Η
κυβέρνηση σέρνεται σε μια επαχθή συμφωνία με τους «δανειστές»-εκβιαστές, όμως
το ξεκάθαρο ΟΧΙ που είπε ο εργαζόμενος ελληνικός λαός στο δημοψήφισμα ήταν ΟΧΙ
σε όλα τα μνημόνια. Να ματαιώσουμε στην πράξη οποιαδήποτε αντιλαϊκή συμφωνία
και να προετοιμαστούμε για την προοπτική της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, που
είναι πολύ προτιμότερη από την επιστροφή στον μνημονιακό εφιάλτη!
ΕΠΙ
ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ
Με
την ψήφιση από τη Βουλή του 3ου Μνημονίου, η κυβέρνηση ξεπούλησε το
«ΟΧΙ» του ελληνικού λαού. Αυτό δεν σημαίνει ότι η εφαρμογή των μέτρων στην
πράξη θα είναι εύκολη, καθώς θα οδηγήσουν σύντομα σε νέο αδιέξοδο. Κρατώντας τη
δυναμική του «ΟΧΙ», θα ανατρέψουμε τα μέτρα και θα ανοίξουμε έναν δρόμο για την
επιβίωσή μας.
1.
Με τη συντριπτική διαφορά των 22 μονάδων (61%-39%), το μέτωπο του «ΟΧΙ», το
μέτωπο δηλαδή του εργαζόμενου λαού μας που αντιστέκεται στα δολοφονικά μνημόνια,
πέτυχε μια σαρωτική νίκη στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουνίου.
Απέναντί
του είχε τις συνασπισμένες δυνάμεις των ξένων «δανειστών»-εκβιαστών, των
εγχώριων μεγαλοαστικών συμμοριών, των μνημονιακών κομμάτων, τις ηγεσίες των
περισσότερων οργανώσεων της μικρομεσαίας αστικής τάξης, τους ξεπουλημένους
εργοταπατέρες (ΓΣΕΕ) και αγροτοπατέρες (ΠΑΣΕΓΕΣ), τις κεφαλές της εκκλησίας και
του στρατού, ένα μεγάλο κομμάτι της κρατικοδίαιτης ψευτο-προοδευτικής
«διανόησης» και ουσιαστικά και την ηγεσία του ΚΚΕ, που με την επιλογή του
άκυρου-αποχής αντικειμενικά ενίσχυσε το στρατόπεδο της αντίδρασης και
προσπάθησε, για μια ακόμη φορά, να σπείρει την ηττοπάθεια στις μάζες. Αυτό το
μαύρο μέτωπο είχε ως βασικό «εργαλείο» του τα
βρώμικα διαπλεκόμενα μεγαλοαστικά μέσα ενημέρωσης, που από το πρωί ως το
βράδυ προπαγάνδιζαν υπέρ του «ΝΑΙ», τρομοκρατώντας τον πληθυσμό με έναν τρόπο
τόσο αδίστακτο που θα τον ζήλευε ακόμα και ο Γκαίμπελς. Επιπλέον, το μαύρο
μέτωπο βοηθιούνταν αντικειμενικά από το κλείσιμο των τραπεζών και το εργοδοτικό
«λοκάουτ», ενώ προσπάθησαν να στήσουν, με τις γνωστές συγκεντρώσεις του «Μένουμε
Ευρώπη», ένα σούπερ αντιδραστικό «κίνημα
κατσαρόλας», ώστε να δημιουργήσουν συνθήκες πτώσης της κυβέρνησης,
συγκρότησης μιας δοτής μνημονιακής κυβέρνησης και περάσματος σε μια λυσσαλέα
επίθεση κατά της εργατικής τάξης.
