Οι μικρές παλαιές, ιστορικές πόλεις της χώρας μας βρίσκονται σε μια παρακμή που δεν την αξίζουν. Το αστικό κράτος, που λειτουργεί με λογιστικούς όρους, ευνοεί τις μεγαλύτερες παρακείμενες πόλεις, που έχουν παραγωγή, κοσμάκη και ψήφους. Έτσι τα πάντα όσον αφορά το κράτος κλείνουν. Αλλά και οι ιδιώτες ήδη έχουν απομακρύνει διάφορα καταστήματά τους, όπως ταχυμεταφορές κ.ά. Και ταυτόχρονα η πολιτική διείσδυση που είχαν καταρρέει. Τα έργα γίνονται εκτός αυτών των πόλεων. Ένα δε τοπικιστικό μίσος από τις νέες περιοχές αίγλης αναπτύσσεται. Εσωτερικές αντιφάσεις, μίση και πάθη εκρήγνυνται πρόσκαιρα και μετά καταρρέουν σε μια απόλυτη θλίψη... Έτσι το σπιράλ της παρακμής συνεχίζεται.
Όλοι κοιτούν τον τουρισμό. Άδικος κόπος. Ο τουρισμός για λίγο ζητά μια ρομάντζα, την καταναλώνει και μετά απαιτεί μια προσαρμογή στο σήμερα. Οπότε σύντομα κάθε γραφικότητα θα χαθεί... Όλος ο καπιταλισμός στηρίζεται στο εφήμερο της κατανάλωσης...
Α.Λ.
