 |
Με την απαράδεκτη θέση του για το Brexit, ο Κόρμπιν χάρισε
μια εύκολη νίκη στον (εικονιζόμενο)
Μπόρις Τζόνσον
|
Οι εκλογές της 12ης
Δεκεμβρίου στη Βρετανία συνιστούν μια αποφασιστική καμπή στην ευρωπαϊκή
πολιτική κατάσταση. Έστω και με καθυστέρηση τρεισήμισι χρόνων, άνοιξε ο δρόμος
για την υλοποίηση αυτού που ψήφισε ο βρετανικός λαός το 2016: την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στις εκλογές, λοιπόν, οι
Συντηρητικοί, υπό την ηγεσία του Μπόρις Τζόνσον, φανατικού υποστηρικτή του Brexit, πέτυχαν μια άνετη νίκη, που τους εξασφαλίζει τον πλήρη
έλεγχο του Κοινοβουλίου. Ο μεγάλος χαμένος των εκλογών είναι ο Τζέρεμι Κόρμπιν
του «Εργατικού» Κόμματος, το οποίο έχασε περισσότερες από 2,6 εκατ. ψήφους – με
αποτέλεσμα ο ίδιος να ανοίξει τη διαδικασία διαδοχής του. Όταν ανέλαβε την
ηγεσία του κόμματος από τους νεοφιλελεύθερους Μπλαιρικούς, το 2015, είχε
χαρακτηριστεί ο πιο αριστερός πρόεδρος που είχαν οι Εργατικοί εδώ και
δεκαετίες. Ενέπνευσε χιλιάδες νεολαίους
να εγγραφούν στο κόμμα και περιέλαβε στο προεκλογικό του πρόγραμμα
επανακρατικοποιήσεις δημόσιων υπηρεσιών που είχαν ιδιωτικοποιηθεί,
περισσότερους φόρους για τους πολύ πλούσιους, δημόσιες επενδύσεις, υπεράσπιση
της δημόσιας υγείας κ.λπ. Πίσω από αυτό το πρόγραμμα –στην ουσία ένα αστικό
πρόγραμμα κεϋνσιανής λογικής– δεν υπήρχαν όμως παρά αυταπάτες και συμβιβαστικές
διαθέσεις έναντι της άρχουσας τάξης. Για να υλοποιήσει έστω ένα μέρος αυτού
του προγράμματος, ο Κόρμπιν έπρεπε να
βασιστεί στην παραδοσιακή προλεταριακή βάση του κόμματός του –η οποία είχε
ψηφίσει μαζικά υπέρ του Brexit– και να
συγκρουστεί πρώτα και κύρια με το διεθνοποιημένο βρετανικό κεφάλαιο. Ο Κόρμπιν
έκανε το αντίθετο. Επέλεξε να
εξευμενίσει τη δεξιά πτέρυγα του κόμματός του –και μαζί το φιλο-ΕΕ κομμάτι της
άρχουσας τάξης– και να στηριχθεί στα λιγότερο συνειδητά στρώματα εργαζομένων
(κυρίως του τομέα των υπηρεσιών και κυρίως του Λονδίνου) που έχουν αυταπάτες
για τον «κοσμοπολιτισμό» της Ε.Ε. Το
αποτέλεσμα είναι ότι έχασε και ένα μεγάλο μέρος αυτών, που προτίμησαν τους
Φιλελεύθερους Δημοκράτες ως πιο συνεπές φιλο-Ε.Ε. κόμμα, αλλά και πολύ μεγάλο μέρος της παραδοσιακής προλεταριακής βάσης. Ειδικότερα
τον τελευταίο χρόνο ο Κόρμπιν έβγαινε προς τα έξω ως αυτός που θα επεδίωκε ένα
δεύτερο δημοψήφισμα για το Brexit
– ακυρώνοντας έτσι τη βούληση του
βρετανικού λαού.
Όλα αυτά είναι μεγάλα μαθήματα για την εργατική τάξη
και την αριστερά πανευρωπαϊκά. Σε κάθε περίπτωση, η διάψευση του «μονόδρομου»
της Ε.Ε. και των «ανοιχτών αγορών» και η διάρρηξη της μέχρι τώρα αρραγούς
ενότητας των ευρωπαϊκών αρχουσών τάξεων είναι καλές ειδήσεις από τη σκοπιά της
ταξικής πάλης.
Πάρις Δάγλας
