Για τους κινδύνους που έχουν
συσσωρευθεί γύρω από το μεταναστευτικό και τις ελληνο-τουρκικές σχέσεις κύριος
υπεύθυνος είναι η εγχώρια μεγαλοαστική παρασιτική ολιγαρχία και οι κυβερνήσεις
που την υπηρετούν. Ωστόσο, για τα συγκεκριμένα γεγονότα στον Έβρο η κύρια
ευθύνη ανήκει στο καθεστώς Ερντογάν. Ο εργαζόμενος ελληνικός λαός τάσσεται κατά
του ανοίγματος των συνόρων και κατά των εκβιασμών του Ερντογάν, γνωρίζει όμως
ότι η επιβίωσή του περνάει κύρια μέσα από την ήττα της αντιλαϊκής
νεο-μνημονιακής πολιτικής.
Μετά την καθαρή ήττα που υπέστη η
κρατική καταστολή στη Λέσβο και τη Χίο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είχε άλλη
πολιτική επιλογή από το να κρατήσει στάση αποτροπής στον Έβρο. Όμως, με την
πρώτη υποχώρηση της έντασης, θα αναδειχθεί το γενικότερο αδιέξοδο στο οποίο
βρίσκεται αυτή η κυβέρνηση.
1. Τη στιγμή
που γράφονται αυτές οι γραμμές η κυβέρνηση έχει κινητοποιήσει σημαντικές
στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις στον Έβρο εμποδίζοντας την είσοδο
χιλιάδων μεταναστών από την τουρκική πλευρά, οι οποίοι μεταφέρθηκαν εκεί
μεθοδευμένα από το καθεστώς Ερντογάν στο πλαίσιο άσκησης πίεσης στις ευρωπαϊκές
κυβερνήσεις, μετά τις αρνητικές για την Τουρκία εξελίξεις στον πόλεμο της
Συρίας. Λίγα 24ωρα πριν, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε υποστεί μια ταπεινωτική
ήττα από τους κατοίκους της Λέσβου και της Χίου, που έδιωξαν κακήν κακώς από τα
νησιά τα ΜΑΤ, τα οποία είχαν σταλεί για να καταστείλουν την αντίδρασή τους στη
δημιουργία νέων στρατοπέδων μεταναστών – και ενώ η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί ότι
θα «αποσυμφορήσει» αυτά τα νησιά. Η πολιτική αποτροπής που υιοθετεί ο
Μητσοτάκης στον Έβρο ήταν μονόδρομος για αυτόν μετά τα γεγονότα της Λέσβου και
της Χίου. Με δυο λόγια, το
μεταναστευτικό-προσφυγικό ζήτημα, αλλά από ορισμένες πλευρές και το ζήτημα των
ελληνο-τουρκικών σχέσεων, που συνδέεται με το μεταναστευτικό, έχουν πάρει
διαστάσεις σοβαρής κλιμάκωσης. Και δεν είναι τα μόνα.
Η επιδημία του κορονοϊού –που έφθασε και στην Ελλάδα, με τα κρούσματα να
αυξάνονται– απειλεί ιδίως τις ευάλωτες
ομάδες του πληθυσμού αλλά και την παγκόσμια οικονομία, αποδεικνύοντας ότι η
καπιταλιστική αναρχία, μια οικονομία βασισμένη στο κέρδος, δεν μπορεί να
προστατεύσει τους ανθρώπους από οτιδήποτε. Στη χώρα μας η απαγόρευση ή ματαίωση
μιας σειράς εκδηλώσεων, εκθέσεων, συνεδρίων, των καρναβαλιών κ.λπ. επιφέρει ήδη πλήγματα στις τοπικές
οικονομίες. Το χρηματιστήριο υπέστη απώλειες 20% μέσα σε τρεις μέρες. Και
το τελευταίο έχει σημασία γιατί, με αφορμή το χρηματιστήριο, δημοσιεύματα του
οικονομικού Τύπου αναδεικνύουν ότι η
προπαγάνδα του Μητσοτάκη περί επενδύσεων και ανάπτυξης βρίσκεται στα πρόθυρα μιας
παταγώδους διάψευσης. Όλο και περισσότεροι αναλυτές μιλάνε για σοβαρή επενδυτική και παραγωγική
στασιμότητα, και αρνητική εικόνα πολλών μακρο-οικονομικών δεικτών. Σε αυτά
θα πρέπει να προσθέσουμε την υποτονική καταναλωτική κίνηση και τη μείωση της μισθολογικής δαπάνης (ως
συνόλου) το γ΄ τρίμηνο του 2019, μετά από εννέα συνεχόμενα τρίμηνα (μικρής
βέβαια) αύξησης.
