 |
Απεργία στη Γερμανία. Για την κλασική εργατική τάξη
της
Δύσης τα πραγματικά μεροκάματα πέφτουν εδώ
και τρεις δεκαετίες, με μικρά
διαλείμματα
|
Οι νεοφιλελεύθεροι (τα πιο
ξετσίπωτα τσιράκια του κεφαλαίου δηλαδή) συνεχίζουν ακόμα και μετά τη μεγάλη
κρίση να υπερασπίζονται με φανατισμό το «άνοιγμα των αγορών», τη λεγόμενη
«απορρύθμιση», τη λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» κ.λπ. Ισχυρίζονται ότι όλα αυτά
έχουν υπάρξει περίπου ευλογία για τους εργαζομένους, και σε επίπεδο αμοιβών αλλά
και σε επίπεδο αύξησης των δεξιοτήτων τους, πρόσβασής τους σε νέα καταναλωτικά
αγαθά κ.λπ. Όσο για τη μεγάλη κρίση, αυτή είτε την υποβιβάζουν ως ένα προϊόν
κάποιων «υπερβολών» του συστήματος, είτε την αποδίδουν απλώς στην «κακή
πολιτική» των κυβερνήσεων (λες και οι κυβερνήσεις δεν είναι όργανα των πιο
ισχυρών μερίδων του κεφαλαίου).
Ωστόσο, οι ίδιες οι
στατιστικές τούς διαψεύδουν πανηγυρικά. Στην πραγματικότητα, από τις αρχές της
δεκαετίας του ’80 στην Αγγλία και την Αμερική (ελέω Θάτσερ-Ρίγκαν), και λίγο
αργότερα στον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο, έχει ξεκινήσει μια περίοδος ιστορικής μείωσης του πραγματικού μισθού για τον κύριο όγκο
της εργατικής τάξης, ιδίως χαμηλής και μέσης εξειδίκευσης. Το φαινόμενο μάλιστα έχει και
συγκεκριμένο όνομα: “Great Regression”, ή η
Μεγάλη Οπισθοχώρηση. Η τάση αυτή
εντάθηκε φυσικά με την πρόσφατη μεγάλη κρίση.
Στις ΗΠΑ το πραγματικό ωρομίσθιο δεν έχει ξαναφτάσει
ποτέ στα 9,5 δολάρια που ήταν το 1974
(!). Όσον αφορά την Ευρώπη, οι
πραγματικοί μισθοί ανέβηκαν λίγο στο τέλος της δεκαετίας του ’90, αλλά από τις
αρχές του 20ού αιώνα έχουν δει το
πραγματικό τους εισόδημα να πέφτει ή να μένει στάσιμο το 97% των νοικοκυριών
στην Ιταλία, το 80% στη Βρετανία και την Ολλανδία, το 63% στη Γαλλία κ.ο.κ.
Επιμένουμε στην έννοια «πραγματικός μισθός», γιατί οι καπιταλιστές και οι
κυβερνήσεις τους κουκουλώνουν αυτή την πραγματικότητα πίσω από αλχημείες με
τους ονομαστικούς μισθούς, όπου όμως δεν υπολογίζεται ο τιμάριθμος, η αυξημένη φορολογία
και ασφαλιστικές εισφορές κ.λπ.
Η κατάσταση αυτή οφείλεται αφ’ ενός στη γενικότερη
παρακμή του καπιταλισμού και αφ’ ετέρου σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές του
κεφαλαίου (χτύπημα των συνδικάτων και των συλλογικών συμβάσεων, ελαστικές
εργασιακές σχέσεις, εισαγωγή μεταναστών, μεταφορά της παραγωγής σε χώρες φτηνών
εργατικών χεριών, αύξηση των φόρων για τον λαό και μείωση για το κεφάλαιο).
Εξυπακούεται ότι η μόνη απάντηση από τις εργατικές
τάξεις ιδίως των ανεπτυγμένων χωρών είναι η οργάνωση και πάλη όχι μόνο για να
ξαναπάρουμε πίσω ό,τι χάσαμε αλλά και για να τελειώνουμε μια και καλή με το ιστορικά
χρεοκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα!
Πάρις Δάγλας
