Του
Γιάννη Βερούχη (1931-2010)
1) Νίκος και Θόδωρος Αραβαντινός
● Τον Οκτώβριο
(σ.σ. του 1998) έφυγε από πάθηση της καρδιάς ο σύντροφος Θόδωρος Αραβαντινός σε
ηλικία 78 ετών. Ο Θόδωρος ήταν ο δεύτερος της ωραίας γενιάς των μαρξιστών
επαναστατών Αραβαντινών.
● Ο πρώτος ήταν
ο αδελφός του, ο Νίκος Αραβαντινός. Ο σύντροφος Νίκος ήταν ο υποδειγματικός
κομμουνιστής επαναστάτης, δηλαδή τροτσκιστής.
Ήταν παράδειγμα
κομμουνιστικής ηθικής και κομμουνιστικής αυταπάρνησης. Ήταν οργανωμένος τροτσκιστής
από την εποχή του ΚΟΜΛΕΑ του Τρότσκυ, και άρχισε την δράση του από τον αγροτικό
συνδικαλισμό, σαν οργανωτής των αγροτικών συλλόγων των εργατών γης της
Κεφαλονιάς. Μετά η δράση του επεκτάθηκε και σε άλλους τομείς στην Αθήνα.
Ο Νίκος ήταν ο απόλυτα
αφοσιωμένος στις μαρξιστικές ιδέες και η ζωντανή έκφραση του δυναμικού πάθους
του επαναστάτη, που είναι φυσικά χαρακτηριστικά εντελώς απαραίτητα κατά την
τελική διαμόρφωση ενός πραγματικού επαναστάτη.
Η ζωή του συντρόφου Νίκου
ετελείωσε με την δολοφονία του –όπως και της συντριπτικής πλειοψηφίας των
στελεχών των Ελλήνων τροτσκιστών– με εντολή της σταλινικής ηγεσίας του ΚΚΕ, την
εποχή της απελευθέρωσης από την γερμανική κατοχή.
Η εντολή που εκτελούσε η
ηγεσία του τότε ένοπλου ΚΚΕ, από την μυστική αστυνομία K.G.B. του Στάλιν, ήταν: η εξαφάνιση διά του θανάτου όλων
των οπαδών του Τρότσκυ. Θύματα όμως αυτής της εγκληματικής δράσης της ηγεσίας
του ΚΚΕ δεν ήταν μόνο οι οπαδοί του Τρότσκυ, αλλά και πάρα πολλά μέλη του ίδιου
του ΚΚΕ. Τα οποία πάνω σε βασικά και κρίσιμα ζητήματα προσανατολίστηκαν
εμπειρικά μόνα τους σε παραπλήσιες με τους τροτσκιστές πολιτικές θέσεις. Αυτό
αποκαλύφθηκε όταν ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Ζαχαριάδης δήλωσε αργότερα ότι
οι εκτελεσμένοι τροτσκιστές ήταν 700. Επειδή όμως τα δολοφονημένα από την
ηγεσία του ΚΚΕ στελέχη των τροτσκιστών ήταν περί τα 120, αποδεικνύεται ότι οι
υπόλοιποι περί τους 580 που εκτελέστηκαν σαν τροτσκιστές ήταν μέλη του ΚΚΕ, που
επειδή υποστήριξαν πολιτικές θέσεις που πλησίαζαν με αυτές των τροτσκιστών,
όπως ότι δεν έπρεπε να παραδοθεί το κίνημα στους Άγγλους ιμπεριαλιστές
(«Συμμάχους») και στον Γ. Παπανδρέου που έφεραν οι Άγγλοι από το Κάιρο, τους
θεώρησαν τροτσκιστές και τους δολοφόνησαν και αυτούς σιωπηρά, εξαφανίζοντάς
τους.
Πρόκειται περί φοβερών
εγκλημάτων σε βάρος του ελληνικού επαναστατικού κινήματος, τα οποία και η
σημερινή ουσιαστικά αντικομμουνιστική ηγεσία του ΚΚΕ, όπως και τότε, δεν τα
έχει αποκηρύξει και κατά συνέπεια τα υιοθετεί.