Με δυο λόγια: οκτώ μόλις μήνες μετά την άνοδό της στην
εξουσία, η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται σε αδιέξοδο, το οποίο προσπαθεί τώρα
να απομακρύνει με την επίδειξη «πυγμής» στον Έβρο και τη δημιουργία ενός
κλίματος «εθνικής ενότητας» απέναντι στις «εξωτερικές απειλές». Η
οικονομική της πολιτική δεν δημιούργησε καμιά αναπτυξιακή δυναμική. Η εργασιακή
της πολιτική φόβισε την εργατική τάξη, με συνέπειες τελικά και στην εσωτερική ζήτηση.
Η μεταναστευτική της πολιτική αποδείχθηκε ανύπαρκτη – και σκέτη εξαπάτηση για
τους κατοίκους των νησιών του Αιγαίου. Η εξωτερική της πολιτική, πριν από τα
τελευταία γεγονότα, είχε υποστεί καίριες ήττες, π.χ. η συμφωνία
Τουρκίας-Λιβύης. Η ατζέντα «νόμος και τάξη» ξεφτιλίστηκε στη Λέσβο και τη Χίο.
Μπορεί αυτή τη στιγμή η
μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού να τάσσεται υπέρ τη μη υποχώρησης στους
εκβιασμούς του Ερντογάν, υπέρ της αποτροπής ενός νέου μεταναστευτικού κύματος,
και αυτό να δίνει μια πολιτική ανάσα στην κυβέρνηση, ωστόσο, με την πρώτη υποχώρηση της έντασης στον
Έβρο, η δυσαρέσκεια του εργαζόμενου ελληνικού λαού και τα αδιέξοδα της
κυβέρνησης θα έρθουν και πάλι στην επιφάνεια.
2.
Ξεκινώντας από το μεταναστευτικό και την κατάσταση στον Έβρο, ξεκαθαρίζουμε τη
θέση μας και τη θέση που πιστεύουμε ότι πρέπει να πάρει το πρωτοπόρο κομμάτι
της εργατικής μας τάξης και του εργαζόμενου λαού μας. Ο πρώτος υπεύθυνος για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί είναι η
εγχώρια παρασιτική μεγαλοαστική ολιγαρχία και όλο το πολιτικό, θεσμικό και
δημοσιογραφικό υπηρετικό της σύστημα. Με μια πολιτική δεκαετιών υπέρ της
αθρόας εισαγωγής μεταναστών για το τσάκισμα της ελληνικής εργατικής τάξης, με
μια πολιτική εξευμενισμού του τουρκικού καθεστώτος με αντάλλαγμα την είσοδο
στην αχανή τουρκική αγορά, και φυσικά με την εγκληματική μνημονιακή πολιτική
της παράδοσης της χώρας στους «δανειστές», ώστε να διασώσει τον εαυτό της και
μόνο, η εγχώρια άρχουσα τάξη επισώρευσε
τεράστιους κινδύνους για τη χώρα και τον λαό.
Είναι υποκρισία τα αστικά
επιτελεία να μιλούν τώρα για κίνδυνο μετατροπής της χώρας σε «αποθήκη ψυχών»,
για κίνδυνο «πληθυσμιακής αλλοίωσης», όταν οι ίδιοι έλεγαν «οι μετανάστες είναι
ευλογία», «δεν είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα δεν χωράει άλλους μετανάστες»· όταν οι ίδιοι αξιοποίησαν όλα τα
προηγούμενα μεταναστευτικά ρεύματα για να ρίξουν τα μεροκάματα της ντόπιας
εργατικής τάξης και να διαλύσουν τις εργασιακές σχέσεις, ενώ απεργάζονταν την
αντικατάσταση του «απαιτητικού» ελληνικού λαού από ένα πάμφθηνο και υποτακτικό
εργατικό δυναμικό.
