 |
| Ο πόλεμος στη Συρία είναι μια έκφραση της γενικότερης παρακμής του παγκόσμιου καπιταλισμού |
Η κατάρριψη ρωσικού πολεμικού
αεροσκάφους από την Τουρκία όξυνε κάθετα τις σχέσεις των δύο χωρών, καθώς η
Ρωσία απάντησε με μια σειρά αντίμετρα (σταμάτημα εισαγωγής τουρκικών προϊόντων,
απελάσεις Τούρκων επιχειρηματιών, απαγόρευση σε Ρώσους τουρίστες να πηγαίνουν
στην Τουρκία κ.λπ.). Η Ρωσία, που υποστηρίζει τον Άσαντ, δεν μπορεί να φύγει
ηττημένη από τη Συρία, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε την πλήρη υποβάθμισή της ως
διεθνή δύναμη, ενώ η Τουρκία του Ερντογάν δεν μπορεί να ανεχτεί μια ήττα των
συμμάχων της ισλαμιστών, γιατί αυτό θα σήμαινε μια ισχυρή κουρδική οντότητα στα
νότια σύνορά της. Ομπάμα και Πούτιν συμφώνησαν σε μια πρώτη «σύγκλιση» των
επιδιώξεών τους στη Συρία, με τους Ρώσους να δεσμεύονται να μη χτυπούν
ορισμένες από τις δυνάμεις της «αντιπολίτευσης» και να δίνουν το πράσινο φως
για «απόσυρση» του Άσαντ, αφού όμως προηγουμένως ηττηθεί ο ISIS. Αυτό επιβεβαιώνει τη θέση μας ότι τα κύρια στρατόπεδα του παγκόσμιου
ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού είναι ΗΠΑ-Ευρώπη-Κίνα και η Ρωσία ούτε μπορεί
ούτε θέλει να σταθεί σαν ένας αυτόνομος –και μάλιστα «αντι-αμερικανικός»–
πόλος.
Η άποψή μας με δυο λόγια: α) Ο πόλεμος αυτός είναι αντιδραστικός απ’
όλες τις πλευρές, γιατί κανείς δεν εκπροσωπεί κάποια στοιχειωδώς
προοδευτική διέξοδο για το λαό της Συρίας, εξαιρουμένων βέβαια των Κούρδων, που
όμως ο αγώνας τους αφορά ένα συγκεκριμένο κομμάτι της χώρας. Ασφαλώς, το να ηττηθούν οι μεσαιωνικοί
κανίβαλοι του ISIS θα ήταν ένα χαρμόσυνο νέο,
όμως τζιχαντιστές υπάρχουν και μέσα στην «αντιπολίτευση», ενώ οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις γενικά
βοηθούν τις επιδιώξεις των φανατικών ισλαμιστών (βλ. Αφγανιστάν, Ιράκ,
Λιβύη). β) Η διαμάχη Ρωσίας-Τουρκίας
μπορεί να κλιμακωθεί ακόμα περισσότερο, στο πλαίσιο της γενικότερης όξυνσης
των παγκόσμιων ανταγωνισμών. γ) Μια ακόμα πιο ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση
στη Συρία δεν μπορεί να οδηγήσει παρά σε μια κατάσταση τύπου Ιράκ (3-4
αυτόνομες ζώνες). Ο καπιταλισμός
παγκόσμια βρίσκεται σε τέτοια παρακμή που δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε καν
στοιχειώδεις δημοκρατικές κατακτήσεις.
Καθήκον των εργατικών τάξεων της Δύσης είναι να
υποστηρίξουν όποιες προοδευτικές δυνάμεις υπάρχουν στη Μέση Ανατολή, να
εντείνουν την πάλη τους κατά των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων αλλά και του
σκοταδιστικού Ισλάμ και, το κυριότερο, να παλέψουν για την ανατροπή του
καπιταλισμού, γιατί όσο επιβιώνει αυτό το ιστορικά χρεοκοπημένο σύστημα μόνο
φτώχεια, πολέμους και δυστυχία θα φέρνει παντού.
Πάρις Δάγλας
