Οι εξεγερμένοι Γάλλοι εργαζόμενοι και νεολαίοι δείχνουν τον δρόμο σε όλους τους λαούς της Ευρώπης! Στα οδοφράγματα του Παρισιού χαράζει μια νέα ελπιδοφόρος εποχή για την πανευρωπαϊκή εργατική μας τάξη. Τόλμη, αφοβία, αποφασιστικότητα: να πάρουμε αυτά τα… γαλλικά μαθήματα.
1. Οι κινητοποιήσεις οργής για το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, η προκήρυξη εκλογών για τις 21 Μαΐου, η επαπειλούμενη διεθνής τραπεζική κρίση και οι ιστορικής σημασίας εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις στη Γαλλία είναι τα μεγαλύτερα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Και εκφράζουν και τους παράγοντες εκείνους που θα καθορίσουν τις εξελίξεις της επόμενης –ιδιαίτερα κρίσιμης για τη χώρα μας– περιόδου.
Οι δύο γενικές απεργίες της 8ης
και 16ης Μαρτίου, σαν απάντηση στο «δυστύχημα»-δολοφονία στα Τέμπη, με την πολύ
μεγάλη συμμετοχή εργαζομένων, πολιτών και κυρίως νεολαίας και τη μεγάλη
επιτυχία που είχαν και εκτός Αθήνας, άλλαξαν άρδην την κοινωνική και πολιτική
κατάσταση. Έφεραν στο επίκεντρο τις δολοφονικές συνέπειες της ιδιωτικοποίησης
των δημόσιων υπηρεσιών και υποδομών. Καθώς και τη διαχρονική αδιαφορία του
καθεστώτος για τη ζωή και ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών. Ράγισαν για πάντα την εικόνα του επιτυχημένου «διαχειριστή» και
«μεταρρυθμιστή» Μητσοτάκη. Και θύμισαν ημέρες αντιμνημονιακής αντίστασης.
Η κυβέρνηση, μετά την κατακραυγή
που εισέπραξε, έριξε όλο της το βάρος στο να διαχειριστεί την πολιτική ζημία
που υπέστη. Για λίγες ημέρες παρίστανε την τεθλιμμένη και έδειχνε «κατανόηση»
για την οργή της νεολαίας. Επίσης, υποτίθεται ότι ανέλαβε την πολιτική ευθύνη
διά της παραιτήσεως του υπουργού Μεταφορών Κ. Καραμανλή. Στη συνέχεια, με τη
στήριξη των φιλικών της ΜΜΕ, το έριξε
στον αποπροσανατολισμό, επικεντρώνοντας όλη τη συζήτηση στις ευθύνες του
σταθμάρχη. Και τέλος, επιχείρησε –και επιχειρεί– να περάσει και στην αντεπίθεση, ενοχοποιώντας συνολικά τους
εργαζόμενους στο δημόσιο επειδή δεν δέχονται να «αξιολογηθούν» και εμφανίζοντας
τον εαυτό της ως «εκπορθητή» του «βαθέος κράτους». Όπου «βαθύ κράτος»
είναι, κλασικά, τα συνδικάτα και οι εργαζόμενοι του δημοσίου! Σε όλη αυτή την προσπάθεια
αντιστροφής της συζήτησης βοηθήθηκε βέβαια και από την ένοχη σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ (η
ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ ολοκληρώθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και από τη στάση της
υπόλοιπης πολιτικής και συνδικαλιστικής αντιπολίτευσης, που δεν ενδιαφέρθηκε να
δώσει συνέχεια στις κινητοποιήσεις, παρότι
η διάθεση του κόσμου ήταν ευνοϊκότατη. Ωστόσο, όλα δείχνουν ότι ο στόχος της αυτοδυναμίας έχει χαθεί
οριστικά για τον Μητσοτάκη μετά τα Τέμπη.
Ενώ η κυβέρνηση πήγε όσο πιο
πίσω μπορούσε τις εκλογές, δηλαδή, στις 21 Μαΐου, εργάζεται πυρετωδώς για να
λήξει μέχρι τότε τις εκκρεμότητές της. Και κυρίως να ολοκληρώσει τα «ρουσφέτια» προς τις φιλικές της επιχειρηματικές
δυνάμεις και τις διαπλεκόμενες μεγαλοαστικές συμμορίες. Τελευταία
χτυπήματα, το άνοιγμα του δρόμου για την
ιδιωτικοποίηση του νερού, παρά τις αντίθετες αποφάσεις του Συμβουλίου της
Επικρατείας, και η πλήρης «απελευθέρωση»
του ωραρίου των καταστημάτων (με τροπολογία του Α. Γεωργιάδη σε άσχετο
νομοσχέδιο). Μην έχουμε αυταπάτες, θα ακολουθήσουν και άλλα.
