Όργιο παρανομιών αλλά και χρυσωρυχείο για τους καπιταλιστές η δήθεν «ανακύκλωση»
 |
Ο
Ασπρόπυργος της Μυκόνου και μια… δύσοσμη ανακύκλωση, όπως γίνεται
σε όλη την
Ελλάδα, για τα συμφέροντα των μεγαλοεργαλάβων
|
Το
81% των αστικών στερεών αποβλήτων στην Ελλάδα θάβεται, σύμφωνα με τη Eurostat και βάσει των (συνήθως ωραιοποιημένων)
στοιχείων των τοπικών διοικήσεων. Και λιγότερο από το 15% των απορριμμάτων
ανακυκλώνεται! Ήταν αναμενόμενο, λοιπόν, ότι η κατάσταση με τα απορρίμματα,
στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας, για να μην πούμε σε όλες, όδευε με μαθηματική
ακρίβεια όχι απλώς στο να γίνει ανεξέλεγκτη, αλλά να ξεσπούν πια
περιστατικά οξείας κρίσης. Σε ολόκληρη την Πελοπόννησο π.χ. δεν υπάρχει ούτε
ένας ΧΥΤΑ (Χώρος Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων), παρά μόνο χωματερές· σε όλη
τη χώρα υπάρχουν διάσπαρτες υγειονομικές βόμβες.
Ας
παραθέσουμε κάποια γεγονότα τα οποία είναι αποτέλεσμα και της κάκιστης
δημοτικής διαχείρισης των απορριμμάτων αλλά και των εργολαβικών ΚΔΑΥ (εκεί όπου
καταλήγει το περιεχόμενο των μπλε κάδων) που βασιλεύουν μέχρι σήμερα, με
μοναδικό σκοπό το κέρδος και με κόστος και περιβαλλοντικό και οικονομικό. (Στις
7/7/2015 εγκρίθηκε από την αποκεντρωμένη διοίκηση Πελοποννήσου ιδιωτικό ΚΔΑΥ κάπου
στην Αρχαία Ολυμπία).
Το
καλοκαίρι του 2013 κάποιοι ίσως θυμούνται τη σκανδαλώδη μεταφορά κοντέινερς
(άγνωστο πόσων) σύμμεικτων απορριμμάτων από την προηγούμενη δημοτική αρχή
της Μυκόνου και σε συνεργασία με την ΕΕΑΑ (Ελληνική Εταιρεία Αξιοποίησης
Ανακύκλωσης), βαφτίζοντάς τα «ανακυκλώσιμα», στο ΚΔΑΥ του Ασπροπύργου, τα οποία
τελικά ξεφορτώθηκαν στη Φυλή. Μεγάλη μπίζνα, εφόσον για κάθε τόνο
«ανακυκλώσιμου» υλικού έπαιρναν από την ΕΕΑΑ την επιδότηση των 50 ευρώ!
Πριν
από ένα μήνα και για μέρες η Αττική μύριζε καμένο πλαστικό από την «τυχαία»
πυρκαγιά στο ΚΔΑΥ του Ασπρόπυργου, διασπείροντας σε όλο το λεκανοπέδιο
τεράστιες ποσότητες τοξικών ρύπων, άκρως επικίνδυνων (επιπέδου Τσέρνομπιλ)
και για την υγεία μας και για το περιβάλλον. Αξίζει να αναφέρουμε και το
φαινόμενο των «ορφανών» επικίνδυνων αποβλήτων, όπως αυτό με τα εκ
Γερμανίας φορτία υδραργύρου, που έχουν εγκαταλειφθεί και πάλι στον Ασπρόπυργο.
Έτσι ονειρεύονται οι Γερμανοί «εταίροι μας» και οι ντόπιοι εργολάβοι την
Ελλάδα; Και βέβαια, τέτοια υποτιθέμενα «εργοστάσια ανακύκλωσης» που
διαχειρίζονται το αποτυχημένο σύστημα με τους μπλε κάδους δεν είναι ένα και
δύο! Σήμερα, ένα μήνα μετά τη φωτιά στον Ασπρόπυργο, μαθαίνουμε ότι η φωτιά
σιγοκαίει, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις από τα τοξικά αέρια που εκλύονται.
Τώρα
πια και μετά το σκάνδαλο του 2013 που αναφέραμε, έχουμε το δικό μας ΚΔΑΥ
(γνωστού μεγαλοεργολάβου) στη Μύκονο, έχουμε τον δικό μας Ασπρόπυργο! 2 Ιουλίου
2015, 3:30 π.μ., εν μέσω τουριστικής περιόδου, ξεσπάει φωτιά «όλως τυχαίως» και
στο μυκονιάτικο ΚΔΑΥ, με τις ανάλογες βέβαια περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Να
δούμε πότε θα ζητηθούν ευθύνες από τους υπεύθυνους εγκληματίες, γιατί περί
αυτού πρόκειται!
Στην
Ελλάδα, όλο το σύστημα που βαφτίζεται ως «ανακύκλωση», είναι στα χέρια των
μεγαλοεργολάβων,
με βασική διαχειρίστρια του τέλους ανακύκλωσης την ΕΕΑΑ. Μέτοχοι της οποίας
είναι οι ίδιοι οι μεγαλοπαραγωγοί των συσκευασιών (Coca
Cola 3E, ION, NESTLE, HBH, ΜΕΒΓΑΛ, ΦΑΓΕ, ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ κ.ά.), με μια μειοψηφική
παρουσία της Κεντρικής Ένωσης Δήμων (ΚΕΔΕ). Στην ΕΕΑΑ η πολιτεία εκχώρησε το
δικαίωμα να διαχειρίζεται, με πλήρη αδιαφάνεια, το τέλος της ανακύκλωσης που
εμείς ως καταναλωτές καταβάλλουμε μέσα στην τιμή κάθε συσκευασμένου προϊόντος
που αγοράζουμε.
Τι
επιλογές έχουμε ως πολιτεία για να διαχειριστούμε τα απορρίμματά μας; Δύο
μοντέλα και μάλιστα με ταξικό πρόσημο και τα δύο. Το ένα είναι το φιλοεργολαβικό
μοντέλο, που επιδιώκει τα σύμμεικτα απορρίμματα, αφού θα είναι έτοιμη «τροφή»
για μονάδες ενεργειακής αξιοποίησης –εργοστάσια καύσης δηλαδή των σκουπιδιών–
που σημαίνει και πλήρη ιδιωτικοποίηση των απορριμμάτων. Το δεύτερο μοντέλο προβάλλει
τον δημόσιο χαρακτήρα με κοινωνικό έλεγχο της διαχείρισης και με έμφαση τη
διαλογή των υλικών στην πηγή. Τα έσοδα που θα προκύπτουν από την πώληση των
υλικών αλλά και από το τέλος ανακύκλωσης θα επιστρέφουν στην κοινωνία. Ένα
τέτοιο παράδειγμα είναι ο αστικός μη κερδοσκοπικός συνεταιρισμός ΜοικοΝΟΣ. Ο
δημόσιος χαρακτήρας της διαχείρισης των απορριμμάτων με κοινωνικό έλεγχο και
διαλογή στην πηγή είναι μονόδρομος!
Όλγα
Στεφανίδου
