Του Γιάννη Βερούχη
(1931-2010)
1)Εδώ
και εμπρός
με
λίγα λόγια
Η παγκόσμια καπιταλιστική
οικονομία βρίσκεται στη φάση μιας «κρίσης υπερπαραγωγής». Είναι γνωστό ότι η
καπιταλιστική παραγωγή, σε όλο τον κόσμο, δεν ρυθμίζεται για τις ανάγκες των
ανθρώπων, αλλά για το ατομικό κέρδος του κάθε μεμονωμένου καπιταλιστή.
Αυτή όμως η παραγωγή
είναι εντελώς ασχεδίαστη, απρογραμμάτιστη και άναρχη: Με αποτέλεσμα τη
συσσώρευση στις αποθήκες τεραστίων αποθεμάτων απούλητων εμπορευμάτων, την ίδια
στιγμή που η ανθρωπότητα βυθίζεται στις στερήσεις.
Αυτή η κατάσταση φέρνει
το κατέβασμα των ρυθμών της παραγωγής και το ανέβασμα της ανεργίας. Και το
γενικό εξωτερικό της γνώρισμα, είναι η
πτώση του μέσου ποσοστού του καπιταλιστικού κέρδους που συνοδεύεται με μεγάλες
οικονομικές ζημιές, τις οποίες οι πιο δυνατοί προσπαθούν να τις φορτώσουν
στους πιο αδύναμους.
Αυτό γίνεται με δύο
τρόπους που λειτουργούν παράλληλα, και που τελικά όμως και οι δύο αυτοί τρόποι
καταλήγουν στο ίδιο ακριβώς σημείο, που είναι η ακόμα πικρότερη ζωή των σκλάβων
της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Στον
πρώτο τρόπο: Η παγκόσμια εκμεταλλεύτρια άρχουσα
καπιταλιστική τάξη φορτώνει απευθείας τις οικονομικές ζημιές από την κρίση
υπερπαραγωγής πάνω στην παγκόσμια εργατική τάξη και τα λοιπά καταπιεζόμενα στρώματα,
με τη μέθοδο της μείωσης των εισοδημάτων τους.
Στον
δεύτερο τρόπο: Οι καπιταλιστές των ισχυρών χωρών
φορτώνουν τις ζημιές από την κρίση υπερπαραγωγής στους καπιταλιστές των πιο
αδύναμων χωρών. (Είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα με την έντονη οικονομική
αντίθεση μεταξύ Αμερικανών και Ευρωπαίων καπιταλιστών).
Σ’ αυτή την περίπτωση ό,
τι χάνουν οι καπιταλιστές των ολιγότερο δυνατών από τις περισσότερο δυνατές
χώρες (δηλαδή οι Ευρωπαίοι από τους Αμερικάνους), τα φορτώνουν πάνω στην
ευρωπαϊκή εργατική τάξη και τα άλλα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα, με τη
ληστρική μέθοδο της μείωσης των εισοδημάτων και των κατακτημένων δικαιωμάτων
τους.
Και
έτσι και ο πρώτος και ο δεύτερος τρόπος καταλήγουν στο ίδιο
ακριβώς σημείο: Που είναι η ακόμα μεγαλύτερη καταπίεση και καταλήστευση της
παγκόσμιας εργατικής τάξης και όλων των λαών του κόσμου.
Κατά
τις προβλέψεις μας, όλοι οι επερχόμενοι οικονομικοί και
κοινωνικοί παράγοντες θα είναι μεγεθυμένοι.
Η κρίση υπερπαραγωγής θα
βαθύνει. Οι καπιταλιστικοί ανταγωνισμοί θα οξυνθούν. Η καταπίεση και η ληστεία
της εργατικής τάξης θα αυξηθεί, όπως όμως και η αντίσταση και της ίδιας, και
της συμμαχίας της με τα άλλα κοινωνικά στρώματα των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων
του κεφαλαίου.
Η κοινωνική κρίση θα
μετουσιωθεί σε ιστορική κοινωνική μάχη, από την οποία θα κριθεί το ιστορικό
μέλλον της ανθρωπότητας: Η οποία ή θα γκρεμιστεί και θα καταστραφεί μέσα στη
βαρβαρότητα των καπιταλιστικών πολέμων, ή θα κατακτήσει την ισότητα και την
ελευθερία του παγκόσμιου σοσιαλισμού, και θα βαδίσει στην ευτυχία του
κομμουνιστικού της μέλλοντος.
