 |
Το ότι η μαθητική νεολαία ξαναβγαίνει
στους δρόμους είναι
το πιο αισιόδοξο νέο για όλο τον εργαζόμενο λαό
|
Μαχητικές
κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα πραγματοποίησαν μαθητές γυμνασίων, λυκείων και
ΕΠΑΛ στις 30 Οκτωβρίου. Με αποχή από τα μαθήματά τους, καταλήψεις και μαζικές
και δυναμικές πορείες οι μαθητές απαίτησαν το αυτονόητο: ένα σχολείο που να
μορφώνει και όχι να εξοντώνει.
Η
πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί φέτος από τα κυβερνητικά μέτρα αποτελεί
βαρύ χτύπημα στα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών. Εξαιτίας των μνημονιακών
περικοπών και παρά τις θριαμβολογίες του υπουργείου Παιδείας για «κανονικότητα»
στο θέμα των προσλήψεων, χιλιάδες διδακτικές ώρες χάνονται ακόμα, καθώς
εκατοντάδες καθηγητές λείπουν από τα σχολεία, ενώ πολλοί μαθητές στοιβάζονται
πλέον σε τμήματα των 28-29 ατόμων.
Στα ΕΠΑΛ η κατάσταση είναι χειρότερη,
καθώς το υπουργείο κατήργησε φέτος ειδικότητες και τομείς από πολλά σχολεία. Από τα 1.700 ολιγομελή τμήματα που είχαν εγκριθεί πέρσι,
φέτος λειτουργούν μόνο γύρω στα 500! Αποτέλεσμα είναι πολλοί μαθητές να μην
μπορούν να παρακολουθήσουν τον τομέα που επιθυμούν ή να αναγκάζονται να
μετακινούνται σε μακρινά σχολεία για να κάνουν την ειδικότητά τους. Δεν είναι
τυχαίο ότι τον τόνο στις τωρινές κινητοποιήσεις δίνουν οι μαθητές των ΕΠΑΛ. Η υποβάθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης
συνδέεται άμεσα με το παρασιτικό οικονομικό μοντέλο της χώρας και την
απουσία πραγματικής παραγωγικής ανάπτυξης.
Παράλληλα,
η κυβέρνηση ετοιμάζει ένα εξοντωτικό σχέδιο για το λύκειο, όπου οι πανελλαδικού τύπου εξετάσεις θα πολλαπλασιαστούν και οι
ταξικοί φραγμοί θα οξυνθούν.
Απέναντι
λοιπόν σ’ όλα αυτά, και γνωρίζοντας ότι το μέλλον που τους περιμένει είναι η
ανεργία, η φθηνή εργασία ή η μετανάστευση, οι μαθητές έχουν απόλυτο δίκιο που
βγαίνουν στους δρόμους και αντιδρούν. Γι’ αυτό και έχουν τη στήριξη πολλών
συλλόγων γονέων. Ως το πιο ευαίσθητο
τμήμα της κοινωνίας, εκφράζουν και την αγανάκτηση και οργή των εργαζόμενων
γονέων τους για την κοινωνική κατάσταση που όλοι βιώνουμε.
Γι’ αυτό και πρέπει να συνεχίσουν με
ακόμα μεγαλύτερη τόλμη τον αγώνα τους. Μακριά από πολιτικές καταστάσεις που
θέλουν να «μετριάσουν» και να «ελέγξουν» τον αγωνιστικό ενθουσιασμό τους και με
εμπιστοσύνη στις δικές τους και μόνο δυνάμεις, οι μαθητές πρέπει να προχωρήσουν
αποφασιστικά στα επόμενα αγωνιστικά τους βήματα. Όπως λένε και οι ίδιοι, «ο
μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δίνεται».
Μ. Σάκος
