Ενότητα
όλης της ισπανικής εργατικής τάξης
ενάντια στην τρομοκρατία του Ραχόι και
την αντεργατική πολιτική
 |
|
Η
εργατική τάξη είναι η μόνη κοινωνική
δύναμη που μπορεί
να ενώσει την αντίσταση
στον αυταρχισμό του Ραχόι με
την αντίσταση
στην αντιλαϊκή πολιτική που ακολουθείται
σε όλη την Ισπανία τα τελευταία χρόνια
|
Μετά
την άγρια καταστολή του δημοψηφίσματος
στην Καταλονία την 1η Οκτωβρίου και τη
μη αναγνώρισή του από την κεντρική
ισπανική κυβέρνηση, τα συνδικάτα κήρυξαν
γενική απεργία με τεράστια επιτυχία,
διαμαρτυρόμενα για τη βίαιη καταστολή
και διεκδικώντας το δικαίωμα των πολιτών
να αποφασίζουν.
Στη
συνέχεια το κοινοβούλιο της Καταλονίας
κηρύσσει την ανεξαρτησία της αυτόνομης
περιφέρειας, παρά την υπερψήφιση του
νόμου 155 που αναστέλλει τις τοπικές
εξουσίες της περιοχής. Το συνταγματικό
δικαστήριο της Ισπανίας ακυρώνει την
ανακήρυξη της
ανεξαρτησίας, προκηρύσσει
εκλογές για τις 21 Δεκεμβρίου και καλεί
την καταλανική κυβέρνηση σε απολογία
στη Μαδρίτη. Εκεί συλλαμβάνονται και
φυλακίζονται μέλη της, μαζί με την
πρόεδρο του κοινοβουλίου. Ο πρωθυπουργός
Πουτζδεμόν διαφεύγει στο Βέλγιο με
τέσσερις υπουργούς, αιτούμενος άσυλο,
ενώ διακηρύσσει ότι το κόμμα του θα
συμμετάσχει στις εκλογές, αναγνωρίζοντας
όμως έτσι ουσιαστικά τις αποφάσεις της
κεντρικής κυβέρνησης.
Εδώ
ακριβώς φαίνεται πόσο ρηχή,
αποπροσανατολιστική και αντιδραστική
ήταν η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, με
καθαρά εθνικιστικά γνωρίσματα, που μόνο
τα μικροαστικά στρώματα στήριξαν, μια
και η αστική τάξη είχε κάνει πίσω λίγο
πριν το δημοψήφισμα και η εργατική τάξη
ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα υποστηρικτική.
Η
λεγόμενη αριστερά φάνηκε ανίκανη να
εισπράξει την αγανάκτηση από την
υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων και
των μικροαστών. Στην πραγματικότητα, η
ανυπαρξία του ΚΚ Ισπανίας, η αποστασιοποίηση
του Podemos
και η στρεβλή-εθνικιστική στάση της
καταλανικής «άκρας Αριστεράς», του CUP,
έδωσαν
έδαφος στο κυβερνών Λαϊκό Κόμμα (PP)
και το σοσιαλδημοκρατικό (PSOE)
να επιβάλουν την θέλησή τους με σκληρό
τρόπο και να προσπαθούν, χτυπώντας τους
Καταλανούς εθνικιστές, να καθυποτάξουν
ολόκληρη την ισπανική εργατική τάξη,
ώστε να μην τολμήσει να διαμαρτυρηθεί
για τα χαμένα εργασιακά της δικαιώματα
και για τα ακόμα σκληρότερα αντεργατικά
μέτρα που ετοιμάζονται.
Απέναντι
στη βίαιη καταστολή και την τρομοκρατία
του Ραχόι, οι μόνοι που αντέδρασαν ήταν
οι εργάτες, με την κήρυξη δύο μαζικότατων
γενικών απεργιών στην Καταλονία, με
καθαρά εργατικά συνθήματα, καταγγέλλοντας
την τρομοκρατία της κεντρικής κυβέρνησης
και επαναπροωθώντας τη διεκδίκηση
βασικών εργατικών δικαιωμάτων.
Εθνικό
ζήτημα στην Καταλονία υπάρχει και
διαπλέκεται πάντα με το ταξικό, όπως
και το ’36-’39. Ο ισπανικός καπιταλισμός,
μέσα από την καθυστέρηση που τον διέπει
λόγω μοναρχίας, σκληρού καθολικισμού,
σαράντα χρόνων φρανκισμού, που στην
πραγματικότητα ουδέποτε έφυγε από τη
χώρα, φάνηκε ανίκανος να ομογενοποιήσει
όλες τις επαρχίες του. Αυτό
το εθνικό ζήτημα θα επανεμφανισθεί και
στο μέλλον.
Η αριστερά οφείλει να εκμεταλλευτεί
αυτές τις αντιφάσεις και να στοχεύει
τον κύριο εχθρό, την αστική τάξη, που
αυτή ευθύνεται για την καταστρατήγηση
τόσων εργατικών δικαιωμάτων, για τη
φτωχοποίηση του ισπανικού λαού, τις
εξώσεις, τις κατασχέσεις, τις αυτοκτονίες
και τόσα άλλα δεινά.
Ήδη
η απεργία στις 8 Νοεμβρίου έδειξε τον
δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η
εργατική τάξη. Κύρια αιτήματα στον αγώνα
αυτό είναι η κατάργηση των βάρβαρων
αντεργατικών νόμων, η κατάργηση του
κατασταλτικού νόμου 155, που αντανακλά
το φρανκικό καθεστώς, η απελευθέρωση
των Καταλανών πολιτικών κρατουμένων
και η επαναφορά των εργασιακών δικαιωμάτων
που καταργήθηκαν με πρόσχημα την
οικονομική κρίση.
Είναι
σίγουρο πως το εργατικό κίνημα, μέσα
από τόσο μεγάλη κρατική καταστολή, παρά
τον εθνικιστικό αποπροσανατολισμό, θα
στραφεί ενάντια στον πραγματικό εχθρό
του, που δεν είναι άλλος από την αστική
τάξη και την κυβέρνηση του Ραχόι.
Όλα
αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε νικηφόρο
αποτέλεσμα μόνο μέσα από τη μαζικοποίηση
των εργατικών συνδικάτων και κάτω από
την καθοδήγηση μιας πραγματικά
επαναστατικής ηγεσίας, που θα πρέπει,
ακόμη και όταν μπαίνουν εθνικιστικά
ζητήματα, να τους δίνει μια ταξική
κατεύθυνση, στοχεύοντας μέσα από την
ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια
στον πραγματικό δυνάστη, που δεν είναι
άλλος από το καπιταλιστικό σύστημα.
Χρήστος
Χατζής
