 |
| Η αύξηση των εργατικών ατυχημάτων είναι αποτέλεσμα της διάλυσης των ελεγκτικών μηχανισμών ή της άμεσης υπαγωγής τους στην εργοδοσία |
Ο πλημμελής έλεγχος που υπάρχει στους χώρους δουλειάς από τους επίσημους μηχανισμούς του κράτους φαίνεται ανάγλυφα στα στοιχεία που δίνει το ίδιο το Υπουργείο Εργασίας. Σε 345.576 επιχειρήσεις, μικρές και μεγάλες, που υπάρχουν στη χώρα (όσες έχουν υπαλλήλους) έγιναν 74.000 έλεγχοι και διαπιστώθηκαν 16.000 παραβάσεις. Οι 45.000 έλεγχοι έγιναν από το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας και οι 29.000 από την Επιθεώρηση Υγιεινής και Ασφάλειας. Κάθε επιχείρηση δηλαδή μπορεί να ελέγχεται ουσιαστικά 1 φορά στα 9 χρόνια από το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας και 1 φορά στα 12 χρόνια από την Επιθεώρηση Υγιεινής και Ασφάλειας. Οι επιχειρήσεις είναι στην ουσία ανεξέλεγκτες στο αν εφαρμόζουν προστατευτικά μέτρα για τους εργαζόμενούς τους.
Αυτό σημαίνει ότι η εργοδοτική αυθαιρεσία, στηριγμένη στην έλλειψη ελέγχων, στον παντοειδή εκβιασμό εις βάρος των εργαζομένων, στη χρήση φθηνών εργατών από χώρες με χαμηλή ή και ανύπαρκτη ταξική συνείδηση, έχει φτάσει στο απόγειο. Ένα χαρακτηριστικό σημείο της κατάστασης είναι η χρησιμοποίηση ουσιαστικά ανειδίκευτων εργατών σε δουλειές που απαιτούν ειδίκευση. Εδώ έχει παίξει ρόλο η διάλυση της εκπαίδευσης για πολλά τεχνικά επαγγέλματα, ιδιαίτερα όσα έχουν σχέση με την οικοδομή και τη μεταλλουργία, που είναι και οι πλέον επίφοβοι για ατυχήματα χώροι δουλειάς.
Όσον αφορά τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, αυτοί είτε γνωρίζουν την πλήρη απαξίωση, όπως το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας, που αριθμεί πλέον λίγες εκατοντάδες ελεγκτών, είτε έχουν τεθεί υπό τον πλήρη έλεγχο της αστικής τάξης, όπως η Επιθεώρηση Υγιεινής και Ασφάλειας, που περιήλθε με νόμο του Χατζηδάκη στη δικαιοδοσία του ΣΕΒ (Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Βιομηχανιών).
Η εργατική τάξη πρέπει να απαιτήσει την αναδιοργάνωση των ελεγκτικών μηχανισμών ασφάλειας της εργασίας και την απαλλαγή τους από τον έλεγχο των καπιταλιστών. Και ακόμα πιο πέρα, μόνο η εφαρμογή του εργατικού ελέγχου, από τα ίδια τα όργανα των εργατών, τα σωματεία τους, μπορεί να βελτιώσει τις συνθήκες εργασίας και να υψώσει ασπίδα προστασίας απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία σε καθημερινή βάση στους χώρους δουλειάς σε αυτό το ζήτημα, που είναι κυριολεκτικά υπόθεση ζωής και θανάτου για την εργατική τάξη.
Σ. Κρόκος
