Μετά τις φωτιές, το επιτελικό κράτος θάφτηκε στο χιόνι

Αττική Οδός, 24.1.2022... Μια ευγενική χορηγία του 
«επιτελικού κράτους» και του «λιγότερου» κράτους
των νεοφιλελεύθερων

Ο πιο σύγχρονος και ταυτόχρονα ο πιο ακριβός δρόμος της Ελλάδας θάφτηκε κυριολεκτικά στο χιόνι, σχεδόν για μια εβδομάδα. Αν το προέβλεπε κάποιος πριν από 20 χρόνια, θα τον χαρακτήριζαν καταστροφολόγο. Κι όμως, μια μέτρια χιονόπτωση όχι απλώς διέκοψε την κυκλοφορία στην Αττική Οδό, αλλά εγκλώβισε χιλιάδες ανθρώπους για πολλές ώρες, με όποιους κινδύνους σήμαινε αυτό.

Η διαχειρίστρια εταιρεία της Αττικής Οδού αποδείχθηκε (;) ανίκανη να διαχειριστεί μερικούς πόντους χιόνι και έγινε το εξιλαστήριο θύμα για μια ακόμα κακοκαιρία που σταμάτησε την οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας και προκάλεσε τεράστιες ζημιές. Στην πραγματικότητα, αυτό που αποδείχθηκε ανίκανο ήταν το «επιτελικό κράτος» του κ. Μητσοτάκη. Αυτό το ίδιο κράτος που το περασμένο καλοκαίρι δεν κατόρθωσε να στείλει πυροσβεστικά ελικόπτερα στην Εύβοια και την Πελοπόννησο, αφήνοντας τις φωτιές να καίνε ανεμπόδιστα επί μία εβδομάδα. Παρά τη μεταγραφή υπουργού από την Κύπρο και την ίδρυση υπουργείου… Κλιματικής Κρίσης, η πολυμελής κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία εκλέχθηκε τυμβωρυχώντας στις στάχτες και τις πλημμύρες, έδειξε εγκληματική αμέλεια απέναντι στα καιρικά φαινόμενα.

Η κυκλοφοριακή κατάρρευση της Αττικής Οδού, αλλά και της Μεσογείων, της Κηφισίας, της Μαραθώνος… ήταν απλά το αποτέλεσμα του «λιγότερου» κράτους. Η πολιτική εκχώρησης των δημόσιων δομών και διάλυσης δημόσιων οργανισμών και υπηρεσιών καταλήγει να μένουν οι κάτοικοι μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας χωρίς δυνατότητα κυκλοφορίας, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς πρόσβαση σε κεντρικά νοσοκομεία. Όπως η πολιτική διάλυσης του δημόσιου συστήματος υγείας με στόχο την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών υγείας καταλήγει στις εκατόμβες των νεκρών από την πανδημία, ντροπιαστική ευρωπαϊκή πρωτιά για τη χώρα που γέννησε τον Ιπποκράτη.

Η περίπτωση της Αττικής Οδού έχει όμως αρκετές ακόμα πλευρές που κάποιοι προσπαθούν να συσκοτίσουν. Το εμβληματικό έργο που έγινε με τη λεγόμενη σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα κατέληξε σε μια κοινοπραξία «εθνικών εργολάβων», που, καταβάλλοντας λιγότερο από το 15% του συνολικού κόστους κατασκευής του έργου, ανέλαβε την αποκλειστική διαχείριση μιας βασικής αρτηρίας της Αθήνας. Μετά από μια εικοσαετία, και ενώ έχει εισπράξει πακτωλό υπερκερδών, εμφανίζεται ανέτοιμη να αντιμετωπίσει ένα –έστω ακραίο– καιρικό φαινόμενο. Η χρονική σύμπτωση με τη λήξη της σύμβασης και την αναγκαστική επαναδιαπραγμάτευση με το δημόσιο δεν είναι καθόλου τυχαία… Αλλά για αυτό θα επανέλθουμε.

 

Γιώργος Καστρίτης