Το φοιτητικό κίνημα πέτυχε να απονομιμοποιήσει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια στη συνείδηση του λαού, αλλά ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί
Η επί δυόμισι μήνες τεράστια κινητοποίηση της φοιτητικής νεολαίας
(αλλά και της ακαδημαϊκής κοινότητας) ανέτρεψε συσχετισμούς.
Αυτή η δυναμική θα τροφοδοτήσει και νέους γύρους αγώνα,
και μάλιστα σε ένα πιο ευνοϊκό κοινωνικό κλίμα.
Το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά (δήθεν μη κερδοσκοπικά) πανεπιστήμια υπερψηφίστηκε ξημερώματα 9 Μαρτίου, λίγες μόνο ώρες μετά τη μεγάλη πανελλαδική διαδήλωση των φοιτητών, με τις ψήφους της ΝΔ (158) και του ανεξάρτητου ακροδεξιού βουλευτή Κατσιβαρδά (τέως «Σπαρτιάτη»). Έτσι ολοκληρώθηκε αυτός ο γύρος αγώνα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αυτή η εξέλιξη, αν και προφανώς δεν είναι θετική, δεν μας απογοητεύει στο ελάχιστο και ούτε θα πρέπει να απογοητεύσει το φοιτητικό κίνημα, το οποίο, όπως τονίσαμε και στο άρθρο μας του προηγούμενου φύλλου, κατάφερε ορισμένες σημαντικές επιτυχίες:
πολιτικοποίηση-κινητοποίηση σημαντικής μερίδας της νεολαίας, συστράτευση φοιτητών και μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας, αποδόμηση κυβερνητικού «αφηγήματος». Η μεγαλύτερη άλλωστε επιτυχία ήταν η αλλαγή της αντίληψης και της συνείδησης της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού πάνω σε αυτό το ζήτημα, κάτι που θα αποτελέσει εφαλτήριο για τους επόμενους γύρους αγώνα. Φτάνει να σκεφτούμε πως ακόμα και συστημικές δημοσκοπήσεις βγάζουν πλέον καθαρή πλειοψηφία κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων, που γίνεται συντριπτική στις νεότερες ηλικίες.Παράλληλα, το φοιτητικό κίνημα, μην πέφτοντας στη λούμπα του εκφυλισμού των καταλήψεων και των συνελεύσεων, προχώρησε σε συντεταγμένο άνοιγμα των σχολών μεν, με διατήρηση όμως διαφόρων δράσεων, όπως διαρκείς ενημερώσεις των φοιτητών στα αμφιθέατρα και τις εστίες, κινητοποιήσεις έξω από τη CVC (το fund δηλαδή που προωθεί την ίδρυση της πρώτης ιδιωτικής Ιατρικής Σχολής) και ετοιμάζεται και για μια σειρά άλλες μορφές αγώνα.
Η τακτική που ακολουθεί το φοιτητικό κίνημα, παρά τις όποιες ελλείψεις υπήρξαν το προηγούμενο διάστημα, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, και αν η πολιτική ζύμωση συνεχιστεί με τους ίδιους και εντονότερους ρυθμούς, τότε οι επόμενες μάχες που θα δώσει θα είναι με καλύτερους όρους. Γιατί είναι δεδομένο ότι ο αγώνας έχει ακόμα δρόμο! Είναι ακόμη ανοιχτό το θέμα της προσφυγής στο Συμβούλιο της Επικρατείας, για το οποίο ναι μεν δεν έχουμε αυταπάτες και γνωρίζουμε καλά τον ύπουλο ρόλο που έχει παίξει κατά καιρούς ως όργανο του αστικού κράτους, αλλά δεν μπορούμε και να αποκλείσουμε την πιθανότητα ενός θετικού αποτελέσματος, δεδομένου ότι ο νόμος είναι εξόφθαλμα αντισυνταγματικός, υπό την προϋπόθεση βέβαια –και αυτό είναι το πιο σημαντικό– ότι το φοιτητικό κίνημα θα μπορέσει να ασκήσει εκείνη τη στιγμή τεράστια πίεση και θα υπάρξει και αποφασιστική λαϊκή συμπαράσταση.
Επίσης, ακόμα και αν η προσφυγή στο ΣτΕ δεν έχει θετική έκβαση, ο αγώνας θα κριθεί τελικά όταν ξεκινήσει η διαδικασία υλοποίησης του νόμου, η οποία και θα αναδείξει ακόμα πιο καθαρά τα ψεύδη της κυβέρνησης περί της ποιότητας των πανεπιστημίων που πρόκειται να ανοίξουν, τα οποία δεν θα είναι ούτε Harvard ούτε Yale. Συμπερασματικά, ο αγώνας συνεχίζεται και τίποτε δεν έγινε μάταια. Ο συσχετισμός δυνάμεων έχει αλλάξει, η συνείδηση του λαού έχει σηκωθεί κατά τι πιο ψηλά και οι κινητοποιήσεις μετά από χρόνια έχουν γίνει αισθητές.
Όλα αυτά βέβαια πρέπει να ιδωθούν μέσα στο γενικότερο κοινωνικό-οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο. Το φοιτητικό κίνημα δεν είναι ξεκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία και επομένως έχει σχέση και με τις άλλες διεργασίες που συντελούνται, όπως την κοινωνική οργή που μεγαλώνει για το έγκλημα των Τεμπών, τις αγροτικές κινητοποιήσεις του περασμένου μήνα καθώς και ό,τι θα συμβεί τον επόμενο καιρό. Οι κοινωνικές αντοχές μειώνονται και αναπόφευκτα η κυβέρνηση έχει αρχίσει να φθείρεται. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, οι φοιτητικοί αγώνες πρέπει να συνεχιστούν δυναμικά και με τη στήριξη όλου του λαού, ώστε να αφήσουν αυτόν τον νόμο-έκτρωμα στα χαρτιά!
Ιωάννης Νικολάου-Μπράζιος
