Τα
επιδόματα «αλληλεγγύης» ανακυκλώνουν
την εξαθλίωση και αδρανοποιούν το
δυναμικότερο κομμάτι του πληθυσμού
 |
|
Γιατί
με τα λεφτά των επιδομάτων δεν κάνουν
επενδύσεις,
να βρει ο κόσμος δουλειά;
Γιατί μας θέλουν ανενεργούς,
ατομικοποιημένους και εξαρτώμενους
από τη «φιλευσπλαχνία» τους.
|
Μια
από τις επιταγές του μνημονίου, όσο
περίεργο κι αν φαίνεται, είναι η παροχή
του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος,
όπως το ονομάζουν. Η κυβέρνηση το
μετονόμασε σε «κοινωνικό εισόδημα
αλληλεγγύης» και άρχιζε να το διανέμει
σε όσους τηρούν τις
προϋποθέσεις
(μακροχρόνια άνεργους, όσους έχουν πολύ
χαμηλό εισόδημα κ.λπ.). Τώρα, πώς οι
«δανειστές», που με την εφαρμογή του
μνημονίου κατέστρεψαν οικονομικά τη
χώρα μας, οδήγησαν στην εξαθλίωση μεγάλα
τμήματα του λαού, καταδίκασαν το πιο
παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας, τους
νέους ανθρώπους, στην ανεργία, εξοντώνουν
τους ηλικιωμένους με το συνεχόμενο
πετσόκομμα των συντάξεών τους, διέλυσαν
κάθε κοινωνικό και εργασιακό δικαίωμα,
πώς αυτοί ενδιαφέρονται τώρα να μας
εξασφαλίσουν έστω και ένα ελάχιστο
εισόδημα με τη μορφή επιδόματος, μόνο
καλοπροαίρετο δεν μπορεί να είναι.
Αν
δούμε τα πράγματα λίγο πιο προσεκτικά,
τα χρήματα που πάνε σε αυτές τις «παροχές»
είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που μας
έχουν κλέψει. Τα λεφτά μόνο να υπολογίσουμε
που έχουν αρπάξει από τα ασφαλιστικά
μας ταμεία, φτάνει. Για να μη μιλήσουμε
για τις κοινωνικές κατακτήσεις που μας
έχουν αφαιρέσει, όπως χαμηλότοκα
στεγαστικά δάνεια (μέσω του Οργανισμού
Εργατικής Κατοικίας, που κατήργησαν),
διακοπές (κοινωνικός τουρισμός), υγεία
(τα νοσοκομεία τώρα υπολειτουργούν και
το ΙΚΑ είναι υπό διάλυση), επιδόματα για
τα παιδιά, που πετσοκόφτηκαν κ.λπ. Όχι
μόνο δεν έχουν κανένα δικαίωμα να
παριστάνουν τους «κοινωνικά ευαίσθητους»
(με τα δικά μας λεφτά) αλλά θα έπρεπε να
επιστρέψουν και με το παραπάνω όλα αυτά
που τόσα χρόνια λεηλατούν, με τις πλάτες
της κάθε υπόδουλης σε αυτούς κυβέρνηση.
Πέρα
όμως από την οικονομική πλευρά, η πιο
σοβαρή πλευρά του θέματος είναι
ιδεολογική. Γιατί άραγε τα ποσά που
διαθέτουν για επιδόματα δεν τα δίνουν
για να δημιουργήσουν δουλειές;
Και εδώ δεν υπάρχει δικαιολογία ότι δεν
θα έφταναν. Είναι πλέον τόσο πολλοί οι
δικαιούχοι, που σίγουρα αν μια πραγματικά
λαϊκή κυβέρνηση ενδιαφερόταν σοβαρά
για τη μείωση της φτώχειας και της
ανεργίας, θα ήταν το πρώτο πράγμα που
θα έκανε. Αλλά
δεν θέλουν εργαζόμενους, γιατί οι
εργαζόμενοι θα απαιτήσουν κάποια στιγμή
και δικαιώματα.
Τους συμφέρει με διάφορα τέτοια μέσα
να ανακυκλώνουν τη φτώχεια, να εξασφαλίζουν
μια κατάσταση ανοχής, να
αδρανοποιούν το πιο σημαντικό κομμάτι
της κοινωνίας, τους νέους ανθρώπους,
και να τους
κάνουν να συμφιλιωθούν με την ιδέα της
φτώχειας, της
επιβίωσης όχι μέσα από την αξιοπρεπή
δουλειά αλλά με δήθεν παροχές και
επιδόματα.
Ξέρουν ότι ακόμα και η καταστολή πολύ
λίγο θα μπορέσει να συγκρατήσει ένα
κοινωνικό ξέσπασμα. Γι’ αυτό και
επιστρατεύουν και αυτές τις τακτικές.
Ας
μην πέσουμε στην παγίδα τους. Ας
επιβεβαιώσουμε τους φόβους τους. Το
δικαίωμα στην δουλειά και την αξιοπρεπή
ζωή είναι ιερό και αδιαπραγμάτευτο.
Κανένας συμβιβασμός με οτιδήποτε μας
υποτιμά και μας υποβιβάζει στο επίπεδο
της στοιχειώδους επιβίωσης. Δεν μας
αρκεί η στοιχειώδης επιβίωση, απαιτούμε
σεβασμό. Ζητάμε δημόσιες επενδύσεις
και δημιουργία θέσεων εργασίας. Αλλά
ακόμα και σε όποια δουλειά υπάρχει,
ακόμα και μετά την κατάργηση των
εργασιακών δικαιωμάτων, πάμε
με σκοπό να παλέψουμε με τους συναδέλφους
μας για να αλλάξουμε τα πράγματα, όπως
έκαναν οι προηγούμενες γενιές των
εργαζόμενων.
Θυμόμαστε της
παραδόσεις της τάξης μας και τις τιμάμε.
Αν αυτοί θέλουν να τους απλώνουμε
απελπισμένοι το χέρι για να μας δίνουν
ψίχουλα, εμείς αυτό το χέρι το δίνουμε
στον συνάδελφό μας, στον συναγωνιστή
μας, μέχρι αυτό το χέρι να το υψώσουμε
στο σήμα της νίκης.
Μαρία
Καράβολα
