Η αργεντίνικη εργατική τάξη ξεκινάει μια τιτάνια μάχη απέναντι στην πιο σκληρή αντεργατική επίθεση των τελευταίων δεκαετιών, την οποία εξαπολύει ο νέος πρόεδρος, ο ακροδεξιός Μιλέι, με τη στήριξη της αργεντίνικης άρχουσας τάξης, της εγχώριας δεξιάς, αλλά και του ΔΝΤ και μεγάλων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Η έκβαση αυτής της μάχης θα είναι διεθνούς σημασίας. Με ένα μισο-δικτατορικό διάταγμα «επείγουσας ανάγκης» (το οποίο πρέπει να εγκριθεί και από το κοινοβούλιο), ο Μιλέι βάζει μπρος: την ιδιωτικοποίηση όλου του κράτους, πλην φυσικά του στρατού και της αστυνομίας· την κατάργηση ουσιαστικά όλης της εργατικής νομοθεσίας της χώρας, ώστε η εργατική τάξη να μείνει απόλυτα ανυπεράσπιστη στην πιο σκληρή εκμετάλλευση·
την κατάργηση του δικαιώματος στη διαδήλωση (με βαρύτατες ποινές για όσους διακόπτουν έστω και προσωρινά την κυκλοφορία, άδεια από τις αρχές ακόμα και για την πιο μικρή συνάθροιση, διακοπή τυχόν επιδομάτων σε όσους διαδηλώνουν κ.λπ.)· την κατάργηση κάθε προστατευτικού υπέρ των πιο αδύναμων στρωμάτων μέτρου, όπως της επιδότησης εισιτηρίων ΜΜΜ και καυσίμων κ.λπ. Οι αντιδράσεις ξεκίνησαν ήδη, με μαζικές διαδηλώσεις, μια κρίσιμη γενική απεργία που έχει προγραμματιστεί για τις 24 Ιανουαρίου, αλλά και πολλές αυθόρμητες διαδηλώσεις με κατσαρόλες στις γειτονιές. Είναι σημαντικό ότι το Ανώτατο Δικαστήριο ακύρωσε, έστω προς ώρας, τα εργασιακά μέτρα του Μιλέι. Η συμπαράσταση στην αργεντίνικη εργατική τάξη είναι χρέος κάθε συνειδητού εργαζόμενου ανά τον κόσμο. Α.Α.