Αυτή η επερχόμενη
ιστορική κοινωνική μάχη δεν θα κριθεί ούτε από τις προκαταβολικές νικητήριες
ζητωκραυγές, ούτε και από τους προκαταβολικούς αναστεναγμούς του άμαχου
σκεπτικισμού. Αλλά θα κριθεί από την πολύπλευρη πρόβλεψη και προετοιμασία των
ζωντανών ταξικών δυνάμεων της ιστορίας. Που από την πλευρά του δικού μας
κοινωνικού στρατοπέδου είναι: Η όσο το δυνατό μεγαλύτερη και βαθύτερη αυτοσυνειδητοποίηση
του ιστορικού ρόλου της εργατικής τάξης, καθώς και της ακατάπαυστης, σεμνής και
ταπεινής προετοιμασίας της επαναστατικής ηγεσίας της, σε κάθε χώρα και φυσικά
και παγκόσμια.
2)
Η ομοφωνία
σταλινισμού
και
καπιταλισμού
Με την κατάρρευση τη
ΕΣΣΔ, αποκαλύφθηκαν τα αυθαίρετα προνόμια της κομματικής σταλινικής
γραφειοκρατίας, το ανελεύθερο σταλινικό καθεστώς, καθώς και τα εγκλήματα σε
βάρος όσων διαμαρτυρήθηκαν για την παραβίαση κάθε έννοιας σοσιαλιστικής
ισότητας.
Αυτή την κατάσταση που
δυστυχώς ήταν πραγματική, και αυτό το επιβεβαίωσε ο ρωσικός λαός: Προσπάθησε να
την αξιοποιήσει η παγκόσμια καπιταλιστική αντίδραση -κρυφά και φανερά-
παρουσιάζοντας τις σοσιαλιστικές ιδέες σαν ουτοπιστικές, και τη Ρωσική
επανάσταση σαν αντιδραστική ώστε να στερεώσει το δικό της καπιταλιστικό
κοινωνικό σύστημα.
Γι’ αυτό το λόγο εμφάνισε
το σταλινικό καθεστώς σαν γνήσιο τέκνο της Ρωσικής επανάστασης, και τον Στάλιν
σαν φυσικό κληρονόμο και συνεχιστή του Λένιν, ώστε να βγει το συμπέρασμα ότι οι
σοσιαλιστικές επαναστάσεις ήταν και θα είναι ουτοπιστικές αιματοχυσίες καταδικασμένες
σε τραγική διάψευση.
Εμείς οι κομμουνιστές
τροτσκιστές υποστηρίζαμε και υποστηρίζουμε, ότι το σταλινικό καθεστώς δεν ήταν
η φυσική συνέχεια της Ρωσικής επανάστασης αλλά το αντίθετό της. Δηλαδή ότι ήταν
μια αντεπανάσταση κατά της Ρωσικής επανάστασης, που για λόγους όμως
παραπλάνησης του ρωσικού λαού, διατήρησε όλα τα εξωτερικά σύμβολα της
επανάστασης: Και αυτή η αντεπανάσταση ήταν το προϊόν της απομόνωσης της Ρωσικής
επανάστασης, σε μια χώρα κατεστραμμένη από τον παγκόσμιο και τον εμφύλιο
πόλεμο, και καθυστερημένη οικονομικά, πολιτικά, τεχνικά, πολιτιστικά και
πολύπλευρα.
Δηλαδή υποστηρίζουμε ότι
η αποτυχία της Ρωσικής επανάστασης δεν οφείλεται στις ιδέες της και φυσικά ούτε
στην ίδια, αλλά σε αντικειμενικές αιτίες.
Επίσης πιστεύουμε, ότι
όπως η Ρωσική επανάσταση στηρίχθηκε στη μελέτη της Κομμούνας του Παρισιού, έτσι
και οι επερχόμενες σοσιαλιστικές επαναστάσεις, θα στηριχθούν στη μελέτη και των
δύο προηγουμένων.
Για τις σοσιαλιστικές
επαναστάσεις δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να σταματήσουν αλλά θα συνεχίσουν και
δριμύτερες, διότι τις προετοιμάζει και τις γεννάει το ίδιο το μελλοθάνατο
καπιταλιστικό κοινωνικό σύστημα.
Όσο για τα ιστορικά
λείψανα του σταλινισμού που υποστηρίζουν, ότι ο Στάλιν ήταν ο συνεχιστής του
Λένιν και της Ρωσικής επανάστασης: Εδώ ο σταλινισμός βρίσκεται σε πλήρη
ομοφωνία με τον καπιταλισμό που λέει τα ίδια πράγματα. Και αυτή η ομοφωνία
είναι εξευτελιστική για τον Σταλινισμό, διότι φανερά πλέον, επωμίζεται το ρόλο
του κοινού ψευδομάρτυρα του καπιταλισμού.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών
κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την πολιτική σημασία),
τη σπουδαία αυτή στήλη που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης
Γιάννης Βερούχης από τον Ιανουάριο του 1996. Τα άρθρα που δημοσιεύουμε σε αυτό
το φύλλο μας έχουν γραφτεί τον Δεκέμβριο του 2003 το 1ο και τον
Ιανουάριο του 2005 το 2ο.