Και όλους αυτούς ο αγωνιζόμενος λαός
μας, με μπροστάρηδες την εργατική τάξη και τη νεολαία, τους κατατρόπωσε! Ούτε σε έναν νομό της χώρας το «ΝΑΙ» δεν πέρασε
μπροστά από το «ΟΧΙ»! Η αξιοθαύμαστη ψυχραιμία του λαού μας απέναντι στα
κατεβασμένα ρολά των τραπεζών και η συγκλονιστική συγκέντρωση υπέρ του «ΟΧΙ»
στο Σύνταγμα στις 3 Ιουλίου τσάκισαν το ηθικό του μαύρου μετώπου και έκριναν
την έκβαση του δημοψηφίσματος. Το άμεσο πολιτικό αποτέλεσμα ήταν τα μνημονιακά
κόμματα να μπουν σε βαθιά κρίση. Ο Σαμαράς, που απεργαζόταν μέχρι την τελευταία
στιγμή το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης», οδηγήθηκε σε ταπεινωτική
παραίτηση.
Έχουμε
μια ξεκάθαρη επιβεβαίωση ότι η εργατική
μας τάξη, χτυπημένη άγρια από την ανεργία και τα μνημόνια, ακέφαλη πολιτικά και
συνδικαλιστικά, διατηρεί ωστόσο ένα σπουδαίο απόθεμα ταξικής συνείδησης και
αγωνιστικής συλλογικής μνήμης. Και όταν αυτά τα στοιχεία βγαίνουν στην
επιφάνεια, τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην τάξη μας!
2. Ωστόσο, αν ο κίνδυνος μιας επέλασης της πιο μαύρης αντίδρασης προσωρινά
αποσοβήθηκε, ο κίνδυνος της επιστροφής
στο μνημονιακό βάραθρο παραμένει ολοζώντανος. Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αντί να υλοποιήσει επί 5 μήνες έστω και ένα μικρό μέρος από τις
προεκλογικές της δεσμεύσεις, αντί να προετοιμάσει το λαό για μια ρήξη με τους
ξένους και ντόπιους εκβιαστές, αντί να
αξιοποιήσει την τρομερή δυναμική του λαϊκού «ΟΧΙ», ουσιαστικά εκλιπαρεί για μια
«συμφωνία» με τους «δανειστές», μια «συμφωνία» που δεν μπορεί να είναι τίποτε
άλλο από μια συνέχεια των μνημονίων. Κι εδώ πρέπει να είμαστε καθαροί: η υπόσχεση της κυβέρνησης ότι θα πετύχαινε
έξοδο από τα μνημόνια μέσω «διαπραγματεύσεων», χωρίς δηλαδή να συγκρουστεί με
τους «δανειστές», έχει διαψευστεί τελεσίδικα. Η «δημιουργική ασάφεια», η
τακτική του να αυξάνει το ρίσκο για τους «δανειστές» απειλώντας με μη πληρωμή
των δόσεων δεν οδήγησαν πουθενά. Και δεν οδήγησαν πουθενά γιατί όλα αυτά δεν υπηρετούσαν μια στρατηγική
σύγκρουσης αλλά μια στρατηγική συμβιβασμού. Αυτό οι «δανειστές» το γνώριζαν
πολύ καλά, όπως γνωρίζουν πολύ καλά ότι, αν υποχωρήσουν τώρα, θα ενθαρρύνουν
μια σειρά χώρες και πολιτικές δυνάμεις να ζητήσουν χαλάρωση της «δημοσιονομικής
πειθαρχίας».
Οι
σκοποί των «δανειστών», δηλαδή των ισχυρότερων ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών
κεφαλαίων, υπό την ηγεσία του τραπεζικού κεφαλαίου και της γερμανικής
κυβέρνησης, είναι 100% ταξικοί και όχι στενά οικονομικοί. Ξέροντας κατά βάθος
και οι ίδιοι ότι η Ευρωπαϊκή τους «Ένωση» είναι μια θνησιγενής κατάσταση, δεν ενδιαφέρονται
για καμιά επιστροφή στην «ανάπτυξη», μα
για την πλήρη συντριβή των «απείθαρχων» εργατικών τάξεων και λαών, σαν μια
εγγύηση για να συνεχίσει να δουλεύει το άκρως παρασιτικό –και παρανοϊκό– οικοδόμημα
που έχουν στήσει.
