Όποιος
και αν εκλεγεί πρόεδρος, δεν έχει άλλη επιλογή από το να συνεχίσει την
οικονομικό πόλεμο κατά της Κίνας και της Γερμανίας
Αυτό που μένει από τις αμερικανικές εκλογές είναι: η σκληρή πόλωση ανάμεσα στους δύο
υποψηφίους της αστικής τάξης, το γεγονός ότι, όποιος κι αν είνια ο πρόεδρος,
ενδο-καπιταλιστικές συγκρούσεις διεθνώς θα οξυνθούν, και φυσικά η αναγκαιότητα
η αμερικάνικη εργατική τάξη να αποκτήσει το δικό της κόμμα
Οι αμερικάνικες εκλογές είναι φυσικό να απασχολούν την παγκόσμια κοινή γνώμη αφού ο ισχυρότερος ιμπεριαλισμός του κόσμου έχει απλωμένα τα πλοκάμια του σχεδόν παντού. Η πόλωση που δημιουργήθηκε μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων κατάφερε να στείλει στις κάλπες πρωτοφανή αριθμό ψηφοφόρων, για πρώτη φορά μετά από 100 χρόνια.
Ο
Τραμπ, παρά τη φθορά της εξουσίας και τον εριστικό και δεσποτικό χαρακτήρα του,
κατάφερε να αποσπάσει σχεδόν τη μισή αμερικανική κοινωνία, αν και διαφαίνεται
πως επόμενος πρόεδρος θα είναι ο Μπάιντεν. Ας δούμε όμως γιατί ο Τραμπ κατάφερε
αυτά που κατάφερε.
Με
την ανάληψη της κυβέρνησης (Γενάρης 2017), ο Τραμπ ακολούθησε μια πολιτική
εθνικού προστατευτισμού, ενάντια στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Η αμερικάνικη αστική τάξη με τον Τραμπ έβαλε
φρένο στην πολιτική των ανοιχτών συνόρων και του φτηνού εργατικού δυναμικού.
Έβαλε υψηλούς δασμούς στα κινεζικά προϊόντα, αποχώρησε και
επαναδιαπραγματεύθηκε συμφωνίες που ανταγωνίζονταν τα αμερικανικά προϊόντα. Προώθησε
την ανάπτυξη νέων βιομηχανιών, απαγόρευσε την είσοδο στη χώρα ατόμων από επτά
ισλαμικά κράτη και εντατικοποίησε τον οικονομικό πόλεμο με την Ευρώπη (Γερμανία).
Αποχώρησε από τα πολεμικά μέτωπα της
Μέσης Ανατολής, δικαιώνοντας τις προσδοκίες του αμερικανικού λαού για επιστροφή
των στρατιωτών από πολέμους που δεν τελειώνουν ποτέ, και ικανοποίησε τα τμήματα
της αστικής τάξης που στήριξαν έμπρακτα τον προστατευτισμό, ανεβάζοντας τη
βιομηχανική παραγωγή και την εσωτερική κατανάλωση.
Από
την άλλη, ενθάρρυνε ρατσιστικές
συμπεριφορές κατά των μειονοτήτων, Αφροαμερικανών και ισπανόφωνων,
απευθυνόμενος σε μια συντηρητική κοινωνική βάση, πράγμα που, σε συνδυασμό με τη
γνωστή ρατσιστική αντιμετώπιση της αφροαμερικανικής νεολαίας από την αστυνομία,
οδήγησε στην εξέγερση του περασμένου
καλοκαιριού. Επίσης, διαχειρίστηκε άσχημα την επιδημία, που χτύπαγε τη φτωχή
Αμερική. Βέβαια, από την άλλη πλευρά, μέσα στην επιδημία, έριξε εκατοντάδες
δις στην αγορά, διασώζοντας μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, κυρίως Αφροαμερικανών,
και ενίσχυσε όλους τους Αμερικανούς πολίτες με σημαντικά ποσά.
Το εργατικό κίνημα
στη χώρα ανέβηκε την τελευταία δεκαετία και σημείωσε αρκετές επιτυχίες, ενισχύοντας
την εργατική συνείδηση και εισάγοντας στον πολιτικό λόγο, μετά από εκατό
χρόνια, λέξεις δαιμονοποιημένες στην Αμερική, όπως σοσιαλισμός και
κομμουνισμός. Η έλλειψη όμως ενός μαζικού εργατικού κόμματος είναι εμφανής. Ένα
τέτοιο κόμμα, από τη μια θα εισέπραττε αυτές τις επιτυχίες της εργατικής τάξης,
θα εμπόδιζε το αστικό κόμμα των Δημοκρατικών να πατρονάρει κινήματα όπως το
κίνημα των δικαιωμάτων και, από την άλλη, θα έσπαγε την πόλωση της αμερικανικής
κοινωνίας ανάμεσα σε δύο εκπροσώπους της αστικής τάξης, τον Τραμπ και τον Μπάιντεν.
Πέρα
από όλα αυτά, ο οικονομικός πόλεμος με
την Κίνα και κατ’ επέκταση με την Ευρώπη είναι μονόδρομος για την Αμερική.
Σ’ αυτό τάχθηκαν υπέρ και ο Μπάιντεν αλλά και ο με σοσιαλιστικό λόγο Δημοκρατικός
Σάντερς. Σε αντίθετη περίπτωση, η μονοκρατορία των ΗΠΑ θα βυθιστεί μέσα στις
αντιθέσεις της και θα χαθεί.
Η
Αφρική, αλλά και τα εμπορικά περάσματα από την Ασία, με σκοπό την παρεμπόδιση της κινεζικής οικονομικής επέκτασης, θα
είναι ο βασικός άξονας γύρω από τον οποίο θα περιστραφεί η αστική πολιτική είτε
του Μπάιντεν (πιθανού προέδρου) είτε του Τραμπ, εάν δικαιωθεί στα εκλογικά
δικαστήρια.
Αυτή η πολιτική θα
έχει παγκόσμιο αντίκτυπο και θα συμπαρασύρει, εκτός των Άγγλων και των Γάλλων,
που είναι ήδη ενταγμένοι σ’ αυτόν τον άξονα, και άλλα ευρωπαϊκά κράτη,
πιέζοντας για διάλυση της Ε.Ε. και ήττα του γερμανικού ιμπεριαλισμού.
Αυτές οι ενδο-αστικές
οικονομικές συγκρούσεις θα βοηθήσουν στην άνοδο του παγκόσμιου εργατικού
κινήματος, γεννώντας ελπίδες όχι μόνο για τη γέννηση ενός μαζικού αμερικανικού
εργατικού κόμματος αλλά και για την αναγέννηση των επαναστατικών εργατικών
ηγεσιών στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
6.11.2020
Χρήστος Χατζής
