Του Γιάννη Βερούχη (1931-2010)
1) Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας
● Ο καπιταλισμός γενικά, «παγκοσμιοποίηση της οικονομίας» ονομάζει: Το φόρτωμα πάνω στην εργατική τάξη, των συνεπειών των παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Όσο για την παγκοσμιοποίηση, που είναι η παγκοσμιοποίηση του ιμπεριαλισμού, αυτή υπάρχει από την εποχή του Μαρξ και του Ένγκελς.
● Η φράση «παγκοσμιοποίηση της οικονομίας’ έγινε το σύμβολο όλων των κερδοσκοπικών καπιταλιστικών σχεδίων. Ακόμα και το κάθε μικροαστικό ζώον (εργοδοτάκος), που θέλει να μειώσει τις απολαβές των εργαζομένων του, παίρνει ύφος οικονομολόγου και παπαγαλίζει κι αυτός για την παγκοσμιοποίηση…
● Γενικά οι εργοδότες μας λένε: Αυτό το πράγμα στην Ασία στοιχίζει πολύ λιγότερο, γιατί εκεί το εργατικό κόστος είναι πολύ μικρότερο. Γι’ αυτό το λόγο η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας μας οδηγεί στην παγκόσμια ευθυγράμμιση του εργατικού κόστους.
Και εμείς οι εργάτες οφείλουμε να απαντάμε: Στις αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, οι εργάτες που παράγουν αυτό το πράγμα, πληρώνονται πολύ καλύτερα από εμάς. Γι’ αυτό και διεκδικούμε την ευθυγράμμιση των ημερομισθίων μας με αυτούς.
Και επίσης δεν δεχόμαστε να μας λέτε η κυβέρνηση και εσείς ότι η ελληνική οικονομία ενσωματώνεται στον πλούτο της Ευρώπης, και να ζητάτε από μας να ενσωματωθούν τα μεροκάματα και τα δικαιώματά μας στη φτώχεια και στην αθλιότητα της Ασίας.
● Και εκεί βρίσκεται το ζήτημα. Γιατί για τον ελληνικό καπιταλισμό η «Παγκοσμιοποίηση της οικονομίας» σημαίνει: Τα ελληνικά καπιταλιστικά συμφέροντα να ευθυγραμμιστούν με τον πλούτο της Ευρώπης, και τα ελληνικά εργατικά ημερομίσθια και εργατικά δικαιώματα να ευθυγραμμιστούν με την αθλιότητα της Ασίας.
Δηλαδή αυτοί να θησαυρίσουνε και εμείς να εξαθλιωθούμε.
Αυτό δεν πρέπει να το δεχθούμε: Και δεν θα το δεχθούμε.
Γράφτηκε τον Φεβρουάριο του 2000
2) Για τον πόλεμο και την ειρήνη
● Κατά την ηθικολογία και την υποκρισία της αστικής κοινωνίας, κάθε πόλεμος είναι κακός και κάθε ειρήνη είναι καλή. Κατά την επαναστατική όμως ιδεολογία μας: Στον πόλεμο και την ειρήνη, αυτό που καθορίζει τι είναι καλό και τι είναι κακό, είναι ο σκοπός του κάθε συγκεκριμένου πολέμου και της κάθε συγκεκριμένης ειρήνης.
● Αρχίζουμε από την ειρήνη: Η ειρήνη που κατοχυρώνει τις κατακτήσεις ενός απελευθερωμένου λαού ή τις κατακτήσεις μιας καταπιεζόμενης κοινωνικής τάξης είναι μια καλή ειρήνη.
Η ειρήνη όμως που κατοχυρώνει την ακόμα μεγαλύτερη υποδούλωση ενός λαού και την ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση μιας καταπιεζόμενης κοινωνικής τάξης είναι μια κακή ειρήνη.
● Και συνεχίζουμε για τον πόλεμο: Ο πόλεμος είναι η ακραία έκφραση της βίας, και πόλεμοι υπάρχουν πολλών ειδών. Είναι οι απελευθερωτικοί πόλεμοι, οι κοινωνικοί πόλεμοι που ονομάζονται και επαναστάσεις, και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι.
▬ Οι απελευθερωτικοί πόλεμοι είναι καλοί πόλεμοι.
Όταν ο ελληνικός λαός το 1821 εκήρυξε τον πόλεμο κατά της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αυτός ο πόλεμος λόγω των σκοπών του ήταν ένας καλός πόλεμος.
▬ Στη Γαλλία του 1789, όταν οι αστοί των πόλεων κήρυξαν τον κοινωνικό πόλεμο (τη Γαλλική Επανάσταση) κατά των φεουδαρχών, αυτός ήταν ένας καλός πόλεμος. Διότι με τη βία αυτού του πολέμου γκρέμισαν το φεουδαρχικό σύστημα που ήταν ένα αντιδραστικό κοινωνικό σύστημα.
