Του Γιάννη
Βερούχη (1931-2010)
1) Ο αστός
ηγέτης
● Το βασικό χαρακτηριστικό ενός πραγματικού αστού
ηγέτη είναι ότι για το συμφέρον της αστικής τάξης και του κοινωνικού καθεστώτος
της, μπορεί να συγκρουστεί και με την ίδια την τάξη του.
▬ Η ελληνική
υπερ-συγκεντροποιημένη μεγαλοαστική τάξη δεν ανέχεται πραγματικούς αστούς
πολιτικούς ηγέτες. Αυτοί που αναζητά είναι πειθήνια όργανα μηδαμινής ηγετικής
οντότητας, που εκ των πραγμάτων είναι μίας χρήσεως, διότι συνήθως ως ηγέτες
είναι πολιτικά ανίκανοι π.χ. Σημίτης, Κωστάκης, Γιωργάκης, και ο επόμενος που
ήδη προετοιμάζουν…
▬ Η χειρότερη
περίπτωση για τη σταδιοδρομία ενός αστού πολιτικού δεν είναι το να μη γίνει
ποτέ του πρωθυπουργός. Η χειρότερη περίπτωση είναι να γίνει πρωθυπουργός μίας
χρήσεως. Διότι, μόλις τελειώσει η μία και μοναδική χρήση του είναι πλέον πολιτικά
οριστικά εντελώς νεκρός μέχρι το βιολογικό του θάνατο.
Σημ. της Σύνταξης: Το σχόλιο αυτό είναι το τελευταίο
κείμενο που έγραψε ο μεγάλος Κομμουνιστής-Τροτσκιστής ηγέτης Γιάννης Βερούχης
λίγες μέρες πριν από τον θάνατό του, στις 4 Ιουνίου 2010, έχοντας κατά νου τα
γεγονότα των πρώτων ημερών του Μνημονίου. Η φράση «ο επόμενος που ήδη
προετοιμάζουν» αναφέρεται, όπως είναι σχεδόν προφανές, στον Αντώνη Σαμαρά, και
επιβεβαιώθηκε απόλυτα. Νομίζουμε ότι τώρα είναι η πιο ταιριαστή στιγμή να το
δημοσιεύσουμε. Μόνο που το περιεχόμενο του σχολίου αυτού τώρα θα πρέπει να
απασχολήσει σοβαρά τον Αλέξη Τσίπρα…
2) Η εθνική
ανταγωνιστικότητα
● Όλα τα αντεργατικά μέτρα του ελληνικού
καπιταλισμού, οι ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν και θα γίνουν, το ασφαλιστικό, τα εργασιακά,
και το πλήθος των μέτρων που προετοιμάζουν, όλα αποσκοπούν στη στήριξη της
«εθνικής ανταγωνιστικότητας».
Και αυτή η κατάσταση δεν θα σταματήσει ποτέ από μόνη
της.
Διότι οι καπιταλιστές πάντα θα βρίσκουν μια χώρα στον
κόσμο όπου οι μισθοί και οι κοινωνικές δαπάνες θα είναι χαμηλότερες από τη χώρα
μας, και πάντα και ατελείωτα θα γυρεύουν να επιβάλουν στους εργαζόμενούς τους
και νέα μέτρα κοινωνικής οπισθοδρόμησης, για την τόνωση της «εθνικής τους
ανταγωνιστικότητας»…
▬ Στο ζήτημα
της «εθνικής ανταγωνιστικότητας» είναι συγκεντρωμένη όλη η οργανωμένη
προπαγάνδα των καπιταλιστών, που με μια φοβερή πλύση εγκεφάλου επιχειρούν να
επιβάλουν στους εργαζόμενους την ιδέα: Ότι η «Εθνική Ανταγωνιστικότητα» είναι
το αναντικατάστατο μέσο «Εθνικής Άμυνας», στη «νέα» εποχή της «παγκοσμιοποίησης
της οικονομίας» στην οποία μπήκαμε…
▬ Εδώ πρόκειται
για μια χοντροειδή πολιτική απάτη, διότι όλη αυτή η «νέα» παγκοσμιοποίηση της
οικονομίας όχι μόνο δεν είναι κάτι το νέο αλλά αντίθετα είναι κάτι το πολύ
παλιό. Είναι οι παγκόσμιοι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί που ο Λένιν και
ο Τρότσκυ ανάλυσαν και κατάγγειλαν από την τότε εποχή τους.