Είναι υποκρισία οι αστικές
δυνάμεις να διαμαρτύρονται για τη στάση των Ευρωπαίων, όταν οι ίδιοι, ακόμα και τώρα, διεκδικούν χρήματα από τους Ευρωπαίους
ακριβώς για να κρατάει η Ελλάδα τους μετανάστες-πρόσφυγες μακριά από την υπόλοιπη
Ευρώπη. Είναι υποκρισία αυτοί να κατηγορούν το τουρκικό καθεστώς, όταν οι
ίδιοι παρέδιδαν στην Τουρκία τον Οτσαλάν ή Τούρκους αριστερούς αγωνιστές, όταν
είχαν γίνει οι καλύτεροι αβανταδόροι της «ευρωπαϊκής πορείας» της Τουρκίας, όταν έχουν δεχθεί την επαίσχυντη συμφωνία
για το μεταναστευτικό με τον Ερντογάν.
Το ότι ρίχνουμε την κύρια
ευθύνη στη «δική μας» άρχουσα τάξη, το ότι διαχωριζόμαστε κάθετα από κάθε λογής
αντιδραστικούς, υπερ-εθνικιστές και πολεμοκάπηλους, που φαντασιώνονται
«εθνεγερσίες» ενώ κατάπιαν αμάσητη τη μνημονιακή υποδούλωση της χώρας, δεν σημαίνει ότι τασσόμαστε υπέρ του
ανοίγματος των συνόρων και της υποχώρησης στους εκβιασμούς του Ερντογάν. Κάτι
τέτοιο, λαμβανομένου υπ’ όψιν και ότι τα σύνορα της υπόλοιπης Ευρώπης είναι
κλειστά, θα έκανε χειρότερα τα πράγματα
από κάθε άποψη· και για τον ελληνικό λαό γενικά, αλλά και για τους δεκάδες
χιλιάδες πρόσφυγες που έχουν εγκλωβιστεί στη χώρα. Επίσης, θα δημιουργούσε
κλίμα φόβου και ανασφάλειας, αποτρέποντας την ανάπτυξη αγώνων ενάντια στην αντιλαϊκή
πολιτική.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι να ακυρωθεί
η καταστροφική συμφωνία Ε.Ε.-Ερντογάν για τους πρόσφυγες, την οποία ούτως ή άλλως ο Ερντογάν δεν τηρεί. Το
δεύτερο είναι ο ελληνικός λαός να πιέσει με κάθε δυνατό τρόπο να σπάσει και η σιωπηλή συμφωνία των
ελληνικών κυβερνήσεων με την Ε.Ε., που λέει ότι όλοι οι
πρόσφυγες-μετανάστες πρέπει να μένουν εδώ, με αντάλλαγμα ορισμένα χρήματα, τα
οποία κατά κανόνα διαχειρίζονται οι ΜΚΟ. Σε τελευταία ανάλυση, οι πρόσφυγες σε
άλλες χώρες της Ευρώπης επιθυμούν να πάνε. Τέλος, ο μόνος τρόπος να προστατευτούν αποτελεσματικά οι (πραγματικοί)
πρόσφυγες είναι να μη μετατραπούν σε οικονομικούς μετανάστες. Άρα θα πρέπει
να υπάρξει όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρος διαχωρισμός προσφύγων και οικονομικών
μεταναστών και να εγκαταλειφθεί κάθε ιδέα «ενσωμάτωσης» των προσφύγων. Οι
πρόσφυγες φεύγουν από τη χώρα τους για να γλυτώσουν τη ζωή τους και για να
επιστρέψουν κάποια στιγμή εκεί, όταν πάψει ο πόλεμος. Σε αυτή ακριβώς τη βάση
ζητούν και δικαιούνται οργανωμένη, διεθνώς αναγνωρισμένη προστασία. Ενώ οι
οικονομικοί μετανάστες φεύγουν για μια «καλύτερη ζωή», σε μια Ευρώπη όπου η
πλειοψηφία των εργαζομένων ζει μια όλο και χειρότερη ζωή. Οι οικονομικοί μετανάστες πρέπει να παραμείνουν στις χώρες τους και να
παλέψουν για προοδευτικές αλλαγές εκεί – οι μεγάλες λαϊκές εξεγέρσεις που
σημειώνονται τα τελευταία χρόνια σε χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας
ενισχύουν αυτή την επιλογή.
