 |
| Η Ελλάδα είχε και έχει τεράστιο παραγωγικό δυναμικό. Αυτό που λείπει
είναι μια δύναμη που να επιθυμεί πραγματικά την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, και αυτή μπορεί να είναι μόνο η εργατική μας τάξη, οργανωμένη και με την κατάλληλη ηγεσία. |
Μέχρι
και τη δεκαετία του ’80, οι παραγωγικοί τομείς της οικονομίας (βιομηχανία,
αγροτική παραγωγή) είχαν τη μεγαλύτερη συμμετοχή στο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν
(ΑΕΠ) της Ελλάδας, ενώ σήμερα ο μη παραγωγικός τομέας των υπηρεσιών αποτελεί το
85% του ΑΕΠ. Η σημερινή παρασιτική ελληνική
μεγαλοαστική τάξη έχει καλλιεργήσει συστηματικά την ιδέα πως η Ελλάδα δεν είναι
χώρα για παραγωγή, «δεν παράγει τίποτα», προκειμένου να προωθήσει τις δικές της
παρασιτικές δραστηριότητες και, ταυτόχρονα, να τσακίσει την ελληνική εργατική
τάξη και τις κατακτήσεις της.
Με
την εφαρμογή της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και του καθεστώτος των επιδοτήσεων από
την τότε ΕΟΚ, αποδιοργανώθηκε και συρρικνώθηκε η γεωργική και κτηνοτροφική
παραγωγή και η γύρω από αυτές βιομηχανία. Αυτά
έγιναν με τις ευλογίες και της ντόπιας τυχοδιωκτικής μεγαλοαστικής τάξης, που
ήθελε να κερδοσκοπήσει από το εύκολο, δανεικό χρήμα της Ευρώπης.
Βιομηχανίες
με τεράστιες προοπτικές ανάπτυξης, που είχαν υπερχρεωθεί από τους ιδιοκτήτες
τους, αφού κρατικοποιήθηκαν με όρους που εξυπηρέτησαν μόνο αυτούς που τις
χρεοκόπησαν, στη συνέχεια απαξιώθηκαν και εγκαταλείφθηκαν. Επίσης, βιομηχανίες εύρωστες οικονομικά έφυγαν σε
κράτη με χαμηλότερη φορολογία και φθηνά εργατικά χέρια, με τις ευλογίες των
κυβερνήσεων και παίρνοντας κι από πάνω κρατικές και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις.
Όλες αυτές οι μεθοδεύσεις
αποσκοπούσαν στην απαξίωση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, ώστε να
πέσουμε στην παγίδα του τραπεζικού τοκογλυφικού κεφαλαίου και στο ξεπούλημα της
παραγωγικής μας βάσης.
Όμως, οι δυνατότητες και οι
προοπτικές αυτής της χώρας είναι τεράστιες. Στον
γεωργικό και κτηνοτροφικό τομέα,
παρά την απαξίωση, η αυτάρκεια σε βασικά είδη τροφίμων είναι στο 94% με 99%. Κι
αυτό παρά το γεγονός ότι παραμένουν κλειστές βασικές βιομηχανίες ζάχαρης,
ντομάτας, καπνού, γάλακτος κ.ά., εξαιτίας του άνισου ανταγωνισμού από εισαγωγές
αλλά και της εσκεμμένης απαξίωσης.
Στον
τομέα των ορυκτών και της βιομηχανίας: Ο μαγνησίτης καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής
της Ευρώπης. Η Ελλάδα είναι πρώτη σε παραγωγή βωξίτη και αλουμινίου στην Ευρώπη.
Είναι δεύτερη στον κόσμο σε σμηκτίτες (με μεγάλο φάσμα εφαρμογών, φάρμακα,
καλλυντικά κ.ά.). Μοναδική στην Ευρώπη σε παραγωγή νικελίου κ.ά. Η χώρα είχε αναπτύξει ή και διατηρεί μεγάλο
φάσμα βασικών βιομηχανιών, όπως αεροπορική βιομηχανία, αμυντική, οχημάτων, φαρμακοβιομηχανία,
χημική και λιπασμάτων, χαλυβουργία, τσιμεντοβιομηχανία, σωληνουργία,
διυλιστήρια, ναυπηγεία, καλωδίων, εργοστάσια πλαστικών, γυαλιού, τροφίμων κ.ά.
Το σημαντικότερο, η χώρα έχει ένα μεγάλο
και ιδιαίτερα εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, που, άνεργο σήμερα, είναι
περιζήτητο στις αγορές εργασίας της Ευρώπης.
Οι
υποταγμένες στα ντόπια και ξένα τοκογλυφικά-τραπεζικά συμφέροντα κυβερνήσεις αρνούνται
να προωθήσουν την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, παραπληροφορούν
συστηματικά το λαό και στρέφουν όλη την
προσοχή τους προς τον τουρισμό και τις υπηρεσίες, όπου υπάρχουν μόνο
βραχυπρόθεσμα κέρδη και χαμηλά μεροκάματα. Έτσι δημιουργείται, σε έναν
αποβιομηχανοποιημένο Νότο της Ευρώπης, μια αποθήκη ανέργων, ώστε οι
επιχειρήσεις του Βορρά να απορροφούν κατ’ επιλογή εργατικό δυναμικό, σε μια στρατηγική
δημιουργίας κινεζικών συνθηκών εργασίας στην Ευρώπη.
Σε
όλο αυτό πρέπει να αντισταθούμε με κάθε τρόπο. Να απαιτήσουμε την επαναλειτουργία των κλειστών εργοστασίων, με δημόσιες
επενδύσεις, κεντρικό σχέδιο και εργατικό έλεγχο. Ώστε να απορροφηθεί όλο το
εργατικό δυναμικό της χώρας, να μπει τέρμα στην ανεργία και να δημιουργηθούν
πραγματικές προοπτικές ανάπτυξης προς όφελος του εργαζόμενου λαού. Στην πεισματική άρνηση των
μεγαλοκαπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους, να απαντήσουμε οργανωμένα, μέσα
από τα σωματεία μας και όχι μόνο, μέσα από μορφές αυτοδιαχείρισης για τα
κλειστά εργοστάσια, και με τη γενικότερη πάλη μας κατά του μνημονιακού
καθεστώτος. Αυτό το κεντρικό σχέδιο πρέπει να περιλάβει τη βιομηχανία, την
αγροτική παραγωγή, την ενέργεια, τις μεταφορές, τις πρώτες ύλες και τον ορυκτό
πλούτο.
Υπάρχουν τα μηχανήματα, η
τεχνογνωσία, οι πρώτες ύλες και το κατάλληλο εργατικό δυναμικό. Λείπει η
πολιτική βούληση και το όραμα. Αυτά πρέπει και μπορεί να τα δώσει μόνο η
οργάνωση της εργατικής μας τάξης, και μόνο με μια ηγεσία αντάξιά της. Από αυτόν
τον αγώνα θα κριθεί η επιβίωση της ίδιας της εργατικής τάξης αλλά και της
χώρας.
Χρήστος Χατζής
