 |
Το εγχώριο αστικό πολιτικό προσωπικό υπάρχει βασικά για
να υπηρετεί τα συμφέροντα των καπιταλιστών, αλλά δεν ξεχνάει
να παίρνει και το
δικό του «μερτικό»
|
Η ετήσια δημοσιοποίηση του
«πόθεν έσχες» των βουλευτών και ευρωβουλευτών έβγαλε πάλι… σημεία και τέρατα.
Ακόμα και αστικά μέσα ενημέρωσης σχολιάζουν ότι «η εικόνα της εθνικής
αντιπροσωπείας απέχει πολύ από το βιοτικό επίπεδο του μέσου πολίτη»! Αυτά
ακριβώς που λέμε και εμείς οι κομμουνιστές δηλαδή, ότι αυτή η «δημοκρατία» δεν
είναι του λαού, αλλά είναι των αστών, και αντίστοιχο φυσικά είναι και το
πολιτικό της προσωπικό.
Ουκ ολίγοι βουλευτές δηλώνουν καταθέσεις, μετοχές και
ομόλογα ύψους πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ευρώ, καθώς και δεκάδες
ακίνητα. Μεταξύ άλλων, ο Βαρβιτσιώτης
δηλώνει 126 ακίνητα και ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Τζιτζικώστας 88. Γνωστή
και η περίπτωση του «αριστερού» (ΣΥΡΙΖΑ) ευρωβουλευτή Παπαδημούλη, ο οποίος
παρουσιάζει εικόνα επιχειρηματία της αγοράς ακινήτων. Ο υπερ-πατριώτης
Βελόπουλος έχει καταθέσεις πάνω από 400.000 ευρώ στη γερμανική Deutsche Bank. Ο
πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και η σύζυγός του έχουν, μεταξύ άλλων, κάμποσα
πολυτελή σπίτια, σε Γλυφάδα, Κρήτη, Κυκλάδες και Αγγλία, τα περισσότερα με
πισίνες. Ενώ τόσο αυτός όσο και η σύζυγός του φέρονται μέτοχοι εταιρειών (πολλά
έχουν γραφτεί για τις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου και τον δανεισμό της εταιρείας
της συζύγου του).
Το πιο εξοργιστικό φαινόμενο, όμως, είναι βουλευτές να
χρωστούν από επιχειρηματικά δάνεια τεράστια ποσά, τα οποία φέρονται να αποπληρώνουν
με προκλητικά ευνοϊκούς όρους, συγκριτικά με τον μέσο δανειολήπτη. Για παράδειγμα, ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις
Γεωργιάδης χρωστάει πάνω από 600.000 ευρώ, και εύλογα προκύπτει το ερώτημα πώς
έχει ανατεθεί σε αυτόν τον άνθρωπο οικονομικό υπουργείο…
Εμείς οι κομμουνιστές δεν αρκούμαστε να στηλιτεύουμε
τα χάλια του σημερινού αστικού κοινοβουλευτικού καθεστώτος. Αλλά παλεύουμε για
την αντικατάστασή του από την άμεση σοσιαλιστική δημοκρατία των επιτροπών των
εργατών και του εργαζόμενου λαού. Μόνο εκεί οι εκπρόσωποι του λαού θα
προέρχονται πραγματικά από τα σπλάχνα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, ενώ θα είναι
και ανά πάσα στιγμή ανακλητοί από τους εκλογείς τους. Οι εκπρόσωποι του λαού –και
αυτό το διεκδικούμε και για τη σημερινή «δημοκρατία», αυτή την κάλπικη, την
αστική «δημοκρατία»– θα πρέπει να αμείβονται με τον μισθό ενός μέσου μισθωτού
εργαζόμενου. Και από εκεί και πέρα θα πρέπει να τους παρέχεται από το κράτος
μόνο ό,τι είναι απαραίτητο για την άσκηση των καθηκόντων τους.
Πάρις Δάγλας
