Του
Γιάννη Βερούχη (1931-2010)
1) Ο αστός ηγέτης
Το
βασικό χαρακτηριστικό ενός πραγματικού αστού ηγέτη είναι ότι για το συμφέρον
της αστικής τάξης και του κοινωνικού καθεστώτος της, μπορεί να συγκρουστεί και
με την ίδια την τάξη του.
Η
ελληνική υπερ-συγκεντροποιημένη μεγαλοαστική τάξη δεν ανέχεται πραγματικούς
αστούς πολιτικούς ηγέτες. Αυτοί που αναζητά είναι πειθήνια όργανα μηδαμινής
ηγετικής οντότητας, που εκ των πραγμάτων είναι μίας χρήσεως, διότι συνήθως ως
ηγέτες είναι πολιτικά ανίκανοι π.χ. Σημίτης, Κωστάκης, Γιωργάκης, και ο
επόμενος που ήδη προετοιμάζουν…
Η
χειρότερη περίπτωση για τη σταδιοδρομία ενός αστού πολιτικού δεν είναι το να μη
γίνει ποτέ του πρωθυπουργός. Η χειρότερη περίπτωση είναι να γίνει πρωθυπουργός
μίας χρήσεως. Διότι, μόλις τελειώσει η μία και μοναδική χρήση του είναι πλέον
πολιτικά οριστικά εντελώς νεκρός μέχρι το βιολογικό του θάνατο.
Σημ. της Σύνταξης: Το σχόλιο αυτό είναι
το τελευταίο κείμενο που έγραψε ο μεγάλος Κομμουνιστής-Τροτσκιστής ηγέτης
Γιάννης Βερούχης λίγες μέρες πριν από τον θάνατό του, στις 4 Ιουνίου 2010,
έχοντας κατά νου τα γεγονότα των πρώτων ημερών του Μνημονίου. Η φράση «ο
επόμενος που ήδη προετοιμάζουν» αναφέρεται, όπως είναι σχεδόν προφανές, στον
Αντώνη Σαμαρά, και επιβεβαιώθηκε απόλυτα. Νομίζουμε ότι τώρα είναι η πιο
ταιριαστή στιγμή να το δημοσιεύσουμε. Μόνο που το περιεχόμενο του σχολίου αυτού
τώρα θα πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τον Αλέξη Τσίπρα…
2) Το συγκρότημα Λαμπράκη
* Αυτό
ξεκίνησε από εκδοτικό και εξελίχθηκε σε ένα μεγαλοκαπιταλιστικό συγκρότημα, που
εκτός του Τύπου και της τηλεόρασης επεκτείνεται σε πολλές δεκάδες διαφόρων
εταιρειών, από μεγάλες κατασκευαστικές μέχρι και τουριστικές. Για τις οποίες η
εύνοια του κάθε αρμόδιου υπουργού προς αυτές, μπορούσε και μπορεί να
εξασφαλιστεί δια της δύναμης του Τύπου.
* Το συγκρότημα Λαμπράκη έχει μια
ελληνική και παγκόσμια πρωτοτυπία. Κατά την οποία τα έντυπά του, και έγιναν:
Αδίστακτα πολιτικά όργανα της δικτατορίας του Μεταξά, της κυβέρνησης
Τσολάκογλου των Γερμανών κατακτητών, και της Χούντας των Συνταγματαρχών. Και
ταυτόχρονα ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του εκδοτικού συγκροτήματος Λαμπράκη, παρέμεινε ακραιφνής δημοκρατικός και μέχρι και αντιστασιακός
σοσιαλίζων…!
- Πώς
όμως ο ιδιοκτήτης του συγκροτήματος επέτυχε αυτήν την παγκόσμια πρωτοτυπία;
Απλούστατα μόλις εκδηλωνόταν η πολιτική μπόρα, δικτατορία ή ξένη κατοχή,
παραχωρούσε αμέσως ο ίδιος την εκπροσώπηση και διαχείριση του εκδοτικού
συγκροτήματος σε έναν διευθυντή του, και αυτός έμενε στο περιθώριο. Και μόλις
περνούσε η πολιτική μπόρα, παραλάμβανε ο ίδιος τη διαχείριση του συγκροτήματος,
πασαλειβόταν και με «δημοκρατικές» πολιτικές μπογιές, και όλα ήταν εντάξει. Και
στην χειρότερη περίπτωση, άλλαζε και τους τίτλους των εφημερίδων του, π.χ. που
το «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ» της γερμανικής κατοχής έγινε το «ΒΗΜΑ», και τα «ΑΘΗΝΑΪΚΑ
ΝΕΑ» έγιναν τα «ΝΕΑ».
