 |
Ο εφιάλτης των
άδειων τουριστικών προορισμών έχει ξεκινήσει
για τη χώρα μας… Μόνη λύση η
στροφή στην παραγωγή,
με δημόσιες επενδύσεις και κεντρικό σχέδιο!
|
Αφού
προηγήθηκε η απαξίωση της εγχώριας παραγωγικής βάσης και διανύσαμε μια δεκαετία
όπου οι κυβερνήσεις έπλεκαν διθυράμβους για το «τουριστικό θαύμα», ήρθε η ώρα, με
την επιδημία του κορωνοϊού, να δούμε τι πραγματικά σημαίνει η «μονοκαλλιέργεια»
του τουρισμού για μια χώρα. Τι σημαίνει να εξαρτάσαι οικονομικά από τις
λεγόμενες υπηρεσίες και τις «εξαγωγές υπηρεσιών». Το 2018 οι ελληνικές «εξαγωγές
υπηρεσιών» (στις οποίες περιλαμβάνεται ο τουρισμός) ήταν 43,034 εκατ. δολάρια,
ενώ οι εξαγωγές προϊόντων μόλις 39,478 εκατ. δολάρια. Τι σημαίνει να εξαρτάται
άμεσα ή έμμεσα το 30,9% του ΑΕΠ σου από τον τουρισμό (στοιχεία 2018).
Ποια θα είναι η επόμενη μέρα μετά τον
κορωνοϊό; Η πανδημία πλήττει όλες τις οικονομίες, ωστόσο η σχεδόν 50% βουτιά του Χρηματιστηρίου Αθηνών
άμα τη εμφανίσει του κορωνοϊού (και παρότι η εξάπλωση της επιδημίας είναι
μικρότερη από ό,τι σε άλλες χώρες) επιβεβαιώνει
το πόσο ευάλωτος είναι ο τουρισμός σε πολιτικές και οικονομικές διακυμάνσεις
και πόσο άμεση είναι η αντανάκλαση στον τουρισμό εν προκειμένω μιας πανδημίας.
Το τουριστικό τους «θαύμα» μετατρέπεται στον
χειρότερο εφιάλτη για χιλιάδες εργαζόμενους που περιμένουν το καλοκαίρι να
δουλέψουν. Με την οικονομική δυσπραγία που θα επιφέρει η πανδημία, ο κάθε εργαζόμενος
εν δυνάμει επισκέπτης το πρώτο που θα περικόψει θα είναι οι διακοπές του. Το
πλήγμα που θα υποστεί η τουριστική βιομηχανία θα δημιουργήσει κύματα ανέργων,
φτωχοποίηση οικογενειών, τοπικές κοινωνίες σε αδιέξοδο. Τα εργασιακά δικαιώματα θα καταστρατηγηθούν και πάλι, ενώ και το
λιανικό εμπόριο ήδη χτυπιέται ανελέητα. Η κυβέρνηση προχωράει σε αντεργατικά
μέτρα, ενώ διοχετεύει κεφάλαια για να «ανακουφίσει» κυρίως τους επιχειρηματίες.
Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα καλούνται να πληρώσουν το «μάρμαρο» και
της νέας κρίσης.
Ο κόμπος έφτασε στο χτένι! Απαιτείται: Ένα νέο τουριστικό μοντέλο, που θα σέβεται τους εργαζόμενους και τις
τοπικές κοινωνίες. Ενίσχυση παραδοσιακών μορφών παραγωγής και μεταποίησης
(κρασί, λάδι, μέλι, γεωργία, κτηνοτροφία), αξιοποίηση της τεχνογνωσίας με
έμφαση στην ποιότητα. Διασύνδεση δημοσίων υπηρεσιών με τα πανεπιστήμια για
ανάπτυξη καινοτομιών. Επανακρατικοποίηση
των παραγωγικών επιχειρήσεων που ξεπουλήθηκαν και επιστροφή όσων οι ιδιοκτήτες
τους μετέφεραν στο εξωτερικό. Ίδρυση κρατικών φαρμακοβιομηχανιών και αξιοποίηση της ιατρικής τεχνολογίας. Δημόσιες
επενδύσεις και άνοιγμα νέων παραγωγικών μονάδων για να δημιουργηθούν νέες
θέσεις εργασίας. Από τη χώρα μας δεν
λείπουν ούτε ο πλούτος ούτε οι παραγωγοί του.