Όσο για το περιεχόμενο αυτών των «εθνικών
ανταγωνιστικοτήτων» επίσης δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά μια παγκόσμια
πολιτική απάτη όλων των καπιταλιστών για την από κοινού παγκόσμια καταλήστευση
της εργατικής τάξης.
● Εδώ όμως
πρέπει να σταθούμε και να τονίσουμε ότι, επειδή όλα σχεδόν τα αντεργατικά
μέτρα στηρίζονται στην αρχή της «Εθνικής Ανταγωνιστικότητας» δεν είναι δυνατόν
να υπάρχει μια πραγματική άμυνα των εργατών σε οποιαδήποτε καπιταλιστική
επίθεση παρά μόνο όταν: Οι εργάτες κατανοήσουν και απαλλαγούν από κάθε
συναίνεση γύρω από την υποστήριξη της «Εθνικής Ανταγωνιστικότητας», στο βωμό
της οποίας καλούνται να θυσιάσουν τα δικά τους συμφέροντα.
Και επίσης για τους εργάτες, η πραγματική στάση του
καθενός απέναντι στο ζήτημα της «Εθνικής Ανταγωνιστικότητας» πρέπει να είναι
βασικό στοιχείο παρατήρησης για να μπορούν να εντοπίζουν τους πολιτικούς
υπηρέτες των καπιταλιστών και μέσα στα πολιτικά κόμματα και μέσα στα
συνδικάτα.
● Όσο για τους κατόχους του πλούτου, που λόγω της
«Εθνικής Ανταγωνιστικότητας» ζημιώνονται όπως λένε, δεν έχουν παρά να
παραδώσουν τον πλούτο τους σε μας που τον δημιουργήσαμε.
▬ Εάν οι
κάτοχοι του πλούτου ζημιώνονται από την κατοχή των τραπεζών τους, των
εργοστασίων τους, των βαποριών τους και των επιχειρήσεών τους, δεν έχουν παρά
να παραδώσουν όλα αυτά που τους βλάπτουν, σε μας τους εργάτες.
Γράφτηκε τον
Ιούλιο του 1998
3) Δύο μεγάλα
συνθήματα
● Η ελληνική αστική τάξη επανακαθορίζει τη σχέση της με
τον εργαζόμενο ελληνικό λαό, με δυο νέα βασικά συνθήματα, βάσει των οποίων οι
αστοί νομικοί και οικονομολόγοι θα καθορίσουν επακριβώς τη ζωή του.
▬ Τα βασικά αυτά συνθήματα είναι δύο.
Ένα οικονομικό και ένα ασφαλιστικό και δεν επιδέχονται πολλές ερμηνείες. Το
οικονομικό σύνθημα είναι: «Να μάθουμε να
ζούμε με λιγότερα». Και το ασφαλιστικό σύνθημα που είναι επίσης απλό: «Από τη δουλειά στο νεκροταφείο».
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ακούσετε τους
λόγους των αρμοδίων υπουργών…
Γράφτηκε τον
Φεβρουάριο του 2009
4) Ο θάνατος του
Θύμιου Αδραμυτίδη
▬ Το 1944 ήταν το αποκορύφωμα των
δολοφονιών των Κομμουνιστών Τροτσκιστών από την σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ.
Οι σύντροφοί μας όπως και ο Αδραμυτίδης –που ιστορικά
επαληθεύτηκαν πλήρως– τότε υποστήριζαν: «Ότι ο Αγγλικός στρατός και η αστική
κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου που έφερνε από την Αίγυπτο, ερχόντουσαν για να
σταθεροποιήσουν τον ετοιμόρροπο καπιταλισμό, και αυτό μπορούσαν να το
κατορθώσουν μόνο με τη βία και την αιματηρή καθυπόταξη του ελληνικού λαού».