- Σ’
αυτήν τη διαδικασία έπαιξαν έναν ιδιαίτερο ρόλο: η αχαλίνωτη πολιτική του
θρασύτητα. Η εξαγοράσιμη πολιτική συνείδηση των «δημοκρατικών» και «αριστερών»
πολιτικών ηγετών. Καθώς και η πολιτική αμνηστία των προδομένων λαϊκών μαζών.
 |
| Ο τελευταίος ιδιοκτήτης της πολιτικής υπερκυβέρνησης του "Συγκροτήματος Λαμπράκη" |
* Μετέπειτα το εκδοτικό συγκρότημα
εξελίχθηκε σε μια ανεπίσημη αστική υπερκυβέρνηση, που απαίτησε και θεώρησε
αναφαίρετο το δικτατορικό της δικαίωμα: Να ανεβάζει και να κατεβάζει πολιτικές αστικές
ηγεσίες και κόμματα. Και γι’ αυτό το συγκρότημα αυτό διεκδικεί επαξίως τον
τίτλο, του αποκρουστικότερου πολιτικού επιτελείου της μεγαλοαστικής τάξης.
Υστερόγραφο
Οι
φωτοτυπίες που κυκλοφορούν τώρα, με τις εξωφρενικές επίμαχες εφημερίδες αυτού του
εκδοτικού συγκροτήματος έφτασαν στα χέρια μου, και γράφω ιδιαιτέρως
δικαιωματικά. Διότι και ο ανάπηρος πολέμου πατέρας μου ήταν εξόριστος της
δικτατορίας του Μεταξά στην Κάρυστο, και ο ίδιος ήμουν επικηρυγμένος από τη
Χούντα, για την έμπρακτη πολιτική στάση μου απέναντί της.
3) Η εθνική ανταγωνιστικότητα
* Όλα τα αντεργατικά μέτρα του ελληνικού
καπιταλισμού, οι ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν και θα γίνουν, το ασφαλιστικό, τα
εργασιακά, και το πλήθος των μέτρων που προετοιμάζουν, όλα αποσκοπούν στη
στήριξη της «εθνικής ανταγωνιστικότητας».
Και αυτή η κατάσταση δεν θα σταματήσει
ποτέ από μόνη της.
Διότι οι καπιταλιστές πάντα θα βρίσκουν
μια χώρα στον κόσμο όπου οι μισθοί και οι κοινωνικές δαπάνες θα είναι
χαμηλότερες από τη χώρα μας, και πάντα και ατελείωτα θα γυρεύουν να επιβάλουν
στους εργαζόμενούς τους και νέα μέτρα κοινωνικής οπισθοδρόμησης, για την τόνωση
της «εθνικής τους ανταγωνιστικότητας»…
- Στο
ζήτημα της «εθνικής ανταγωνιστικότητας» είναι συγκεντρωμένη όλη η οργανωμένη προπαγάνδα
των καπιταλιστών, που με μια φοβερή πλύση εγκεφάλου επιχειρούν να επιβάλουν στους εργαζόμενους την ιδέα: Ότι η «Εθνική
Ανταγωνιστικότητα» είναι το αναντικατάστατο μέσο «Εθνικής Άμυνας», στη «νέα»
εποχή της «παγκοσμιοποίησης της οικονομίας» στην οποία μπήκαμε…
- Εδώ
πρόκειται για μια χοντροειδή πολιτική απάτη, διότι όλη αυτή η «νέα»
παγκοσμιοποίηση της οικονομίας όχι μόνο δεν είναι κάτι το νέο αλλά αντίθετα
είναι κάτι το πολύ παλιό. Είναι οι παγκόσμιοι
ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί που ο Λένιν και ο Τρότσκυ ανάλυσαν και
κατάγγειλαν από την τότε εποχή τους.
