Η επιλογή του προέδρου της Βουλής Κ. Τασούλα από τον Μητσοτάκη ως υποψήφιου Προέδρου της Δημοκρατίας έχει δύο κύριες πλευρές. Αφ’ ενός είναι μια ένδειξη ότι ο Μητσοτάκης έχει μεγάλη ανάγκη να συσπειρώσει το κόμμα του και την παράταξή του. Φοβάται τη διαρροή ψηφοφόρων προς άλλα δεξιά κόμματα, της «λαϊκής» δεξιάς ή ακροδεξιάς, αλλά φοβάται ακόμα περισσότερο τη δυσαρέσκεια εντός του κόμματός του. Η οποία δυσαρέσκεια δεν αποκλείεται να έφτανε μέχρι και τη διαφοροποίηση κάποιων βουλευτών στην ψηφοφορία για Πρόεδρο της Δημοκρατίας αν ο Μητσοτάκης πρότεινε κάποιον «κεντροαριστερό».
Κατά δεύτερον, είναι μια κίνηση με την οποία ο Μητσοτάκης προσπαθεί να διατηρήσει την εικόνα του απόλυτου κυρίαρχου του πολιτικού παιχνιδιού. Βλέποντας το χάλι της αντιπολίτευσης και θεωρώντας πως ό,τι ήταν να πάρει από το κέντρο το έχει ήδη πάρει, προτείνει έναν παραδοσιακό συντηρητικό δεξιό – δείχνοντας έτσι και στο ΠΑΣΟΚ και στα άλλα κόμματα ότι δεν έχει ανάγκη από «συναινέσεις», ούτε από «συγκατοίκηση» με κάποιον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που δεν θα είναι απόλυτα δικός του. Ο γενικότερος χειρισμός του Μητσοτάκη αφήνει λίγο στα κρύα του λουτρού το ΠΑΣΟΚ (που κατέβασε τελικά μια ανεκδιήγητη υποψηφιότητα, τον Γιαννίτση, παλιό –αποτυχημένο– υπουργό του Σημίτη).
Ο πραγματικός πολιτικός συσχετισμός θα κριθεί από τη στάση και την κατάσταση του ελληνικού λαού την επόμενη περίοδο.
Π.Δ.
