Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ιδίως διά του υπουργού Ανάπτυξης Γεωργιάδη, είχε ρίξει ιδιαίτερο βάρος στην προβολή της «στρατηγικής επένδυσης» του Ελληνικού. Μάλιστα, ήταν και προεκλογική της δέσμευση ότι η «επένδυση» θα προχωρήσει ταχύτατα. Μιλάμε για ένα έργο εμβληματικό για τον ελληνικό καπιταλισμό, αφ’ ενός λόγω της τεράστιας αξίας της έκτασης (που σχεδόν χαρίστηκε από το κράτος στην εταιρεία Lamda των Λάτσηδων) και αφ’ ετέρου γιατί αντιπροσωπεύει το «όραμα» του εγχώριου μεγάλου κεφαλαίου για την Αθήνα του 21ου αιώνα. Που δεν είναι άλλο από την τουριστικοποίηση, την αποθέωση των παρασιτικών δραστηριοτήτων και τη μετατροπή των καλύτερων σημείων της πόλης σε «παιδικές χαρές» για πάμπλουτους ή απλώς για ψωνισμένους νεόπλουτους.
Τέσσερα χρόνια μετά, έχουν γίνει ελάχιστα πράγματα. Οι ξένοι χρηματοδότες-επενδυτές έρχονται, βλέπουν και απέρχονται, οι περισσότερες συμβάσεις είναι στον αέρα, οι τράπεζες που είχαν πει ότι θα φτιάξουν υποκαταστήματα στον χώρο το πήραν πίσω, τα σχέδια των υπό ανέγερση κατοικιών απογοήτευσαν πλήρως τους αγοραστές που προπλήρωσαν 15.000 το τετραγωνικό κ.λπ. κ.λπ. Και αυτά δεν τα λέμε εμείς, τα λέει η πιο σοβαρή αστική εφημερίδα, η Καθημερινή.
Π.Δ.