2. Ωστόσο, θα
πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη σημασία και στο ευρύτερο πλαίσιο, στο διεθνές
πλαίσιο. Κατ’ αρχάς, τα πράγματα γύρω από τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν πάνε
όπως τα είχε υπολογίσει το στρατόπεδο Ε.Ε.-ΝΑΤΟ και αυτό θέτει μεγάλα ζητήματα για τις προοπτικές του ελληνικού
καπιταλισμού, που ιστορικά είχε έναν διαμεσολαβητικό ρόλο μεταξύ Δύσης και
Ανατολής. Σημαντικές περιφερειακές δυνάμεις (εκ των οποίων κάποιες ενδιαφέρουν
άμεσα την Ελλάδα, π.χ. Τουρκία και αραβικός κόσμος) αποστασιοποιούνται για
πρώτη φορά τόσο ανοιχτά από τη «Δύση». Κατά δεύτερον, λίγα χρόνια μετά τη
μεγάλη παγκόσμια κρίση του 2008, πάμε
για νέα διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση, που ξεκινάει και πάλι, όπως τότε,
από χρεωκοπίες αμερικανικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Από εκεί και πέρα, η
κατάρρευση της ελβετικής Credit
Suisse και
η αποκάλυψη των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η μεγαλύτερη γερμανική
τράπεζα, η Deutsche Bank, διέσπειραν τον φόβο στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό
σύστημα. Και από κοντά έρχεται νέα
διεθνής ύφεση, σαν αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, της εγκληματικής διαχείρισης
της «πανδημίας», αλλά και της ενεργειακής και εφοδιαστικής κρίσης. Οι λαοί, μεταξύ
των οποίων και ο ελληνικός λαός, πρέπει
να είναι προετοιμασμένοι να μη δεχτούν να πληρώσουν πάλι τα «σπασμένα».
Το καλύτερο παράδειγμα για το πώς πρέπει να
αντιδράσουμε μας το δίνει αυτές τις ημέρες ο γαλλικός λαός. Ο οποίος, με μπροστάρηδες
την εργατική τάξη και τη νεολαία, υψώνει περήφανα τη σημαία της ανυποχώρητης
αντίστασης στην καρδιά της Ευρώπης. Από
την αρχή του χρόνου βρίσκονται σε εξέλιξη τεράστιες κινητοποιήσεις ενάντια στην
αντι-ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» του Μακρόν, οι οποίες από τα μέσα Μαρτίου πήραν μορφή εξέγερσης. Με οδοφράγματα στο
Παρίσι και άλλες πόλεις, διαρκείς αυθόρμητες διαδηλώσεις, πολυήμερες απεργίες
κρίσιμων κλάδων, καθώς και ολονύχτιες μάχες με τις δυνάμεις καταστολής. Ο
Μακρόν δεν κατάφερε να περάσει το νομοσχέδιό του από τη Βουλή, όπου ένα κομμάτι
της δεξιάς δεν τον στήριξε, το πέρασε τελικά με προεδρικό διάταγμα, γλύτωσε από
9 μόλις ψήφους στη διαδικασία μομφής, αλλά η μάχη συνεχίζεται, καθώς ο γαλλικός
λαός δεν φαίνεται διατεθειμένος να υποχωρήσει. Αυτό που γίνεται αυτές τις ημέρες στη Γαλλία είναι μια εικόνα από το
μέλλον! Είμαστε σίγουροι ότι και άλλοι λαοί στην Ευρώπη θα ακολουθήσουν το
γαλλικό παράδειγμα.
Η αντίσταση του γαλλικού λαού
στέλνει μήνυμα στους καπιταλιστές και τους πολιτικούς υπηρέτες τους ότι δεν θα
είναι εύκολο να φορτώσουν και τη νέα κρίση τους στους «από κάτω». Αυτό, σε
συνδυασμό και με τις άλλες παγκόσμιες εξελίξεις, θα φέρει σημαντικά πολιτικά ρήγματα στο σύστημα. Οι πρωτοπόρες μάζες
πρέπει να προετοιμαστούν για να περάσουν από αυτά τα ρήγματα!
3. Τι πρέπει
να κάνουμε στη χώρα μας; Κατ’ αρχάς,
πρέπει να εμποδίσουμε τον Μητσοτάκη και τα αφεντικά του, τη μαφιόζικη
μεγαλοαστική ολιγαρχία, να πάνε μέχρι τις εκλογές με τον λαό στη γωνία.