● Ο νεότερος
αδελφός, ο Θόδωρος Αραβαντινός, παραδειγματίστηκε από την ζωή του Νίκου η οποία
έγινε ένα βασικό ηθικό στήριγμα της ζωής του.
Αμέσως μετά τον πόλεμο, ο
Θόδωρος οργανώθηκε στην τότε ενιαία τροτσκιστική οργάνωση «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ
ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ (4η Διεθνής)», όπου και παρέμεινε έως την διάλυση
αυτής της οργάνωσης κατά την στρατιωτική δικτατορία 1967-1974. Ο Θόδωρος ήταν
παράδειγμα ταξικού αγωνιστή και επαναστατικής ηθικής φυσιογνωμίας. Αρχικά
αγωνίστηκε στους εργαζόμενους στα λεωφορεία, που επειδή όμως οι τότε αστικές
κυβερνήσεις αδυνατούσαν να σταματήσουν τους αλλεπάλληλους αγώνες αυτών των
εργαζομένων, τελικά απόλυσαν ως πρωταίτιους 200 εργαζόμενους, στους οποίους εκ
των πρώτων ήταν και ο Θόδωρος. Αμέσως οι σύντροφοι λιθογράφοι τον έκαναν εργάτη
λιθογράφο, όπου ο Θόδωρος συμμετείχε στην ηγετική ομάδα της ιστορικής γενικής
απεργίας των λιθογράφων το 1964. Με τον Θόδωρο δουλέψαμε μαζί στα ίδια
εργοστάσια και όπου και να πέρασε κατακτούσε την εκτίμηση και συμπάθεια των
εργατών συναδέλφων του.
Ο Θόδωρος λόγω της παθήσεώς
του αδυνατούσε πλέον να συμμετάσχει στο οργανωμένο επαναστατικό κίνημα, αλλά
διατύπωνε τις αντιλήψεις του με διάφορες μικρές πολυγραφημένες μπροσουρίτσες
που κυκλοφορούσε κατά διαστήματα.
Επίσης είχε συμβάλει αρκετά
στην αύξηση της κυκλοφορίας της εφημερίδας μας «Σοσιαλιστική Προοπτική», την
οποία συνεχώς συνιστούσε σε νέους αναγνώστες.
Υπήρχε όμως ένας τομέας στον
οποίο ο Θόδωρος ήταν αρχηγός σχολής. Ήταν ότι μπορούσε να διαφωνεί μέχρι και
συγκρούσεως με τους συντρόφους του στο άλφα ή το βήτα ζήτημα, χωρίς να
διαταράσσονται οι συντροφικές, οι φιλικές, οι προσωπικές και ψυχικές σχέσεις
του με αυτούς, και χωρίς ποτέ να παρασυρθεί σε οποιαδήποτε υπόσκαψή τους.
Και αυτή η βαθιά ηθική και ανθρώπινη συντροφική στάση
έχει τεράστια σημασία και για την εσωτερική συνοχή και ενότητα μιας
επαναστατικής οργάνωσης, αλλά και για την γενική συνέπειά της προς τους ηθικούς
της σκοπούς..
Ο σύντροφος Θόδωρος θα μας
λείψει πολύ…
Γράφτηκε τον Οκτώβριο του 1998
2) Μια επαναστατική επέτειος
● Η ελληνική
μεγαλοαστική τάξη με τα «Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης» που κατέχει ολοκληρωτικά, με
τη δουλική της κυβέρνηση, και τις πολιτικές δυνάμεις που την υπηρετούν πιστά,
έκανε το παν: Για να υποβαθμίσει τις επαναστατικές παραδόσεις του ελληνικού
λαού του 1821, λόγω της μεγάλης διδακτικής σημασίας που έχουν για τη ζωή του
και ιδιαιτέρως για το μέλλον του.
 |
1821
Η έξοδος του Μεσολογγίου κατά ζωγραφική αναπαράσταση.
Σε συνδυασμό με τη μαχητική επαναστατική κραυγή:
«Ελευθερία ή θάνατος» και το «Η ελευθερία δεν χαρίζεται
αλλά κατακτάται».
