια επιστροφή στο πρόσφατο
μνημονιακό παρελθόν και γνωρίζουν πολύ
καλά ότι, αν απαξιωθεί και αυτή η
κυβέρνηση, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση
σε επίπεδο διαχειριστή της εξουσίας.
Οι μόνοι που εύχονται στην πραγματικότητα
μια «αριστερή παρένθεση» είναι ο Σαμαράς,
ο Άδωνις και ο Βορίδης, για να δικαιωθούν
οι ίδιοι - αλλά, απ’ ό,τι βλέπουμε, ούτε
το κόμμα τους δεν πείθουν. Το σενάριο
δε ότι μπορεί η Ελλάδα να καταλήξει σε
έξοδο από το ευρώ λόγω ενός «ατυχήματος»
συγκεντρώνει πολύ λίγες πιθανότητες -
την προηγούμενη φορά που υπήρξε κίνδυνος
για κάτι τέτοιο (Νοέμβριος 2011), τα
αεροπλάνα από τη Φρανκφούρτη έκαναν
ολονυκτίες προκειμένου να γεμίσουν τα
ATM
των ελληνικών τραπεζών.
Κοντολογίς,
η «διαπραγμάτευση» έχει ακόμα δρόμο
μπροστά της, όσο κι αν η κατάσταση μοιάζει
πιεστική. Και αν είναι φανερό ότι η
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει υποχωρήσει
(ανταποκρινόμενη στην αστική της φύση)
σε θέματα όπως η επιτήρηση, η «αξιολόγηση»,
η προσήλωση στη «δημοσιονομική
σταθερότητα», δεν είναι εύκολο να
επιστρέψουμε σε αυτό που ξέραμε μέχρι
τα χθες ως μνημόνιο. Από την άλλη, ακόμα
κι αν οι «δανειστές» πειστούν από τις
«μεταρρυθμίσεις» Βαρουφάκη και
εκταμιεύσουν κάποια ποσά, αυτά θα
πηγαίνουν μόνο στις τράπεζες και το
δάνειο (δηλαδή στους ίδιους), κι έτσι
δεν λύνεται σε καμιά περίπτωση το
πρόβλημα του από πού θα χρηματοδοτηθεί
η όποια ανάπτυξη.
2.
Ποια, όμως, είναι η εικόνα στο εσωτερικό,
όσον αφορά την κατάσταση του ελληνικού
λαού και των διαφόρων κοινωνικών τάξεων;
Η
αστική τάξη από τη μια, όπως έχουμε πει
παραπάνω, δεν θέλει να προκαλέσει καμιά
νέα πολιτική αναταραχή, από την άλλη
βέβαια δεν έχει καμιά διάθεση να κάνει
παραχωρήσεις προς τις άλλες κοινωνικές
τάξεις, και συγκεκριμένα προς την
εργατική. Η
αστική τάξη έχει βγάλει τα περισσότερα
χρήματά της έξω, τα ανώτερα στρώματά
της έριξαν το βάρος τους σε δουλειές
στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό
τα πράγματα δεν πάνε άσχημα για αυτούς:
τα τελευταία
στοιχεία δείχνουν για το 2014 άνοδο κερδών
μιας σειράς μεγάλων επιχειρήσεων, τόσο
στο λιανικό εμπόριο και τις υπηρεσίες
όσο και στη βιομηχανία.
Από
την άλλη, η
μεσαία και μικρή αστική τάξη συνεχίζει
να βράζει στο ζουμί της, από την πτώση
της κατανάλωσης και την αύξηση των
φόρων. Αυτό
δεν σημαίνει όμως ότι είναι σωστή η
εικόνα «ασφυξίας στην αγορά», όπως
φωνάζει η μνημονιακή αντιπολίτευση.
Ασφαλώς, η μικροαστική τάξη θα απογοητευθεί
πιο γρήγορα απ’ ό,τι οι άλλες κοινωνικές
τάξεις από την κατάσταση, αυτό όμως έχει
να κάνει και με την εγγενή αστάθειά της.
Τέλος,
η εργατική
τάξη είναι φανερό ότι δίνει ανοχή σε
αυτή την κυβέρνηση. Πρώτον, γιατί βλέπει
ότι προς το παρόν τουλάχιστον γλίτωσε
από νέα μέτρα (που σίγουρα θα παίρνονταν
αν δεν είχαμε το αποτέλεσμα της 25ης
Ιανουαρίου). Και δεύτερον, γιατί πιστεύει
ότι οι πολιτικές συνθήκες θα ευνοήσουν
στο να ξαναπάρει πίσω κάποια από αυτά
που έχει χάσει. Μόνο που, ως προς το
τελευταίο, δεν πρέπει να υπολογίζει πια
στις «καλές προθέσεις» της κυβέρνησης
αλλά μόνο στις δικές της δυνάμεις και
στους αγώνες της.
Η τάξη μας οφείλει να σκύψει επιτακτικά
πάνω στο πρόβλημα της οργάνωσής της και
της ενίσχυσης της διαπραγματευτικής
της θέσης. Και να αρχίσει, δυναμικά και
μεθοδικά, να διεκδικεί συγκεκριμένα
αιτήματα, κρίσιμα και για τη δική της
επιβίωση αλλά και για να αποκτήσει αυτή
η χώρα μια ελπιδοφόρο κοινωνική προοπτική.
Το ίδιο ισχύει για τους ανέργους, τους
υποαπασχολούμενους και όλα εκείνα τα
τμήματα των καταπιεζόμενων κοινωνικών
στρωμάτων που η κρίση και τα μνημόνια
πέταξαν στο περιθώριο. Οργάνωση
και αγώνας! Δεν υπάρχει καμιά άλλη
διέξοδος!