Αν
δεν έχει επιτευχθεί ακόμα μια «συμφωνία», αυτό δεν οφείλεται στο ότι η ελληνική
κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να υπογράψει· δεν οφείλεται στο ότι δεν
μπορούν να τα «βρουν» για λίγα ψωρο-εκατομμύρια ευρώ. Αλλά οφείλεται στο ότι οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές θέλουν να φύγουν
από το τραπέζι των «διαπραγματεύσεων» εντελώς ήσυχοι ότι η ελληνική «ανταρσία»
έχει πάρει τέλος. Δηλαδή, ότι η Ελλάδα θα γίνει μια «κανονική χώρα», με
μισθούς των 400 ευρώ και συντάξεις των 300 ευρώ, με ανύπαρκτο δημόσιο τομέα και
διαλυμένες κοινωνικές υπηρεσίες, με απόλυτη ασυδοσία του κεφαλαίου και εργασιακές
σχέσεις Μπανγκλαντές, όπου και το τελευταίο ευρώ από το αίμα του λαού θα
πηγαίνει στις τσέπες των τραπεζιτών.
3. Αντιμέτωπος με το αδιέξοδο, και ενώ μνημονιακοί εξωτερικού και
εσωτερικού οργάνωναν ανοιχτά την ανατροπή του, ο Τσίπρας κατέφυγε σε έναν
πολιτικό ελιγμό. Με το δημοψήφισμα ανέκοψε, έστω προσωρινά, την αντεπίθεση του
μαύρου μετώπου και ανάγκασε τους «δανειστές» (αλλά και την ντόπια αστική τάξη) να
συμβιβαστούν με το γεγονός ότι αυτός εκπροσωπεί την κυβερνητική εξουσία στη
χώρα. Ο ελληνικός λαός έκανε πάρα πολύ
καλά που δεν αδιαφόρησε για την πρόκληση –όπως τον συμβούλευε το ΚΚΕ–, αλλά
εκμεταλλεύτηκε και το τελευταίο «παραθυράκι» που του δινόταν για να δείξει τη
δύναμή του, να δείξει ότι δεν είναι διατεθειμένος να ζήσει σαν σκλάβος.
Μπορεί ο Τσίπρας να πίστευε ότι τώρα τα χέρια του είναι λυμένα για να υπογράψει
έναν «δύσκολο αλλά έντιμο» συμβιβασμό, όμως οι απαιτήσεις των «δανειστών» είναι
τόσο δρακόντειες που θα έχει τεράστιο
πρόβλημα να εφαρμόσει στην πράξη ένα 3ο μνημόνιο σε έναν λαό που το «ΟΧΙ» το
εννοούσε πέρα για πέρα.
Παρότι,
λοιπόν, ο πολιτικός ελιγμός του Τσίπρα υπήρξε επιτυχής, αποδείχθηκε μέσα σε…
ώρες ότι η κυβέρνηση όσον αφορά τη στρατηγική της έχει ξεμείνει εντελώς από
καύσιμα. Οι ελπίδες ότι ο πολιτικός συσχετισμός στην Ευρώπη θα άλλαζε και ότι
οι «δανειστές», έστω την τελευταία στιγμή, θα έκαναν κάποιες υποχωρήσεις, διαψεύστηκαν.
Έτσι, μπροστά στην πιθανότητα οι τράπεζες, τα δημόσια ταμεία, η εσωτερική αγορά
να στεγνώσουν και από το τελευταίο ευρώ, μπροστά στην πιθανότητα να
αντιμετωπίσει μια ανοιχτή ανταρσία της αστικής τάξης, ο Τσίπρας είναι
διατεθειμένος να καταπιεί μέχρι τέλους το πικρό ποτήρι ενός όχι «έντιμου» μα άκρως
ταπεινωτικού συμβιβασμού. Αυτή την
εξέλιξη, που θα δικαιώνει ουσιαστικά τους μνημονιακούς και θα φέρει νέες συμφορές
για το λαό μας, μόνο η κινητοποίηση της εργατικής τάξης μπορεί να την
εμποδίσει!