▬ Αυτή η πολιτική θέση τους όμως δεν
ήταν καθόλου ευθύγραμμη με τις διακηρύξεις της Σταλινικής ηγεσίας του ΚΚΕ, που
υποστήριζε: «Ότι οι εγγυητές της ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης στην Ελλάδα,
ήταν ο Συμμαχικός “απελευθερωτικός” Αγγλικός στρατός και η κυβέρνηση της
“εθνικής ενότητας” του Γ. Παπανδρέου».
▬ Και αυτή η ηγεσία του ΚΚΕ -κατά τις
σταλινικές συνήθειες της- για να σβήσει τη φωνή των συντρόφων μας επειδή αυτή
ήταν αντίθετη με τη δική της, τους εξόντωνε βιολογικά, τους δολοφονούσε, και
συνήθως εξαφάνιζε τα πτώματά τους.
▬ Γι’ αυτό το λόγο οι γραμμές των
συντρόφων μας συνεχώς αραίωναν, αλλά αυτοί ούτε υπέκυψαν ούτε εσιώπησαν αλλά
συνέχιζαν σταθεροί και ακλόνητοι την πολιτική πάλη τους, με πλήρη γνώση ότι
βάδιζαν προς τον θάνατο… και πολλοί εβάδισαν…
▬ Ο Θύμιος Αδραμυτίδης, ο εργαζόμενος
του νοσοκομείου του “Ευαγγελισμού”, -που ήταν στην ηγεσία του εργατικού του
σωματείου, εξόριστος όλη την δικτατορία του Μεταξά στον Άη Στράτη και από τους
άξιους αγωνιστές συντρόφους μας- είχε αντιληφθεί το θάνατο που ζύγωνε και είχε
ειδοποιήσει την οργάνωσή του.
Και πράγματι τον εκτέλεσαν οι σταλινικοί μέσα στον
“Ευαγγελισμό”. Αλλά ήταν όμως τέτοια η αγωνιστική ακτινοβολία του και οι
συμπάθειες των εργαζομένων του νοσοκομείου προς αυτόν : Που η τοπική σταλινική
κομματική οργάνωση, για να απομακρύνει από τον εαυτό της κάθε υποψία,…
αναγκάστηκε να του οργανώσει δημόσια κηδεία…
▬ Τότε μια συντρόφισσα από την Καισαριανή
μάνα τριών μικρών παιδιών, η Μαρίκα Δεπαπή, δεν άντεξε και διακινδύνευσε
κάνοντας αυτό που θεώρησε καθήκον της.
Πήρε ένα στεφάνι, έγραψε πάνω σε μια λουρίδα πανί 4η
ΔΙΕΘΝΗΣ, πήγε στην κηδεία και το κατέθεσε…
Η προφορική διήγηση είναι της κόρης της Άννας.
▬ Ο Αντεπαναστατικός σταλινισμός
σκότωσε τότε -συν και η αντίδραση- την μεγάλη πλειοψηφία του αθέρα, των πιο
αγωνιστικών και τολμηρών στελεχών μας.
Αλλά ο σταλινισμός όμως όπως και η αντίδραση δεν
μπόρεσε να σκοτώσει τις επαναστατικές ιδέες μας, τις ιδέες του Μαρξισμού.
Γι’ αυτό αργά ή γρήγορα θα έρθει οπωσδήποτε η ημέρα
που η επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης, θα στήσει και για τον μάρτυρά
της Κομμουνιστή Τροτσκιστή Θύμιο Αδραμυτίδη, το μνημείο που του αξίζει μπροστά
στο νοσοκομείο “Ευαγγελισμός”.
Η χρονική καθυστέρηση δεν είναι το πιο σημαντικό.
Άλλωστε η Ιστορία έχει τα δικά της χρονικά μέτρα…
Υστερόγραφο
Ο βασικός οργανωτής των δολοφονιών των Κομμουνιστών
Τροτσκιστών συντρόφων μας στο λεκανοπέδιο της Αθήνας, ήταν ο ηγέτης του ΚΚΕ Β. Μπαρτζιώτας
(ο Φάνης), που ο «Ριζοσπάστης» τον υμνεί συνεχώς σε κάθε ευκαιρία.
Γράφτηκε τον
Μάιο του 2006
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με
αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την
πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή στήλη που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος,
δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης.
