ΤΑ «ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΙΛΕΚΑ» ΚΛΟΝΙΖΟΥΝ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Ο άμεσος και παλλαϊκός χαρακτήρας, η ενότητα, η εκρηκτική
αποφασιστικότητα, η πίστη στη νίκη… είναι μερικά μόνο
από τα χαρακτηριστικά του κινήματος των «κίτρινων γιλέκων»,
το οποίο σηματοδοτεί μια νέα εποχή για
την ταξική πάλη σε όλη την ήπειρό μας

Ο γαλλικός λαός, πιστός στις επαναστατικές παραδόσεις του, σηκώνει ξανά τη σημαία της εξέγερσης ενάντια στην αφόρητη τυραννία του νεοφιλελευθερισμού, των τραπεζιτών και του κεφαλαίου, που προσπαθούν να ρουφήξουν μέχρι και την τελευταία ικμάδα από τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Το καζάνι έβραζε από καιρό, λόγω της πολυετούς λιτότητας και της συνεχούς αντεργατικής «απορρύθμισης». Ο Μακρόν επιβλήθηκε άνωθεν, από τους μεγαλοαστικούς κύκλους, και ψηφίστηκε μόνο και μόνο ως λύση ανάγκης απέναντι στη Λεπέν. Από την πρώτη μέρα της προεδρίας του, έδειξε τα δόντια του, προωθώντας μια ακόμα αντεργατική «μεταρρύθμιση», επιβάλλοντας νέους έμμεσους φόρους, απαλλάσσοντας τους πλούσιους από τη φορολογία μεγάλης περιουσίας και κάνοντας προκλητικές δηλώσεις σε 
βάρος των καταπιεσμένων. Από την αρχή ξεσήκωσε αγώνες, κυρίως από τα ελεγχόμενα από την αριστερά συνδικάτα. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε και επέβαλε και τον δήθεν «οικολογικό» φόρο στα καύσιμα, ο οποίος προκάλεσε αύξηση 25% μέσα σε έναν χρόνο, και έκανε πανάκριβες τις μετακινήσεις για τους ανθρώπους των επαρχιών και των προαστίων, που αναγκαστικά χρησιμοποιούν αυτοκίνητο. Αυτή ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει.

Έτσι γεννήθηκε το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων». Επανδρώθηκε από διάφορα λαϊκά στρώματα: εργαζόμενους, άνεργους, αυτοαπασχολούμενους, συνταξιούχους, αγρότες, όλους εξοργισμένους από αυτή την πολιτική. Δομήθηκε κυρίως στη βάση τοπικών επιτροπών. Δεν δίστασε να ριχτεί ορμητικά στη μάχη, με μπλόκα δρόμων και διαδηλώσεις μέσα στις πόλεις. Παρά την επιφυλακτική στάση των ηγεσιών των αριστερών συνδικάτων (CGT), στο κίνημα προσχώρησαν αυθόρμητα αριστεροί συνδικαλιστές, την ίδια στιγμή που προσπάθησε να το καρπωθεί και ο χώρος της άκρας δεξιάς και του κόμματος της Λεπέν. Ο Μελανσόν και το μεγαλύτερο μέρος της άκρας αριστεράς δήλωσαν εξαρχής τη συμπαράστασή τους. Η κυβέρνηση κατηγόρησε το κίνημα ως ακροδεξιό, αλλά γρήγορα διαψεύστηκε. Μέρα με την ημέρα, το κίνημα φούντωσε και πήρε όλο και πιο μαχητικά και εργατικά χαρακτηριστικά. Στο αρχικό αίτημα κατάργησης του φόρου των καυσίμων, προστέθηκαν και πολλά άλλα, όπως η αύξηση μισθών και συντάξεων, η απλή αναλογική, η καταπολέμηση των αιτιών της μετανάστευσης, η απαγόρευση φυγής των γαλλικών βιομηχανιών κ.λπ. Η Λεπέν τάχθηκε κατά των «βιαιοτήτων», τρομάζοντας από τον ανερχόμενο δυναμισμό. Το κύμα συμπαρέσυρε μαθητές και φοιτητές, που άρχισαν κι αυτοί να παλεύουν δυναμικά για τα δικά τους θέματα. Στον χορό μπήκαν και οργανωμένοι εργατικοί κλάδοι, που έχουν αρχίσει να προκηρύσσουν απεργίες. «Κίτρινα γιλέκα» εμφανίστηκαν επίσης, με παρόμοια αιτήματα και δράση, στο Βέλγιο και την Ολλανδία.

Μπροστά στη ραγδαία ανάπτυξη του κινήματος και τις ανυποχώρητες μάχες των διαδηλωτών ενάντια στη σκληρή καταστολή, ο Μακρόν δεν είχε άλλη λύση από τον δρόμο των παραχωρήσεων: ακύρωσε τον φόρο στα καύσιμα και δεσμεύτηκε για αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 100 ευρώ, αφορολόγητες υπερωρίες και μείωση των κρατήσεων στις συντάξεις.

Ήδη λοιπόν το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» έχει πετύχει κάτι πολύ σπουδαίο: μετά από πολλές δεκαετίες λιτότητας και αντεργατικών μέτρων, έχει καταφέρει να αποκρούσει επιτυχώς την επίθεση και να υποχρεώσει τον αντίπαλο σε άμεση υποχώρηση. Έχει καταφέρει να αποδείξει έμπρακτα σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς ότι ο αντίπαλος δεν είναι αήττητος και ότι με οργανωμένους και μαχητικούς αγώνες μπορούμε να κερδίσουμε πράγματα. Έχει καταφέρει να δώσει καίριο πλήγμα στη σάπια πολιτική ολόκληρης της «Ευρωπαϊκής Ένωσης», με τις νεοφιλελεύθερες, βαθιά αντεργατικές και αντιδημοκρατικές ηγεσίες. Αυτά τα κέρδη είναι ήδη δεδομένα, άσχετα από την περαιτέρω εξέλιξη του συγκεκριμένου κινήματος, που θα εξαρτηθεί κυρίως από τη στάση που θα κρατήσουν η εργατική τάξη και τα αριστερά συνδικάτα και κόμματα. Όσο για τις εσωτερικές αντιφάσεις και τις διαφορετικές τάσεις του, αυτές πάντοτε υπάρχουν σε κάθε πλατύ και ζωντανό κίνημα.

Η εξέγερση του γαλλικού λαού έρχεται λοιπόν να σαλπίσει προς ολόκληρη την Ευρώπη το μήνυμα του αγώνα, της αντεπίθεσης και του τέλους του νεοφιλελευθερισμού. Θέλουν δε θέλουν οι τύραννοί μας, το μήνυμα θα φτάσει παντού και δεν θα αργήσει να καρποφορήσει. Μια νέα εποχή ανοίγεται μπροστά μας.

Βασίλης Παπανικολάου