Ό,τι και να λένε οι εκμεταλλευτές-κεφαλαιοκράτες, ξένοι και
ντόπιοι, και οι πολιτικοί υποτακτικοί τους, ξέρουν πολύ καλά ότι και το 3ο
Μνημόνιο θα οδηγήσει σύντομα σε αδιέξοδο. Μπροστά μας δεν έχουμε μια μακρά
περίοδο σταθερότητας αλλά νέες κρίσιμες ταξικές μάχες. Ας προετοιμαστούμε
λοιπόν για αυτές, με οργάνωση, ενότητα, τόλμη και νέες ηγεσίες!
Ο πιο κρίσιμος παράγοντας στους νέους αγώνες μας, που θα ξεσπάσουν
σίγουρα, είναι αν η τάξη μας θα έχει αυτή τη φορά αξιόμαχες, αποφασισμένες,
ανυποχώρητες ηγεσίες – και σε αυτό ο ρόλος των επαναστατών μαρξιστών είναι
αναντικατάστατος!
1. Για τα πιο πρωτοπόρα και συνειδητά τμήματα του εργαζόμενου λαού μας,
που πάλεψαν πεντέμισι χρόνια τώρα ενάντια στη γενοκτονία των μνημονίων, οι
τελευταίες πολιτικές εξελίξεις –από τη συνθηκολόγηση του Τσίπρα και το 3ο Μνημόνιο
μέχρι τα αποτελέσματα των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου– είναι φυσικό να
δημιουργούν μια ορισμένη απογοήτευση. Οι ντόπιοι και ξένοι
εκμεταλλευτές-τοκογλύφοι επαίρονται ότι ο ελληνικός λαός με την ψήφο του ενέκρινε
τα μνημόνια και ότι δεν υπάρχει πια κανένα εμπόδιο για την εφαρμογή των
«μεταρρυθμίσεων» – όπως αποκαλούν τη μετατροπή της χώρα μας σε ένα βασίλειο της
απόλυτης εργοδοτικής ασυδοσίας. Εμείς οι Κομμουνιστές-Τροτσκιστές λέμε, πρώτον,
ότι το μόνο που δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή είναι απογοήτευση και
αποστράτευση από τον πόλεμο για την επιβίωση της εργατικής μας τάξης, που
συνεχίζεται, και δεύτερον, ότι η όποια καπιταλιστική αισιοδοξία θα διαψευστεί,
και μάλιστα σύντομα!
Όσον
αφορά τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, μία
είναι η καθαρή και τίμια τοποθέτηση για το αποτέλεσμά τους. Τα καταπιεζόμενα στρώματα του ελληνικού
λαού, μη διαθέτοντας καμία απολύτως ηγεσία που θα μπορούσε να τα εμπνεύσει σε
αντίσταση, επέλεξαν: είτε να απέχουν μαζικά (η αποχή ξεπέρασε κάθε ιστορικό
προηγούμενο) είτε να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως επειδή «εγκρίνουν» το 3ο Μνημόνιο
αλλά για να μην ξαναβρούν μπροστά τους τους βρικόλακες των παλιών αστικών κομμάτων.
Ασφαλώς η δεύτερη επιλογή εμπεριέχει
μεγάλη δόση αυταπατών ότι μια κυβέρνηση Τσίπρα θα φροντίσει τουλάχιστον να
«απαλύνει» τις χειρότερες πλευρές του 3ου Μνημονίου ή να προωθήσει και
ορισμένα «φιλολαϊκά μέτρα». Το γιατί αυτό είναι αυταπάτη θα το εξηγήσουμε πιο
κάτω. Ας ξαναγυρίσουμε, όμως, για λίγο στα αποτελέσματα των εκλογών.
2. Κατ’ αρχάς, το μόνο κόμμα που δικαιούται να λέει ότι αύξησε πραγματικά
την εκλογική του δύναμη είναι η… Ένωση Κεντρώων του Λεβέντη. Όλα τα υπόλοιπα
κόμματα έχασαν από μερικές χιλιάδες έως εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους. Σίγουρα,
δεν ήμασταν υπέρ της αποχής σε αυτές τις εκλογές, αλλά ένα πολύ μεγάλο τμήμα των καταπιεζόμενων στρωμάτων, και μάλιστα των πιο
«μάχιμων», έστω και με αυτόν τον τρόπο αρνήθηκε να νομιμοποιήσει τα μνημόνια.
Από την άλλη, καταγράφουμε στα θετικά ότι η επιρροή της φασιστικής Χρυσής
Αυγής, και μάλιστα υπό ευνοϊκές για αυτή συνθήκες (μεταναστευτικό), έδειξε
στασιμότητα. Και θεωρούμε ότι η εργατική τάξη έκανε πολύ καλά που δεν
«δικαίωσε» το ΚΚΕ, το οποίο απείχε συνειδητά από κάθε κρίσιμη μάχη αυτής της
πενταετίας.