▬ Όλοι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι είναι κακοί πόλεμοι, διότι γίνονται για την διανομή της λείας από την καταλήστευση των πόρων των άλλων χώρων.
▬ Αντίθετα οι κοινωνικοί πόλεμοι της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού εναντίον των καπιταλιστών εκμεταλλευτών, για το γκρέμισμα του αστικού κοινωνικού συστήματος και την εγκαθίδρυση του κοινωνικού συστήματος της σοσιαλιστικής ισότητας: δηλαδή οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις, είναι καλοί πόλεμοι. Γιατί το αστικό σύστημα που θέλουν να γκρεμίσουν, είναι ένα αντιδραστικό κοινωνικό σύστημα.
● Ο πιο καλός όμως, ο πιο δίκαιος και ο πιο ηθικός πόλεμος της ιστορίας της ανθρωπότητας, θα είναι ο παγκόσμιος κοινωνικός πόλεμος, δηλαδή η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση για την επικράτηση του Σοσιαλισμού πάνω στη γη.
▬ Αυτός ο πόλεμος θα είναι και ο τελευταίος πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Διότι θα καταργήσει τις αιτίες όλων των πολέμων.
Θα καταργήσει τη διαίρεση της κοινωνίας σε εκμεταλλεύτριες και εκμεταλλευόμενες κοινωνικές τάξεις και θα επιβάλει την παγκόσμια αταξική κοινωνία. Θα καταργήσει τους καταπιεστικούς μηχανισμούς των κρατών, δηλαδή τα ίδια τα κράτη, και θα εγκαθιδρύσει την παγκόσμια σοσιαλιστική ομοσπονδία της γης.
▬ Τότε όλα τα όπλα, οι στρατοί και οι πόλεμοι, θα μείνουν σαν μια τρομακτική και φρικιαστική ανάμνηση, της τραγικής προϊστορίας της ανθρωπότητας.
Γράφτηκε τον Απρίλιο του 2003
3) Εμείς οι εργάτες
● Σήμερα να πούμε για το τι να αποφεύγουμε στη δουλειά μας.
Πρώτον: Δεν κλέβουμε. Γιατί δεν δίνουμε το δικαίωμα στον εργοδότη που κλέβει τον ιδρώτα μας και μας εκμεταλλεύεται, να κατηγορεί εμάς αυτός ο κλέφτης, ότι τον κλέψαμε. Τα κλεψιμαίικα δεν τα παίρνουμε πίσω με την ατομική κλεψιά, αλλά με την ενότητά μας και τους αγώνες μας.
Δεύτερον: Δεν μεθάμε και δεν χαρτοπαίζουμε, γιατί έχουμε σαν παραγωγοί εργάτες την περηφάνια να μην δεχόμαστε καμία προσβολή, από τον εκμεταλλευτή εργοδότη, ή τα δουλικά τσανάκια του τους διευθυντές του, και μερικούς προϊσταμένους του.
Τρίτον: Δεν λουφάρουμε: Και δεν φορτώνουμε την δουλειά μας στις πλάτες των συναδέλφων μας, και όχι μόνο αυτό αλλά βοηθάμε και κάθε συνάδελφό μας που έχει ειδικούς λόγους να μην μπορεί να δουλέψει κανονικά. Και επίσης φροντίζουμε να μαθαίνουμε καλά τη δουλειά μας.
Τέταρτο: Δεν έχουμε ποτέ πάρε δώσε με τον εργοδότη και τα τσανάκια του, γιατί από αυτές τις «φιλίες» στο τέλος μόνο αυτοί βγαίνουν ωφελημένοι και μόνο εμείς ζημιωμένοι.
Πέμπτο: Περιφρονούμε και κρατάμε μακριά, όλους τους ρουφιάνους, τους γλείφτες και τα τσανάκια. Και αν ακόμα ξέρουμε καλά ότι κάποιος μας κάρφωσε στον εργοδότη, ποτέ δεν τον μιμούμαστε. Γιατί ξέρουμε καλά ότι όποιος «μιλάει» στον εργοδότη, αυτόματα γίνει και αιχμάλωτός του.
Έκτο: Κρατάμε τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με όλους τους τίμιους σοβαρούς και καθαρούς συναδέλφους ή συναδέλφισσες, γιατί ξέρουμε καλά ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Η ατομική ζωή μας, και τα οικονομικά μας, και οι συνθήκες της δουλειάς μας, κατά βάθος δεν εξαρτώνται από κανένα μεμονωμένο άτομο, αλλά από όλους μαζί.
Γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 1999
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή στήλη που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης.
