 |
|
Οι
Ιρλανδοί ξεσηκώθηκαν για να παραμείνει
δημόσιο και προσιτό σε όλους το νερό.
Να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους!
|
Δημόσιο
νερό τέλος; Στο «προαπαιτούμενο» αριθμός
92 για την επόμενη «αξιολόγηση» του
μνημονίου διαβάζουμε: «Εταιρείες
ύδρευσης: Οι αρχές έως τον Δεκέμβριο
του 2018 θα εκπονήσουν στρατηγικό σχέδιο
για την ενίσχυση της διακυβέρνησης, της
διοικητικής ικανότητας και της οικονομικής
αυτονομίας των εταιρειών».
Παρά
λοιπόν τις προεκλογικές δεσμεύσεις
της, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παραδίδει
στα ιδιωτικά συμφέροντα και το νερό,
τον σημαντικότερο πόρο για την επιβίωση
των ανθρώπων και της φύσης.
Το ξεπούλημα του νερού έχει ήδη ξεκινήσει
με τη λεηλασία των αποθεματικών της
ΕΥΔΑΠ, όπως επίσης και με την άλλη
ιδιωτικοποίηση που γίνεται σιγά σιγά
χρόνια τώρα, χωρίς να την αντιληφθεί
κανείς, αυτή
των φυσικών αποθεμάτων που έχουν
παραχωρηθεί και συνεχίζουν να παραχωρούνται
αφειδώς στη βιομηχανία εμφιάλωσης.
Αυτή
όμως η κυβερνητική απόφαση δεν είναι
κεραυνός εν αιθρία. Είναι η συνέχεια
της πολιτικής των προηγούμενων μνημονιακών
κυβερνήσεων. Έχοντας κλείσει εντελώς
τα αυτιά της στην αντίθεση της κοινωνίας,
η κυβέρνηση θα προσπαθήσει, σύμφωνα με
τα «προαπαιτούμενα», να
πουλήσει σε πολυεθνικές το 11% των μετοχών
της ΕΥΔΑΠ,
τουλάχιστον αρχικά.
Προς
αυτή την κατεύθυνση κινούνται και οι
υποδείξεις του νέου Άτλαντα Αστικών
Υδάτων για την Ευρώπη, που έδωσε στη
δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο
οποίος βαθμολογεί την Αθήνα με 4,9 (με
άριστα το 10). Κι αυτό παρότι η Αθήνα έχει
από τα καλύτερα νερά για ευρωπαϊκή
πρωτεύουσα. Υποτιμούμε
και πουλάμε: αυτή είναι η τακτική.
Φυσικά
η ιδιωτικοποίηση του νερού και των
υδάτινων πόρων δεν είναι ελληνικό
πρόβλημα αλλά παγκόσμιο. Ο
όρος στα αγγλικά είναι water
grabbing
(«αρπαγή του νερού»). Οι
Ιρλανδοί ήδη απάντησαν με τις μαζικότερες
και πιο μαχητικές κινητοποιήσεις που
έχει γνωρίσει η χώρα τις τελευταίες
δεκαετίες.
Όσοι πρωτοστάτησαν όμως σ’ αυτό το
κίνημα, όπως ο πρώην ευρωβουλευτής Πολ
Μέρφι,
σήμερα διώκονται με την ίδια μανία που
κυνηγήθηκε ο Ρομπέν των Δασών (εξ ου και
«Ρομπέν των Νερών»). Ο Πολ Μέρφι
αντιμετωπίζει κατηγορίες
που ισοδυναμούν με απαγωγή και επισύρουν
ισόβια δεσμά (!) γιατί μαζί με δεκάδες
άλλους ακτιβιστές είχε πραγματοποιήσει
καθιστική διαμαρτυρία…
Είναι
καθήκον όλων μας αλλά κύρια του εργατικού
κινήματος να αγωνιστούμε για τη σωτηρία
του νερού. Η
ιδιωτικοποίηση του νερού δεν πρέπει να
περάσει, γιατί το νερό είναι δημόσιο
αγαθό και όχι μετοχές για τις πολυεθνικές.
Ματίνα
Χελιδώνη