Όλα
τα παραπάνω, βέβαια, δεν αλλάζουν το γεγονός ότι στο πλαίσιο του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού η κυριαρχία του Αλέξη
Τσίπρα είναι αυτή τη στιγμή απόλυτη. Έχοντας κερδίσει τους μετριοπαθείς
πολίτες του Κέντρου, έχοντας απαξιώσει κάθε «αριστερή αντιπολίτευση» εντός ή
πέριξ του ΣΥΡΙΖΑ, μην έχοντας φόβο από τα δεξιά του (όπως αποδεικνύεται και από
τα πρόσωπα που διεκδικούν τώρα την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας), ο Τσίπρας έχει την άνεση να απευθύνεται προς
όλες τις κοινωνικές τάξεις. Στα πλατιά αστικά και μικροαστικά στρώματα
υπόσχεται «σταθερότητα» και μια θέση κάτω από τον ήλιο του μνημονίου. Στην
εργατική τάξη λέει ότι θα κοιτάξει να την προφυλάξει από τις χειρότερες πλευρές
του νέου μνημονίου, ότι αυτός τουλάχιστον «το πάλεψε» και ότι δεν είναι σαν
τους διεφθαρμένους των παλιών κομμάτων. Στους ξένους δανειστές προβάλλει πλέον
ως ο εγγυητής της πολιτικής σταθερότητας στην Ελλάδα, ο ειλικρινής
«συνομιλητής» στον οποίο μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη. Φυσικά, για να μην υπάρχουν αυταπάτες, τα βασικά μηνύματα ο Τσίπρας τα
στέλνει προς την εγχώρια μεγαλοαστική τάξη. Σε αυτή υποτάχθηκε όταν ευθέως
ποδοπάτησε το «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα. Για τη δική της
γραμμή, που ήταν η πάση θυσία παραμονή στο ευρώ, έφτασε στο σημείο να ρισκάρει
την ύπαρξη του κόμματός του. Εξάλλου, το προκλητικό αφορολόγητο των εφοπλιστών
δεν το αγγίζει και τους τραπεζίτες θα τους στηρίξει με νέα δις για
«ανακεφαλαιοποίηση» – από το αίμα του ελληνικού λαού. Το ερώτημα, ωστόσο,
παραμένει: μπορεί πραγματικά ο Τσίπρας να συνεχίσει να πατάει σε τόσο πολλές
βάρκες; Ή, για να το θέσουμε από την πιο ουσιαστική του πλευρά: έχουμε μπροστά μας μια περίοδο σταθεροποίησης
και ανασυγκρότησης του ελληνικού καπιταλισμού, ή μια περίοδο παρατεταμένης
κρίσης και μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών αναταραχών; Απαντάμε ανεπιφύλακτα:
το δεύτερο.
3. Υπάρχουν παράγοντες που θα έλεγε κανείς ότι ευνοούν τα σχέδια του
Τσίπρα. Μεταξύ αυτών είναι η υποστήριξη της Αμερικής, το «στρίμωγμα» της
Γερμανίας λόγω σκανδάλου Volkswagen και
προσφυγικού, η προοπτική επιμήκυνσης του ελληνικού χρέους. Και φυσικά, είναι η απουσία οποιασδήποτε αντιπολίτευσης και η δυσκολία
της εργατικής τάξης να κινητοποιηθεί, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση. Δεν
πρέπει, επίσης, να υποτιμήσουμε την πιθανότητα ορισμένων επενδύσεων, που βέβαια
θα αφορούν κυρίως το ξεπούλημα κομματιών του δημοσίου και τον τομέα των
υπηρεσιών.
Από
την άλλη, όμως, αυτές οι προσδοκίες
συγκρούονται με την πραγματική κατάσταση της οικονομίας, που παραμένει δραματική.
Στο Δελτίο του του Σεπτεμβρίου, ο ΣΕΒ τονίζει ότι, πέραν των αναμενόμενων
εσόδων και «αναπτυξιακών» κεφαλαίων από την Ε.Ε., θα χρειαστούν επιπλέον 15 δις το χρόνο για να διατηρηθεί το σημερινό
επίπεδο διαβίωσης! Το νέο πετσόκομμα των συντάξεων θα επιδράσει αμέσως στην
κατανάλωση, αφού χιλιάδες οικογένειες ζουν από τις συντάξεις των παππούδων. Η φοροκαταιγίδα θα χτυπήσει αλύπητα τους
μικροαστούς, τους αγρότες αλλά και τους εργάτες. Τα περίφημα μέτρα
«ανοίγματος της αγοράς» θα αφαιρέσουν κι άλλο «ζωτικό χώρο» από τη μικροαστική
τάξη. Καμιά μεγάλη επένδυση δεν
προβλέπεται στην παραγωγή, εκεί που τελικά κρίνονται τα πάντα. Και
τελευταίο, αλλά ίσως πιο σημαντικό απ’ όλα, από τις ασιατικές αγορές ξεκινά ένας νέος υφεσιακός κύκλος για την
παγκόσμια οικονομία. Το κλίμα που διαμορφώνεται στην Ευρώπη όχι μόνο δεν
παραπέμπει σε υποχώρηση της λιτότητας, όπως ήλπιζε ο Τσίπρας, αλλά οι επιθέσεις κατά των εργαζομένων εντείνονται
σε μια σειρά χώρες (Αγγλία, Ιταλία, Φινλανδία κ.ά.).
