Ο δυναμικός αγώνας των εκπαιδευτικών, με πρωτοπορία τους αναπληρωτές, είναι
προμήνυμα και για την αγωνιστική ανάκαμψη του εργατικού μας κινήματος
 |
| Οι αναπληρωτές, το πιο νεαρό και πιο εκμεταλλευόμενο κομμάτι των
εκπαιδευτικών, δείχνουν τον δρόμο της πάλης για μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα |
Αυτές τις ημέρες, οι
εκπαιδευτικοί, και ιδιαίτερα το πιο νεαρό κομμάτι τους, οι αναπληρωτές, δίνουν
έναν πολύ σημαντικό αγώνα. Έναν αγώνα για σταθερή και μόνιμη εργασία, για το
δικαίωμα στη δουλειά με δικαιώματα. Με μεγαλειώδεις –για την εποχή και την
πολιτική συγκυρία– διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, με κινητοποιήσεις σε όλες
τις πόλεις της Ελλάδας, με απεργίες που προκηρύσσονταν κάτω από την πίεση της
δυναμικής του κινήματος, με κατειλημμένη την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών
από τους ίδιους τους αναπληρωτές, το
εκπαιδευτικό κίνημα ξαναμπήκε στην πρωτοπορία του οργανωμένου εργατικού
κινήματος της χώρας μας.
Στη δημόσια εκπαίδευση, εδώ και
οχτώ περίπου χρόνια, δεν έχουν γίνει μόνιμοι διορισμοί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα
οι πάνω από 25.000 κενές θέσεις εργασίας στο δημόσιο σχολείο να καλύπτονται από
αναπληρωτές εκπαιδευτικούς, οι οποίοι περιπλανώμενοι
κάθε χρόνο ανά την Ελλάδα, ουσιαστικά αναπληρώνουν τον εαυτό τους. Κάτω από
τις κινητοποιήσεις της περσινής χρονιάς, η κυβέρνηση φέτος –ενόψει φυσικά και
των εκλογών– εξήγγειλε 4.500 διορισμούς σε πρώτη φάση στον πολύπαθο χώρο της
ειδικής αγωγής, και άλλους 10.500 για τα επόμενα δύο χρόνια. Κι ενώ ο αριθμός
μπορεί να φαίνεται μεγάλος, είναι πολύ κατώτερος των αναγκών της εκπαίδευσης
και της χρόνιας αδιοριστίας, και την ίδια στιγμή, κανείς δεν έχει πειστεί ότι
αυτοί οι διορισμοί πραγματικά θα γίνουν.
Λίγες μέρες πριν από τα
Χριστούγεννα, το υπουργείο Παιδείας καταθέτει νομοσχέδιο για το πώς θα γίνονται
όχι μόνο οι διορισμοί, αλλά πλέον και οι προσλήψεις αναπληρωτών. Ένα νομοσχέδιο το οποίο είναι πέρα για πέρα
απαράδεκτο, γιατί: κλέβει την προϋπηρεσία των αναπληρωτών –δηλαδή αυτών που
ήδη εδώ και χρόνια προσφέρουν στα δημόσια σχολεία–, καθώς δεν την υπολογίζει στο σύνολό της (βάζει πλαφόν), και απαξιώνει
το βασικό πτυχίο, μοριοδοτώντας κάθε είδους «ακαδημαϊκό» κριτήριο (μεταπτυχιακά,
ξένες γλώσσες, πιστοποίηση στους υπολογιστές, σεμινάρια κ.λπ.), που ως επί το
πλείστον πρέπει να πληρώσεις για να τα αποκτήσεις· μιλάμε δηλαδή για πλήρη
υποβάθμιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων που απορρέουν από το πτυχίο. Για
να διοριστείς λοιπόν ή ακόμα και για να καταφέρεις να εργαστείς ως αναπληρωτής
για μερικούς μήνες, θα πρέπει πλέον να διαθέτεις προσόντα παρόμοια με ένα
στέλεχος του δημόσιου τομέα!
Το νέο αυτό, νεοφιλελεύθερης
αντίληψης, σύστημα: οδηγεί χιλιάδες
αναπληρωτές που σήμερα εργάζονται στα σχολεία ουσιαστικά σε απόλυση,
ανακυκλώνει την ανεργία (αφού οι υπάρχοντες πίνακες αναπληρωτών θα γίνουν άνω
κάτω), μεγεθύνει το εμπόριο «προσόντων» γύρω από την εκπαίδευση (μεταπτυχιακά,
σεμινάρια κ.λπ.) με τα οποία πολλοί κάνουν χρυσές δουλειές (ήδη έχουν βγει
πακέτα προσφορών στο ίντερνετ!), προσπαθεί
να σπάσει την κοινή βάση συμφερόντων στον χώρο της αδιοριστίας ώστε να ακυρωθεί
κάθε δυνατότητα συλλογικού αγώνα, ανοίγει τον δρόμο για την εφαρμογή ενός
εργασιακού «προσοντολογίου» σε όλη την εκπαίδευση κ.λπ.
Αυτό το αντιδραστικό νομοσχέδιο
ήταν η σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι της κοροϊδίας και της αγανάκτησης.
Γι’ αυτό και το πιο ζωντανό κομμάτι της εκπαίδευσης βγήκε στους δρόμους και διεκδικεί
δυναμικά και μαχητικά το αυτονόητο: να αποσυρθεί το νομοσχέδιο και να γίνουν μόνιμοι μαζικοί διορισμοί με βάση
το έτος λήψης του πτυχίου και τον υπολογισμό του συνόλου της προϋπηρεσίας.
Ακόμα όμως κι αν ψηφιστεί το
νομοσχέδιο, ο τωρινός αγώνας έχει ήδη θέσει τις βάσεις ώστε η κυβέρνηση να
αισθάνεται συνέχεια την καυτή ανάσα της οργής των εκπαιδευτικών, και ιδιαίτερα
των νέων. Αυτός όμως ο αγώνας
σηματοδοτεί και κάτι άλλο: ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο ανάτασης τους εργατικού
κινήματος, όπου τα οργανωμένα –σε πρώτη φάση– τμήματα των εργαζομένων θα
αρχίσουν και πάλι να διεκδικούν αποφασιστικά.
Μ. Σάκος