Όσο
για το περιεχόμενο αυτών των «εθνικών ανταγωνιστικοτήτων» επίσης δεν είναι
τίποτα περισσότερο παρά μια παγκόσμια πολιτική απάτη όλων των καπιταλιστών για
την από κοινού παγκόσμια καταλήστευση της εργατικής τάξης.
* Εδώ
όμως πρέπει να σταθούμε και να τονίσουμε ότι, επειδή όλα σχεδόν τα αντεργατικά μέτρα στηρίζονται στην αρχή της
«Εθνικής Ανταγωνιστικότητας» δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μια πραγματική άμυνα
των εργατών σε οποιαδήποτε καπιταλιστική επίθεση παρά μόνο όταν: Οι εργάτες
κατανοήσουν και απαλλαγούν από κάθε συναίνεση γύρω από την υποστήριξη της
«Εθνικής Ανταγωνιστικότητας», στο βωμό της οποίας καλούνται να θυσιάσουν τα
δικά τους συμφέροντα.
Και
επίσης για τους εργάτες, η πραγματική στάση του καθενός απέναντι στο ζήτημα της
«Εθνικής Ανταγωνιστικότητας» πρέπει να είναι βασικό στοιχείο παρατήρησης για να μπορούν να εντοπίζουν τους
πολιτικούς υπηρέτες των καπιταλιστών και μέσα στα πολιτικά κόμματα και μέσα
στα συνδικάτα.
* Όσο
για τους κατόχους του πλούτου, που λόγω της «Εθνικής Ανταγωνιστικότητας»
ζημιώνουν όπως λένε, δεν έχουν παρά να παραδώσουν τον πλούτο τους σε μας που
τον δημιουργήσαμε.
- Εάν
οι κάτοχοι του πλούτου ζημιώνονταν από την κατοχή των τραπεζών τους, των
εργοστασίων τους, των βαποριών τους και των επιχειρήσεών τους, δεν έχουν παρά
να παραδώσουν όλα αυτά που τους βλάπτουν, σε μας τους εργάτες.
4) Από την πείρα μας στη δουλειά
Η
κυρίαρχη ιδεολογία της άρχουσας αστικής κοινωνικής τάξης προστάζει: «Να υποτάσσεσαι στον δυνατό και να
περιφρονείς τον αδύνατο». Αυτή η νοοτροπία κυριαρχεί μέσα σ’ όλες τις δουλειές,
όπου ο δυνατός είναι –εννοείται– το αφεντικό και οι αδύνατοι οι εργάτες και
κυρίως οι βοηθοί, οι λιγότερο ειδικευμένοι, οι πιο νέοι, οι γυναίκες. Αυτό το κλίμα να το πολεμάμε, καταρχήν με
τη μέθοδο του προσωπικού παραδείγματος. Δείχνοντας τη μεγαλύτερη αλληλεγγύη και
συναδελφική διάθεση προς όλους τους εργάτες και, ιδίως, αυτούς που είναι οι πιο
αδύναμοι. Και, δεύτερον, περνώντας στο αφεντικό το μήνυμα ότι αυτός μάς
έχει ανάγκη και όχι εμείς εκείνον. Επίσης να ξέρουμε ότι το άγριο ζώο που
λέγεται εργοδότης είναι δυνατό να δαμαστεί από εργάτες που εμπιστεύονται μεταξύ τους, έχουν συνείδηση του ταξικού ρόλου τους,
έχουν απελευθερωθεί από το πνεύμα της υποταγής, και είναι καλοί στη δουλειά
τους.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών
κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την πολιτική σημασία),
τη σπουδαία αυτή στήλη που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης
Γιάννης Βερούχης από τον Ιανουάριο του 1996. Τα άρθρα που δημοσιεύουμε σε αυτό
το φύλλο μας έχουν γραφτεί τον Μάιο του 2010 το 1ο, τον Δεκέμβριο του 2007 το
2ο, τον Ιούλιο του 1998 το 3ο και τον Φεβρουάριο του 2003 το 4ο.
