Με αφορμή τον θάνατο του Σόιμπλε, διάφορες ποικιλίες μνημονιακών ξανάπιασαν
τα γνωστά «τροπάρια» που έψελναν την περίοδο 2010-2015. Οι ανοιχτοί δωσίλογοι
του «βάστα Σόιμπλε» επιχειρούν να δικαιώσουν τον θανόντα. Οι νεομνημονιακοί (βλ.
Τσακαλώτος) κατηγορούν τον Σόιμπλε όχι τόσο για τη σκληρότητά του έναντι της
Ελλάδας αλλά γιατί «θα μπορούσε να καταστρέψει την Ευρώπη». Ωστόσο, οι προερχόμενοι
από το τότε κύριο ρεύμα του μνημονίου (βλ. Βενιζέλος) αναπαράγουν ένα πιο
πονηρό «αφήγημα»: ότι ο Σόιμπλε όντως σκεπτόταν να πετάξει την Ελλάδα εκτός
ευρώ, αλλά η τότε «υπεύθυνη» πολιτική ηγεσία της χώρας το απέτρεψε και κράτησε
τη χώρα εντός του «σκληρού πυρήνα της Ευρώπης». Βέβαια, χρειάστηκε για αυτόν
τον «ιερό» σκοπό να συντριβεί το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού και να
διαγουμιστεί ο δημόσιος πλούτος της χώρας, αλλά μην το κάνουμε και θέμα…
Οι «απειλές» Σόιμπλε αξιοποιήθηκαν από τους εγχώριους
μνημονιακούς για την επιβολή των σκληρότερων μέτρων
στον ελληνικό λαό
Τι συνέβη στην πραγματικότητα: Οι κύριες επιδιώξεις του Σόιμπλε, ως βασικού
διαπραγματευτή του γερμανικού ιμπεριαλισμού, και κατ’ επέκταση όλων των
Ευρωπαίων ληστών-«δανειστών», ήταν: α)
να διασφαλίσει τη σταθερή ροή αποπληρωμής των δανείων από το αίμα του ελληνικού
λαού, και β) να πάψει η Ελλάδα να αποτελεί «αστάθμητο παράγοντα», «ρίσκο» για
το ευρω-σύστημα. Βέβαια, είχε κατά νου και τα ιδιαίτερα συμφέροντα του
γερμανικού ιμπεριαλισμού. Ο Σόιμπλε, γνωρίζοντας ότι οι Έλληνες αστοί πολιτικοί
αφ’ ενός είναι χαρακτηριστικά διεφθαρμένοι και αφ’ ετέρου θα προτιμούσαν να
βάλουν φουρνέλο στη χώρα παρά να κοπεί ο σωλήνας με τα ευρωπαϊκά κονδύλια που
τους ταΐζει, στην ουσία έπαιξε εκ του ασφαλούς. Απλώς ως εφεδρεία έριξε στο
τραπέζι και το χαρτί της εξόδου από το ευρώ. Τίποτε τέτοιο όμως δεν ήταν πραγματικά στα σχέδια και τις προθέσεις
του γερμανικού και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Το να έχουν μια χώρα μέσα στο
ευρώ σημαίνει ευκολότερο άρμεγμα του λαού της, απώλεια και της παραμικρής
αυτονομίας της σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής. Από την άλλη, οι
«διαπραγματευόμενοι» μαζί του Έλληνες πολιτικοί, αξιοποιώντας τον «μπαμπούλα»
Σόιμπλε, μπορούσαν ευκολότερα να
δικαιολογήσουν στον λαό τα «πακέτα» σκληρών μέτρων, συνεχίζοντας την εφαρμογή
του δόγματος του σοκ («αν φύγουμε από το ευρώ, θα γίνουμε Αφρική» και όλες
αυτές τις αθλιότητες).
Είναι αλήθεια
ότι ο Σόιμπλε υπήρξε ένας αδίστακτος υπερασπιστής των πλέον αδίστακτων
μονοπωλιακών-ιμπεριαλιστικών συμφερόντων εντός της ΕΕ, ιδίως δε των γερμανικών.
Ούτως ή άλλως, όμως, καμιά «προοδευτική», «αλληλέγγυα», «εναλλακτική» πολιτική δεν
μπορεί να υπάρξει εντός αυτής της λυκοσυμμορίας, για τη διάλυση της οποίας
αγωνιζόμαστε.
Πάρις Δάγλας
