Το πρώτο ιδιωτικό κανάλι που
ιδρύθηκε στη χώρα, το MEGA, σταμάτησε
να εκπέμπει. Εδώ και τουλάχιστον έξι χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά
προβλήματα, ενώ τα τελευταία δύο χρόνια δεν είχε ζωντανό πρόγραμμα (πρόβαλλε
μόνο επαναλήψεις) και δεν πλήρωνε πια τους εργαζόμενους. Μεγαλομέτοχοί του
υπήρξαν κατά καιρούς μερικοί από τους ισχυρότερους καπιταλιστές της χώρας
(Λαμπράκης-Ψυχάρης, Βαρδινογιάννης, Τεγόπουλος, και τελευταία Μαρινάκης και
Σαββίδης).
Η διαδρομή του και η τελική
κατάρρευσή του είναι χαρακτηριστική της φύσης αλλά και των αντιφάσεων του
ελληνικού καπιταλισμού. Άλλωστε, η ίδρυσή του εξέφραζε ακριβώς την επιθυμία
αυτών των ισχυρών συγκεντροποιημένων κεφαλαίων να κυριαρχήσουν στο μιντιακό
τοπίο, μετά το σπάσιμο του μονοπωλίου της ΕΡΤ, και να ελέγξουν πλήρως την πληροφόρηση του ελληνικού λαού.
Χρησιμοποιώντας από κει και πέρα τη δυνατότητά τους να διαμορφώνουν την «κοινή
γνώμη» ως μοχλό εξυπηρέτησης των στενών
οικονομικών τους συμφερόντων αλλά και μοχλό εκβιασμού και καθυπόταξης του
αστικού πολιτικού προσωπικού.
Πάνω σε αυτές τις βάσεις, το MEGA και ορισμένα άλλα τυπο-τηλεοπτικά συγκροτήματα έστησαν το γνωστό «τρίγωνο της διαπλοκής»:
ΜΜΕ-τράπεζες-αστοί πολιτικοί. Τα ΜΜΕ διαφήμιζαν τις τράπεζες και πρόβαλλαν
τους πολιτικούς που ήταν του χεριού τους. Οι τράπεζες δάνειζαν αφειδώς τα ΜΜΕ,
ακόμα και κατά παράβαση των τραπεζικών κανονισμών. Και το αστικό πολιτικό προσωπικό
εγγυόταν αυτόν τον δανεισμό, καθώς και τη δωρεάν παραχώρηση των δημόσιων
συχνοτήτων, αλλά και τις μπίζνες των μεγαλομετόχων με το κράτος.
Όμως, κάποια πράγματα άλλαξαν
με τη χρεοκοπία του 2010. Το χρήμα,
«μαύρο» και «άσπρο», μειώθηκε. Οι τράπεζες δεν μπορούσαν πια να δανείζουν όπως
πρώτα. Το τηλεοπτικό κοινό γύρισε την πλάτη ειδικά στο MEGA και γενικότερα στα κανάλια, λόγω του ρόλου που
έπαιξαν στην επιβολή του γενοκτονικού μνημονίου. Το MEGA, έχοντας
και το επιπλέον πρόβλημα των πολλών αφεντικών, με τη γνωστή αδυναμία των
Ελλήνων καπιταλιστών να λειτουργούν συνεταιρικά, κατέρρευσε, ή καλύτερα
εγκαταλείφθηκε από τους ιδιοκτήτες του, που έχουν άλλα σχέδια στον χώρο των
ΜΜΕ.
Ασφαλώς συμπαραστεκόμαστε στους
απλούς εργαζόμενους που είναι άνεργοι και απλήρωτοι. Για αυτή την κατάσταση τεράστια ευθύνη έχουν και οι
δημοσιογραφικές Ενώσεις, που ουσιαστικά εξωθούσαν το προσωπικό να δουλεύει
τζάμπα και εξέτρεφαν αυταπάτες για τους «νέους» ιδιοκτήτες
(Μαρινάκης-Σαββίδης), επειδή και αυτές οι Ενώσεις είναι κρίκος, έστω και
δευτερεύων, της αλυσίδας της διαπλοκής.
Πάρις Δάγλας