4. Είναι φανερό ότι μέσα στις επόμενες ημέρες ή και ώρες θα έχουμε μια επαχθή συμφωνία κυβέρνησης-«δανειστών»,
χωρίς να αποκλείεται οι τελευταίοι, εκμεταλλευόμενοι την υποχωρητικότητα της
κυβέρνησης, να προσθέσουν και νέες απαιτήσεις. Από την άλλη, η μη
λειτουργία των τραπεζών και το «στέγνωμα» της ρευστότητας, εκ των πραγμάτων
έχουν ανοίξει τη συζήτηση για «παράλληλο νόμισμα» – ακόμα ακόμα και για την
πιθανότητα επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Ο
εργαζόμενος λαός, η εργατική τάξη, η νεολαία, οι άνεργοι δεν πρέπει να
τρομάξουν μπροστά σε οποιαδήποτε εξέλιξη! Αν συμφωνηθεί ένα 3ο μνημόνιο
(γιατί περί αυτού μιλάμε), θα είναι
δύσκολο να εφαρμοστεί στην πράξη. Τα μέτρα που έχουν δει το φως της
δημοσιότητας, σε μια οικονομία που κινείται ήδη στο φάσμα της εσωτερικής
χρεοκοπίας, θα οδηγήσουν πολύ σύντομα σε
νέα κλιμάκωση της ύφεσης, άρα σε νέο αδιέξοδο. Επομένως, η συζήτηση για
επιστροφή στο εθνικό νόμισμα αργά ή γρήγορα θα ξαναέρθει στο προσκήνιο. Απέναντι
στους καπιταλιστές και τους αντιδραστικούς που επιμένουν «πάση θυσία ευρώ» –για
να διασώσουν τα συσσωρευμένα από τη δική μας υπερεκμετάλλευση πλούτη τους–,
οφείλουμε τώρα να απαντήσουμε: «πάση θυσία
τέλος στα μνημόνια, ακόμα και με δραχμή»! Χίλιες φορές θυσίες σε μια προοπτική
που θα κρατήσει τον εργαζόμενο λαό μαχόμενο μέσα σε ένα πολιορκημένο φρούριο,
και με την ελπίδα ενός άλλου δρόμου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας,
παρά θυσίες χωρίς τέλος, που θα αποφασίζονται πάντα στις Βρυξέλλες και το
Βερολίνο!
Το
εάν και πώς θα εφαρμοστεί ένα νέο μνημόνιο, ή ακόμα το πώς ακριβώς θα
λειτουργήσει το παράλληλο νόμισμα ή μια επιστροφή στη δραχμή, θα καθοριστεί όχι
από τη λογιστική αλλά από την ταξική πάλη! Κρατώντας
ζωντανό το μήνυμα της 5ης Ιουλίου, τα πιο σκεπτόμενα και μάχιμα τμήματα της
εργατικής μας τάξης πρέπει να κυριαρχήσουν στο δημόσιο χώρο με απανωτές
συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, να κλείσουν το δρόμο στους επίδοξους
πραξικοπηματίες του μαύρου μετώπου και να απαιτήσουν ένα κατεπείγον πρόγραμμα
σωτηρίας του λαού από το φάσμα της πείνας και της εξαθλίωσης.
Οι
στιγμές είναι ιστορικές και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για αναμονή,
μοιρολατρία ή απογοήτευση. Στη δική μας αποφασιστικότητα, τόλμη, αισιοδοξία και
αυταπάρνηση βρίσκεται το κλειδί των εξελίξεων!
9.7.2015
Η Συντακτική Επιτροπή