3. Όμως, πέρα από το μεταναστευτικό, υπάρχουν ένα
σωρό επείγοντα θέματα πάνω στα οποία ο ελληνικός λαός θα πρέπει να πάρει θέση
και να κινητοποιηθεί.
Κατ’ αρχάς, είναι αδιανόητο μετά από όσα έχουν γίνει
τις τελευταίες ημέρες η κυβέρνηση να μιλάει ακόμα για «νόμο και τάξη», που
υποτίθεται κινδυνεύουν από καταλήψεις ή πορείες στο κέντρο της Αθήνας. Κάτω ο
αυταρχισμός και η καταστολή! Να αποσυρθεί κάθε σκέψη περιορισμού του
δικαιώματος στη διαδήλωση και του δικαιώματος στην απεργία!
Κατά δεύτερον, κονδύλια και προσλήψεις τώρα στη δημόσια
υγεία, ώστε όχι μόνο να αντιμετωπιστούν οι κίνδυνοι από τον κορονοϊό αλλά και
να σταματήσει το οργιαστικό αβαντάρισμα της ιδιωτικής υγείας και να ενισχυθεί
το δημόσιο σύστημα υγείας. Να αναπτυχθεί ένα αποτελεσματικό σύστημα
πολιτικής προστασίας, να αποζημιωθούν οι πόλεις και οι εργαζόμενοι που
πλήττονται από τα μέτρα κατά του κορονοϊού.
Κατά τρίτον, για να
αποσοβηθεί ο κίνδυνος επιστροφής στη μνημονιακή καταβαράθρωση, πρέπει να
επισπευσθεί μια αύξηση του κατώτατου μισθού ώστε να φτάσει έστω τα προ κρίσης
επίπεδα, να μην καταργηθεί η 13η σύνταξη αλλά να επανέλθει η 13η και 14η
σύνταξη και ο 13ος και 14ος μισθός στο δημόσιο, και φυσικά να επιστρέψει η πλήρης ισχύς των κλαδικών συλλογικών
συμβάσεων. Να αυστηροποιηθούν και πάλι οι ποινές για την καταστρατήγηση της
εργατικής νομοθεσίας. Επιστροφή σε ένα
καθαρά κοινωνικό-αναδιανεμητικό ασφαλιστικό σύστημα, να δοθούν πίσω τα
αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων που ληστεύθηκαν, αυξήσεις και όχι μειώσεις
στις συντάξεις, όχι τζογάρισμα των εισφορών μας, όχι ιδιωτικοί «πυλώνες» στο
ασφαλιστικό σύστημα.
Τέλος, τους πόρους που μπορεί σήμερα να συγκεντρώσει η χώρα θα πρέπει να τους
διαθέσει σε δημόσιες παραγωγικές επενδύσεις, για να βρουν δουλειά οι
άνεργοι και να ενισχυθεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας, η αποσάθρωση του οποίου
ήταν η κύρια αιτία για τα δεινά των τελευταίων χρόνων.
Με δυο λόγια, πρέπει να τεθούμε σε εγρήγορση, με
προμετωπίδα τα πραγματικά εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, με μια στάση στο
μεταναστευτικό που να αποτρέπει τον φόβο και την απαισιοδοξία μέσα στον
ελληνικό λαό, με σταθερό μέτωπο ενάντια στην πολεμοκαπηλία και με άμεση
προοπτική τη σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
5.3.2020
Η Συντακτική Επιτροπή
