Σοβαρά ρήγματα στη μέχρι τώρα κυρίαρχη αστική πολιτική
για το μεταναστευτικό
 |
Αντί να κάνει κάτι για να αντιμετωπίσει
τις αιτίες της μετανάστευσης,
ο ΟΗΕ νομιμοποιεί, εξιδανικεύει και επιχειρεί να
«συντονίσει» την
αθρόα μετακίνηση φτηνού εργατικού δυναμικού ανά τον πλανήτη
|
Στο τέλος της περασμένης χρονιάς
έγινε στο Μαρακές του Μαρόκου συνέδριο του ΟΗΕ για ένα «παγκόσμιο σύμφωνο για
τη μετανάστευση», με δηλωμένο σκοπό τον διεθνή συντονισμό για την οργάνωση της
μετανάστευσης. Δηλαδή, ο ΟΗΕ, αντί να
παρέμβει για να σταματήσουν οι αιτίες των μεταναστευτικών ροών, έκανε συνέδριο
για το αντίθετο. Έτσι, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το σύμφωνο καθαγιάζει
τη «συμβολή» των μεταναστών στις χώρες υποδοχής, στοχοποιεί όσους διαφωνούν με την πολιτική της αθρόας εισαγωγής ξένων
εργατών –ανοίγοντας δρόμο ακόμα και για τη «λήψη μέτρων» εναντίον τους–, προτείνει
μια σειρά φιλομεταναστευτικών πολιτικών στα κράτη-μέλη, ενώ σκόπιμα συγχέει τους πρόσφυγες με τους
μετανάστες.
Το συνέδριο ωστόσο δεν πέτυχε κάτι το
ιδιαίτερο, λόγω της άρνησης αρκετών χωρών να συμμετάσχουν σε αυτό, όπως ΗΠΑ, Ιταλία,
Αυστρία, Ελβετία, Αυστραλία, Ισραήλ, οι ανατολικοευρωπαϊκές χώρες κ.ά., και
έτσι το σύμφωνο δεν κατέστη δεσμευτικό.
Η κίνηση αυτή των παραπάνω χωρών
δείχνει ότι υπάρχουν σοβαρά ρήγματα στη
μέχρι τώρα κυρίαρχη καπιταλιστική πολιτική των «ανοιχτών συνόρων», που αποτέλεσε
το βασικό εργαλείο του παγκόσμιου καπιταλισμού για τη διάλυση των οργανωμένων
εργατικών τάξεων, ιδίως των ανεπτυγμένων χωρών. Και τα ρήγματα αυτά εκφράζουν
την παγκόσμια ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση μεταξύ
των οπαδών των ανοιχτών αγορών και συνόρων και των οπαδών του εθνικού
προστατευτισμού.
Παρόλ’ αυτά, είναι εντυπωσιακό ότι ο ΟΗΕ παραδέχεται ότι η μείωση των μισθών
και η υψηλότερη ανεργία, και ιδιαίτερα στους εργαζόμενους με χαμηλή ειδίκευση,
οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη μετανάστευση! Επίσης, αποκαλύπτει ότι οι μετανάστες προέρχονται συνήθως από
νοικοκυριά μεσαίου εισοδήματος και όχι από τα φτωχότερα στρώματα, καθότι οι
φτωχοί δεν διαθέτουν τα χρήματα για να μπορέσουν να φύγουν από τις χώρες τους. Αυτές
οι παραδοχές δίνουν ισχυρά επιχειρήματα στους
συνεπείς μαρξιστές, που έχουν μια ταξική πολιτική στο μεταναστευτικό, και διαψεύδουν τον κάλπικο αντι-ρατσισμό
της αστικής τάξης και της υποταγμένης στο σύστημα και στα καπιταλιστικά
συνθήματα των «ανοιχτών συνόρων» αριστεράς.
Το μεταναστευτικό είναι στην εποχή
μας ένα τεράστιο ζήτημα και πρέπει να αντιμετωπιστεί με έναν τρόπο που να
συμφέρει τις εργατικές τάξεις και των χωρών προέλευσης και των χωρών υποδοχής. Ο
καπιταλισμός, ως σύστημα, που μάλιστα βρίσκεται στη φάση της ιστορικής παρακμής
του, δεν μπορεί να λύσει το ζήτημα. Ανεξαρτήτως του τι λένε οι κυβερνήσεις ή ο
ΟΗΕ, ένα μεγάλο κομμάτι των εργοδοτών προτιμά
την παράτυπη μετανάστευση, καθώς με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνει την πιο
άγρια εκμετάλλευση. Γι’ αυτό και η
συνειδητή εργατική τάξη πρέπει μέσα από την πάλη της να περιφρουρεί τις
κατακτήσεις και τα συμφέροντά της, να καλεί τους εργαζόμενους να μένουν
στον τόπο τους και να παλεύουν για να βελτιώσουν τις συνθήκες εκεί, καθώς και να αποδέχεται μόνο τη νόμιμη
μετανάστευση και μόνο εφόσον δεν υπάρχουν ντόπιοι άνεργοι.
Ο γαλλικός λαός, με τις τεράστιες
ιστορικές και αγωνιστικές παρακαταθήκες του, μέσα από το ελπιδοφόρο και μαχητικό κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» προτάσσει
αιτήματα που κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση, όπως: να αντιμετωπιστούν οι αιτίες της μετανάστευσης, όσοι έχουν άδεια
εργασίας να εργάζονται και να αμείβονται με τους ίδιους όρους που ισχύουν για
τους ντόπιους, να οδηγούνται στις χώρες προέλευσής τους όσοι λαμβάνουν αρνητική
απάντηση στο αίτημά τους για άσυλο, να υπάρχει μια πολιτική πραγματικής ένταξης
για τους νόμιμους μετανάστες (με μαθήματα γλώσσας, ιστορίας, πολιτικής
εκπαίδευσης) κ.λπ. Αιτήματα που θα
πρέπει να υιοθετηθούν από τα εργατικά σωματεία και να αποτελέσουν τη βάση για
έναν γενικό αναπροσανατολισμό όλης της συνειδητής εργατική τάξης και της
πρωτοπορίας της πάνω στο ζήτημα, σε μια ταξική βάση, ώστε να μη γίνεται το
μεταναστευτικό εργαλείο στα χέρια των εργοδοτών αλλά και εφαλτήριο για την άνοδο
της ακροδεξιάς.
Μ.
Σάκος