Και αυτός που δεν αγγίζεται και δεν συγκινείται
από αυτήν
την εικόνα, όχι μόνο δεν
είναι επαναστάτης, αλλά ούτε
καν άνθρωπος… |
● Οι
παραδόσεις αυτής της επανάστασης, έχουν συμβάλει θεμελιακά στη διαμόρφωση του
σημερινού αγωνιστικού χαρακτήρα του ελληνικού λαού, των εργαζομένων του, και
της εργατικής τάξης του.
● Γι’ αυτό
και η μεγαλοαστική τάξη που φοβάται τον αγωνιστικό χαρακτήρα και το επίπεδο της
κοινωνικής σκέψης του ελληνικού λαού, προσπαθεί να μειώσει το ποσοστό του μέσα
στο σύνολο του πληθυσμού της χώρας μας: Με την ύπουλη μέθοδο της εισαγωγής
–κρυφά και φανερά– μεγάλων και πολύπλευρα καθυστερημένων και υποτακτικών ξένων
μαζών.
● Και ακόμα
περισσότερο, η μεγαλοαστική τάξη φοβάται, ότι οι επερχόμενες σκοτεινές ημέρες
αβάστακτης δυστυχίας του εργαζόμενου λαού που αναμένονται –λόγω της απληστίας
και λαιμαργίας που διακατέχουν την ίδια- θα επιφέρουν την καλπάζουσα πολιτική
ωρίμανση και ανύψωσή του. Και οι φόβοι της είναι βάσιμοι, διότι μέσα σ’ αυτές
τις συνθήκες –και μέσα στα πλαίσια μιας φυσιολογικής πιθανότητας– το σύνθημα
της ελληνικής επαναστατικής παράδοσης κατά των βαρβάρων Τούρκων κατακτητών «η
ελευθερία δεν χαρίζεται αλλά κατακτάται», μπορεί κάλλιστα να παραφραστεί στο
σύνθημα κατά των Ελλήνων τυράννων κεφαλαιοκρατών, «η επιβίωσή μας δεν
χαρίζεται, αλλά κατακτάται δυναμικά».
Γράφτηκε τον Απρίλιο του 2008
3) Η υποχρεωτική διατίμηση
● Η
καταπολέμηση της ακρίβειας με την υποχρεωτική διατίμηση δεν λειτουργεί μόνο σαν
ένα αποτελεσματικό μέτρο για την υπεράσπιση των εργατικών εισοδημάτων. Αλλά
λειτουργεί και σαν μέσο εξακρίβωσης των πραγματικών διαθέσεων του καθενός,
έναντι όλων αυτών που ληστεύουν τον ελληνικό λαό με την ακρίβεια που μεγαλώνει
συνέχεια.
▬ Διότι η
υποχρεωτική διατίμηση χτυπάει την «ελεύθερη καπιταλιστική οικονομία», δηλαδή
την αρπακτική ασυδοσία του κεφαλαίου. Γι’ αυτό, για να δεχθεί κανείς να
υποστηρίξει την υποχρεωτική διατίμηση πάνω στα είδη πρώτης ανάγκης του λαού,
πρέπει να είναι διατεθειμένος να τα βάλει με το κεφάλαιο. Και έτσι μπαίνει για
τον καθένα το αδυσώπητο δίλημμα:
Με ποιον είναι; Με το κεφάλαιο ή με τον λαό; Γιατί εάν
είναι με τον λαό θα δεχθεί την υποχρεωτική διατίμηση. Εάν όμως είναι μόνο στα
λόγια, τότε θα κάνει ότι δεν κατάλαβε τίποτα για να μην ενοχληθεί το κεφάλαιο.
● Γι’ αυτό
το λόγο και εσείς, με την καλύτερη δυνατή προδιάθεση, να παρατηρήσετε ήρεμα και
να μετρήσετε… Πόσοι «φίλοι του λαού», πόσοι «φιλεργάτες», πόσοι «σοσιαλιστές»,
πόσοι «κομμουνιστές» και πόσοι «κοινωνικοί επαναστάτες» θα υποστηρίξουν την
υποχρεωτική διατίμηση πάνω στα είδη πρώτης ανάγκης του λαού;
Παρατηρήστε μόνοι σας και
μόνοι σας πάλι θα βγάλετε χρήσιμα συμπεράσματα για σας.
Γράφτηκε τον Ιανουάριο του 2004
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που
διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή
στήλη που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης.