Όχι! Δεν μπαίνουμε σε καμιά συζήτηση για το αν πρέπει να μας «αξιολογούν» και
να μας εκβιάζουν αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας. Δεν
μπαίνουμε στη λογική να στήσουμε τα οπίσθιά μας σε κανέναν «επενδυτή», για να
λάβουμε ούτε καν ψίχουλα από τις παρασιτικές «επενδύσεις» τους. Δεν ανεχόμαστε
να συνεχιστεί το ξεπούλημα των δημόσιων υπηρεσιών, για να πληρώνουμε το
ακριβότερο ρεύμα στην Ευρώπη, να έχουμε το πιο αργό ίντερνετ στην Ευρώπη, να
είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη χωρίς τρένα, να μην μπορούμε να πάμε στο χωριό
μας το Πάσχα λόγω πανάκριβης βενζίνης και διοδίων. Δεν ανεχόμαστε να συνεχιστεί
η διάλυση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας εκπαίδευσης για να κερδοσκοπήσουν
οι έμποροι της υγείας και της παιδείας. Δεν ανεχόμαστε να μην μπορούμε να
αγοράσουμε ούτε τα βασικά τρόφιμα.
Όλα αυτά και πολλά ακόμη θα πρέπει να εκφραστούν εκεί
που είναι η δύναμή μας: στο πεζοδρόμιο. Η διάθεση υπάρχει. Δεν φάνηκε μόνο στις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη.
Είχαν προηγηθεί οι μαζικότατες και μεγάλης διάρκειας κινητοποιήσεις των
καλλιτεχνικών επαγγελμάτων και σχολών. Είχαμε την τεράστια συγκέντρωση στη
Θεσσαλονίκη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Οι εμποροϋπάλληλοι και οι
μικροκαταστηματάρχες ξεκινούν κινητοποιήσεις ενάντια στα νέα, εξοντωτικά ωράρια
λειτουργίας. Οι εργαζόμενοι στα αστικά λεωφορεία βρίσκονται επίσης σε
κινητοποιήσεις. Η αντίσταση των εκπαιδευτικών στην αντιδραστική αξιολόγηση
συνεχίζεται, και μάλιστα με επιτυχία. Οι
πρωτοπόρες δυνάμεις οφείλουν να βγουν μπροστά και να ενθαρρύνουν τον κόσμο να
εκφράσει την αγανάκτησή του με κάθε μέσο και κάθε αφορμή. Και κυρίως με
φαντασία και τόλμη, που θα βοηθήσουν να σπάσει το φράγμα σιωπής των
μεγαλοαστικών ΜΜΕ.
Οι εχθροί μας, η κυβέρνηση
και τα αφεντικά της, δεν περιμένουν παθητικά τις εκλογές. Ανοίγουν διαρκώς
μέτωπα, πηγαίνουν διαρκώς τη συζήτηση εκεί που βολεύει αυτούς. Να διδαχθούμε από αυτό. Να μην παίζουμε στο δικό τους γήπεδο, να
ανοίγουμε εμείς τα δικά μας μέτωπα. Είναι προφανές ότι η μεγάλη πλειονότητα της
εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αυτών που τα χρήματα τους
τελειώνουν πριν το τέλος του μήνα, θα μαυρίσουν στις κάλπες τον Μητσοτάκη. Οι
πιο πρωτοπόροι από αυτούς, μαζί τους κι εμείς, θα το κάνουν χρησιμοποιώντας τα
ψηφοδέλτια αριστερών δυνάμεων που κράτησαν μια όσο το δυνατόν πιο συνεπή στάση
στους αγώνες και στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του λαού. Αλλά αν πάμε στις
εκλογές με τα χέρια σταυρωμένα και με τον Μητσοτάκη να καθορίζει μέχρι τέλους
την «ατζέντα», μην περιμένουμε οι κάλπες να βγάλουν κάτι ελπιδοφόρο για εμάς.
Πρέπει να πάμε στις εκλογές με τη λαϊκή οργή να κυριαρχεί, με τη μαύρη
κυβερνητική-καπιταλιστική συμμορία στριμωγμένη και φοβισμένη. Μόνο τότε
μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα δυσκολεύει τους
σχεδιασμούς του συστήματος και θα προσφέρει στον εργαζόμενο λαό ευνοϊκότερο
έδαφος για να οργανώσει την πάλη της επιβίωσής του.
6.4.2023
Η Συντακτική Επιτροπή
