«Μπορείς να νικήσεις
έναν πιο ισχυρό αντίπαλο μόνο με την
πιο μεγάλη ένταση των δυνάμεων και με
τον όρο ότι θα χρησιμοποιήσεις με
επιμελημένο, προσεκτικό και επιδέξιο
τρόπο την παραμικρή “ρωγμή” ανάμεσα
στους αντιπάλους, την κάθε αντίθεση
συμφερόντων ανάμεσα στις αστικές τάξεις
των διαφόρων χωρών, ανάμεσα στις διάφορες
ομάδες ή κατηγορίες της αστικής τάξης
στο εσωτερικό κάθε χώρας – όπως επίσης
και την παραμικρή δυνατότητα να αποκτήσεις
έναν μαζικό σύμμαχο, ας είναι και
προσωρινός, ταλαντευόμενος, ασταθής,
όχι σίγουρος, και με όρους. Όποιος δεν
το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε τίποτα
από τον μαρξισμό και από τον επιστημονικό,
σύγχρονο σοσιαλισμό γενικά. Όποιος δεν
έδειξε πρακτικά, σε ένα αρκετά μεγάλο
χρονικό διάστημα και σε αρκετά πολύμορφες
πολιτικές καταστάσεις, την ικανότητά
του να εφαρμόζει αυτή την αλήθεια στην
πράξη, αυτός δεν έμαθε ακόμα να βοηθά
την επαναστατική τάξη στον αγώνα της
για την απελευθέρωση όλης της εργαζόμενης
ανθρωπότητας από τους εκμεταλλευτές».
«Ο αριστερισμός,
παιδική αρρώστια του κομμουνισμού»
(1920)