3.
Εμείς οι Κομμουνιστές-Τροτσκιστές δεν
δίνουμε καμιά πίστη στη δυνατότητα του
καπιταλισμού να «αυτομεταρρυθμιστεί».
Δεν δίνουμε καμιά πιθανότητα στη
δυνατότητα αυτού του χρεοκοπημένου
κοινωνικού συστήματος να βγει από τη
σημερινή ιστορική παρακμή του. Επίσης,
δεν έχουμε την παραμικρή αυταπάτη για
τη σημερινή κυβέρνηση και τον χαρακτήρα
της, γι’ αυτό και πρώτοι απ’ όλους
είπαμε ότι πρόκειται για μια αστική
κυβέρνηση. Από
την άλλη, όμως, δεν αρεσκόμαστε στα
ευχολόγια, τους εντυπωσιασμούς, τις
σαπουνόφουσκες. Θα ήταν το πιο εύκολο
πράγμα στον κόσμο, για να διαφημίσουμε
τη δική μας αριστεροσύνη και
επαναστατικότητα, να καταγγέλλουμε σε
όλους τους τόνους την κυβέρνηση ότι δεν
διαφέρει σε τίποτα από τις προηγούμενες
και να διακηρύξουμε ότι το μνημόνιο
συνεχίζεται κανονικά. Όμως, σε μια τέτοια
περίπτωση, απλώς θα συνεισφέραμε στην
απογοήτευση των μαζών - και δεν θα
παρακινούσαμε κανέναν να αγωνιστεί.
Αυτό
που εμείς λέμε στα καταπιεζόμενα
στρώματα, στην εργατική τάξη, στα πιο
πρωτοπόρα στοιχεία της, είναι απλό και
άμεσο: Μην
εμπιστεύεστε αυτή την κυβέρνηση, μην
πιστεύετε όμως και τους δεξιούς ή
«αριστερούς» καταστροφολόγους,
εκμεταλλευθείτε τον ευνοϊκό πολιτικό
συσχετισμό, οργανωθείτε, διεκδικήστε!
Μέσα από αυτό το δρόμο, παίρνουμε τη
σωστή θέση και όσον αφορά τη «διαπραγμάτευση»,
προειδοποιώντας τόσο τους «δανειστές»
όσο και την κυβέρνηση ότι τα πράγματα
άλλαξαν και ότι δεν πρόκειται ποτέ ξανά
να καταπιούμε το δηλητηριώδες χάπι της
μνημονιακής «θεραπείας».
Τι
όμως πρέπει να διεκδικήσουμε; Από πού
ν’ αρχίσουμε; Τρία πράγματα είναι τα
πιο απαραίτητα.
- Αποφασιστική ανάσχεση της ανθρωπιστικής κρίσης. Όχι με ψίχουλα σαν αυτά που δίνει η κυβέρνηση, αλλά με ένα τολμηρό σχέδιο, που θα απλώνεται σε όλο το φάσμα των προβλημάτων των εξαθλιωμένων: επισιτιστική βοήθεια, στέγαση-ηλεκτρικό ρεύμα-θέρμανση, περίθαλψη και κυρίως δουλειά!
- Πέρασμα του φορολογικού βάρους στη μεγαλοαστική τάξη. Βαριές ποινές και απαλλοτρίωση περιουσιών για τους μεγαλοφοροφυγάδες, όσους έχουν βγάλει μεγάλα ποσά στο εξωτερικό, όσους καλύπτουν συστηματικά τον πλούτο τους πίσω από οφσόρ. Λεφτά υπάρχουν, όχι μόνο στην Ελβετία, που και από εκεί μπορούν να διεκδικηθούν, αλλά και μέσα στη χώρα. Τα έχουν εκείνοι που αυτά τα 5 χρόνια δεν στερήθηκαν τίποτα, την ίδια στιγμή που οι φτωχοί είδαν τις ζωές τους να διαλύονται.
- Ν’ ανοίξουν τώρα τα κλειστά εργοστάσια, με δημόσιο, συνεργατικό ή αυτοδιαχειριστικό χαρακτήρα. Να εκδιωχθούν τα μεγαλοαστικά παράσιτα απ’ όλους τους κρίσιμους για την εκκίνηση της παραγωγής τομείς (μεγάλα έργα, ενέργεια κ.λπ.). Να στηριχθούν αποφασιστικά, με κεντρικό σχέδιο, στρατηγικοί τομείς όπως οι εξορύξεις, η εξαγωγική αγροτική βιομηχανία, το μέταλλο, τα ναυπηγεία, οι αμυντικές βιομηχανίες. Τέλος, να επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις, το αυτονόητο δικαίωμα των εργαζομένων να διαπραγματεύονται συλλογικά τις αμοιβές τους.
Με
τέτοια και άλλα αιτήματα, και κυρίως με
οργάνωση και αποφασιστικότητα, με ένα
νέα πνεύμα αισιοδοξίας και πίστης στις
δυνάμεις μας, μπορούμε να πετύχουμε
πολλά την περίοδο που έχει ανοίξει. Αντί
να παρακολουθούμε σαν παθητικοί θεατές
τις «διαπραγματεύσεις των Βρυξελλών»,
ας καθορίσουμε εμείς απ’ τα τώρα το
αποτέλεσμά τους: ας επιβάλουμε τα δίκαια
της εργατικής μας τάξης!
02.04.2015
Η
Συντακτική Επιτροπή
