Με την απαγόρευση κυκλοφορίας η κυβέρνηση συγκαλύπτει και
τις ευθύνες της για τη συρρίκνωση του δημόσιου συστήματος υγείας
 |
Ενώ η κίνηση στα
διόδια μειώθηκε δραστικά μετά την ανακοίνωση
των πρώτων μέτρων, καθεστωτικά
μέσα ενημέρωσης την παρουσίαζαν
ως αυξημένη, για να ενοχοποιήσουν τον ελληνικό
λαό και να στρώσουν
το έδαφος για την απαγόρευση κυκλοφορίας
|
Η
άρχουσα τάξη της Ελλάδας, όπως και των περισσότερων χωρών του κόσμου,
χρησιμοποιεί τον φόβο του λαού μπροστά στον κορωνοϊό ως μια πρώτης τάξεως
ευκαιρία για την επιβολή και δοκιμή στην πράξη πρωτοφανών κατασταλτικών μέτρων,
την ίδια στιγμή που αποσιωπά τις ευθύνες της για την αποδυνάμωση του δημόσιου
συστήματος υγείας και αφήνει ουσιαστικά απροστάτευτους εκατοντάδες χιλιάδες
εργαζόμενους, που συνεχίζουν να μετακινούνται και να δουλεύουν κάτω από
συνθήκες εργοδοτικής αυθαιρεσίας.
Συγκεκριμένα,
ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού είχε
ήδη περιορίσει δραματικά τις μετακινήσεις της, από την άλλη κιόλας μέρα είδαμε να ξεδιπλώνεται ένα όργιο ψευδών
ειδήσεων για δήθεν «συνωστισμό στις παραλίες» και «ουρές στα διόδια»· οι
Έλληνες κατηγορήθηκαν ως «απείθαρχοι» και επιβλήθηκε η απαγόρευση κυκλοφορίας.
Την ίδια στιγμή, στο δημόσιο σύστημα
υγείας, θύμα ήδη των μνημονίων, γιατροί και νοσηλευτές διαμαρτύρονταν για
την ελλιπή ενίσχυσή του εν μέσω πανδημίας, ενώ οι εργαζόμενοι πάμπολλων μαζικών εργασιακών χώρων (βιομηχανιών,
βιοτεχνιών, εργαστηρίων, τηλεφωνικών κέντρων κ.λπ.) στοιβάζονταν χωρίς μέτρα προστασίας και κρατικό έλεγχο σε χώρους
εργασίας και μέσα μαζικής μεταφοράς. Η
υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο!
Με
τον τρόπο αυτό, η ευθύνη του κράτους και της κυβέρνησης μεταπίπτει σε «ατομική ευθύνη»
του καθενός και συγχρόνως εκπαιδεύονται οι πληθυσμοί και δοκιμάζονται στην πράξη μέτρα «εκτάκτου ανάγκης», που ασφαλώς
εντάσσονται στο μελλοντικό οπλοστάσιο της τάξης των καπιταλιστών.
Ακόμα
και στα πλαίσια του ισχύοντος αστικού συντάγματος, το να καταφεύγεις σε μέτρα
τόσο αυστηρού περιορισμού ατομικών δικαιωμάτων, όπως της ελεύθερης κυκλοφορίας,
χωρίς να έχεις λάβει άλλα σημαντικά μέτρα παραβιάζει
τη λεγόμενη «αρχή της αναλογικότητας».
Παράλληλα,
με την απαγόρευση κυκλοφορίας αναιρείται το «δικαίωμα του συνέρχεσθαι», δηλαδή
του να γίνονται συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, αλλά και το απλό δικαίωμα ενός
συνδικαλιστή να επισκεφθεί έναν εργασιακό χώρο για να δει αν τηρούνται οι όροι
υγιεινής. Δικαιώματα που, όσο θα εντείνεται η αντεργατική πολιτική της
κυβέρνησης, θα πρέπει ενδεχομένως να
ασκηθούν ακόμη και εν μέσω επιδημίας.
Το
μοντέλο αυτό της πλατιάς καταστολής, παρόλο που ήδη εφαρμόζεται σε πάρα πολλές
χώρες, με πρώτη και καλύτερη την αυταρχική ανατολική δεσποτεία της Κίνας, δεν
είναι το μοναδικό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση της
πανδημίας. Η Νότια Κορέα, το Χονγκ Κονγκ, η Σιγκαπούρη και η Ταϊβάν
αντιμετωπίζουν με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία τον ιό, χωρίς κανένα σχεδόν
περιοριστικό ή κατασταλτικό μέτρο, κάποιες από αυτές ακόμα και με ανοιχτά
σχολεία, μπαρ και εστιατόρια, χάρη στην
έγκαιρη διάγνωση των πρώτων κρουσμάτων και την ταχύτατη απομόνωση κάθε εστίας. Αξιοσημείωτη
είναι και η περίπτωση της Σουηδίας, που με ελάχιστους περιορισμούς έχει μέχρι
στιγμής λίγους θανάτους.
Με
όλα αυτά, δεν προτείνουμε ο ελληνικός λαός να πάψει να λαμβάνει αυστηρά μέτρα
αυτοπροστασίας, στα οποία εντάσσεται και η δραστική μείωση των μετακινήσεων και
του συνωστισμού. Προτείνουμε όμως να
είναι πολύ προσεκτικός στην προάσπιση των ατομικών και συλλογικών του
ελευθεριών, να μην αφήνει τον φόβο να γίνεται έδαφος για επιβολή αστυνομοκρατίας,
να μην επιτρέπει να του φορτώνονται ατομικές ευθύνες και βάρη που δεν του
αναλογούν, και να απαιτεί με κάθε δυνατό τρόπο από το κράτος τη γενναία
ενίσχυση της δημόσιας υγείας και την προστασία όλων αυτών που ακόμα εργάζονται.
Προτείνουμε, τέλος, όταν όλη αυτή η κρίση θα αρχίσει να θέτει επί τάπητος τα
θεμελιώδη ζητήματα της επιβίωσης, να μη διστάσει να βάλει τα συνδικαλιστικά και
δημοκρατικά του δικαιώματα πάνω από την όποια απαγόρευση.
Βασίλης Παπανικολάου