Η
κυβέρνηση προσπαθεί να καλλιεργήσει κλίμα «κοινωνικής δικαιοσύνης», υποσχόμενη διάφορα
«ισοδύναμα» για τις συντάξεις και τους φόρους, ή με κάποιες διώξεις σε
καπιταλιστές που εδώ και χρόνια είναι γνωστές οι απάτες τους (π.χ. Λιακουνάκος).
Αυτά δεν μπορεί να ξεγελούν κανέναν. Η κρίση έχει «στενέψει» πολύ την κοινωνική
πυραμίδα. Αν μια αστική μνημονιακή
κυβέρνηση χτυπήσει –υποθετικά– τους εύπορους και τις μεγαλοαστικές «κεφαλές»,
τότε πού θα στηριχθεί κοινωνικά; Στους ανέργους και στους μισθωτούς των 600
ευρώ; Όσο για την προοπτική κάποιου δήθεν «παράλληλου προγράμματος», ποιος πραγματικά
πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο του
μνημονίου; Πώς γίνεται π.χ. να εφαρμόζεις «άνοιγμα της αγοράς ενέργειας» και να
λες ότι υπερασπίζεσαι τον δημόσιο χαρακτήρα της ΔΕΗ; Και αυτά τα υποτιθέμενα φιλολαϊκά μέτρα γιατί δεν τα εφάρμοζαν στο
επτάμηνο της διαπραγμάτευσης;
4. Η επόμενη περίοδος απαιτεί απ’ όλους όσους μιλούν από τη σκοπιά των
συμφερόντων της εργατικής τάξης ψυχραιμία, σωστή εκτίμηση της κατάστασης, άμεση
επαφή με την τάξη μας και αποφασιστικότητα. Ο οδοστρωτήρας του μνημονίου θα
συνεχίσει να χτυπά τις ζωές μας, να αφήνει πίσω του νέα θύματα, να μετατρέπει
τη χώρα σε μια «ειδική ζώνη» της διεθνούς τοκογλυφίας. Όμως, την ίδια στιγμή, οι ρωγμές του μνημονιακού μετώπου θα κάνουν
οπωσδήποτε την εμφάνισή τους. Πολλά από τα μέτρα που έχουν συμφωνηθεί δεν
είναι καθόλου εύκολο να εφαρμοστούν, ενώ άλλα θα οδηγήσουν σίγουρα σε ανάκαμψη
της λαϊκής δυσαρέσκειας και της διάθεσης για αντίσταση.
Η
εργατική τάξη σήμερα μοιάζει να ασχολείται μόνο με την καθημερινή της επιβίωση.
Αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ. Ο ελληνικός λαός δεν φημίζεται για την
καρτερικότητά του και οι διαθέσεις θα αλλάζουν γρήγορα, όπως συνέβαινε σε όλα
αυτά τα πεντέμισι χρόνια του μνημονίου. Το πόσο σταθερή είναι η κυβέρνηση του
Τσίπρα θα το δούμε πολύ σύντομα, όταν θα διογκωθεί η δυσαρέσκεια της
μικροαστικής τάξης για την εξελισσόμενη φοροκαταιγίδα και όταν ξεσπάσουν οι
πρώτοι σοβαροί αγώνες πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα (π.χ. ιδιωτικοποιήσεις). Το κρίσιμο ζήτημα είναι αν στα νέα μέτωπα
που θ’ ανοίξουν στην ταξική πάλη θα
βρεθούν μπροστά νέες μαχόμενες δυνάμεις, με περισσότερη αποφασιστικότητα,
υψηλότερο ηθικό και λιγότερες αυταπάτες. Εκεί θα είναι κρίσιμος ο ρόλος των πρωτοπόρων επαναστατών, όσων
επιμένουν ότι ο μαρξισμός είναι η μόνη ιδεολογία που μπορεί σήμερα να δώσει
απαντήσεις και να αντιπαλέψει την καπιταλιστική παρακμή. Εμείς οι
Κομμουνιστές-Τροτσκιστές θα είμαστε στην πρώτη γραμμή αυτών των νέων μαχών,
προτάσσοντας μια σειρά από μεταβατικές διεκδικήσεις που μπορούν να θέσουν σε
κίνηση την εργατική τάξη· αλλά και την επιτακτική ανάγκη της ενότητας, μέσα από
ένα Ενιαίο Μέτωπο πάλης όλων των μαχόμενων δυνάμεων. Ας αφήσουμε τους
εκμεταλλευτές και τα πολιτικά τσιράκια τους να χαίρονται σήμερα. Στα εφιαλτικά
τους σχέδια εμείς οι εργαζόμενοι, οι καταπιεζόμενοι, η μεγάλη πλειοψηφία της
κοινωνίας δεν είπαμε ποτέ κανένα «ναι». Στους επερχόμενους αγώνες μας θα λάβουν
την απάντηση που τους αξίζει!
8/10/2015
Η Συντακτική Επιτροπή
